Na een heerlijk ontbijt op het dakterras in het zonnetje (helaas waren we zo relaxed in de ochtend dat het meeste brood bij de bakker al op was), genoten van het brood dat we nog wel wisten te scoren en de gebakjes die we gisteren gehaald hadden onderweg. Voor de meiden ook nog een lekkere donut gehaald. Anika verliest spontaan haar kies bij het afhappen van de rijstwafel (zat al los) en heeft even geen trek meer. We geven haar wat meer tijd en gaan uiteindelijk, omdat het op het dakterras best wel waait, weer naar binnen.

Daar doen we allemaal ons eigen ding (spelletje, lezen, wat werk) tot het tegen lunchtijd aan is en het tijd is om te beginnen aan onze wandeling, de Lemon Trail, van Miniori naar Maiori. Omdat dat best wel een kort stukje is en ik leuke dingen had gelezen over het stuk van Ravello naar Miniori, besluiten we (overtuig ik de rest) om dat stuk er voor te doen. Wel veel afdalen.

We lopen naar de bushalte (dat is al een kleine hike van bijna 1km) en daar wachten we tot de bus zich laat zien. Maar de bus komt niet. Wel komt er een – wat we later vertalen als out of order – bus voorbij. De volgende bus komt wel maar die is zo vol, dat we alleen achterin kunnen instappen en zo’n beetje tegen de deur geplet staan. Het is geen fijne rit en iedereen wordt continu geduwd. Bij iedere bocht valt ook een deel van de mensen om, zonder te vallen, maar door te leunen op de rest. Dat is voor Anika en Madouc natuurlijk niet fijn en een intense ervaring. Ook is het ontzettend heet door alle mensen, waarbij het niet helpt dat we ook nog een tijdje voor wegwerkzaamheden stil moeten staan.

Als we uiteindelijk kunnen uitstappen een kleine 20 minuten later zijn we dolblij. We stappen een halte of 2 eerder uit dan gepland omdat het in en uitstappen bij zo’n volle bus ook totale chaos is. Blijkt dat de halte die we gekozen hebben dichter bij het startpunt van de route ligt dan de andere halte. Dat valt dan weer mee.

Ik laat drone nog even uit op het uitkijkpunt, maar dan blijkt dat het poortje van mijn telefoon zo slecht geworden is dat hij telkens contact verliest met het bedieningspaneel van de drone (hij wilde ook al niet lekker laden). Dus snel de app installeren op Maaikes telefoon terwijl de drone daar midden boven de vallei alleen loopt te hangen, aankoppelen en alsnog kunnen we e.e.a. besturen.

DRONE FILMPJE NOG INVOEGEN

Wel lastig, want nu kan ik dus niet meer zonder de telefoon van Maaike filmpjes maken met de drone. Tijd om in Nederland even dat laadpoortje te laten fixen.

Na wat vliegend vermaakt beginnen we aan de lange afdaling naar Miniori. Onvoorstelbaar dat er allemaal huizen van ook oudjes langs dit pad zitten die voor alle boodschappen deze enorme hoeveelheid trappen moeten nemen.

We slingeren langs de huisjes en citroenvelden naar beneden. Door leuke straatjes en steegjes en af en toe een pleintje met een kerk.

De meiden kleppen non stop met elkaar en hebben er om die reden ook echt lol in. Het lopen lijkt ze minder te interesseren, al vinden ze het bij vlagen ook wel weer mooi.

Eenmaal in Miniori aangekomen is het tijd voor een welverdiend ijsje.

Hier beginnen we aan de werkelijke Lemon Trail. Dat gaat weer een stukje omhoog en dan weer naar beneden naar Maiori.

Na wat klimmen hebben we mooi uitzicht op Miniori, een schattig dorpje dat wel wat lijkt op Atrani.

Onderweg lopen we langs en onder citroenplantages.

Uiteindelijk komen we uit in Maiori, waarbij het pad – best bijzonder – ter hoogte van de kerktoren loopt. De stad Maiori zelf is moderner, meer blokkendozerig en minder mooi.

Daar lopen we nog wat door de winkelstraat en wachten we op de bus terug. Vlakbij is nog een speeltuintje waar de meiden even lekker kunnen spelen.

In de bus terug komen we er achter dat je helemaal geen kaartjes in de bus kan kopen maar in een sigarettenzaak van te voren had moeten halen. Gelukkig mogen we het korte stukje dat we moeten wel mee, want anders zouden we weerop de volgende bus moeten wachten. Een halte verder stapt een controleur in die streng iedereen die instapt controleert. Hebben we mazzel dat we alvast in de bus zitten.

De halte waar we uit kunnen stappen ligt wel midden in Atrani, dus zijn we direct op het pleintje.

We lopen nog even naar het huisje om op te frissen en gaan daarna lekker eten op het pleintje, waar onder veel genoegen van de nonna door Anika bruchetta’s worden verorberd.

Na al het lopen vallen we met z’n allen snel in slaap.