Het heeft de hele avond flink geregend en ook in de ochtend is het af en toe flink aan het regenen. Een bijzondere omstandigheid begrijpen we hier, omdat het de afgelopen 2-3 jaar niet echt heeft geregend hier. Los van een paar spetters die bijna gelijk weer verdampen. Water is op Kaapverdië een schaars goed dat gequoteerd wordt. Daar sta je in Nederland – waar water vanzelfsprekend is – niet zo bij stil.

Vandaag is een rustdag. Dat komt de meisjes goed uit, want zij moeten nog wel bijkomen van al het lopen van de dag er voor.

’s ochtends relaxen we wat, doen een spelletje, beetje blog bijwerken, dat soort dingen.

Tegen de middag begint het toch wel te kriebelen. De regen is wat geminderd en het schijnt dat je redelijk in de buurt naar een waterval kan lopen. Het is wel een niet gemakkelijk pad, vooral aan het eind begrijp ik, maar nu de meisjes toch niet willen lopen, grijp ik mijn kans om toch e.e.a. te bekijken.

De eigenaar regelt een taxi die me tot het beginpunt brengt. De taxi zal evenwel beneden op mij wachten dus kan ik eigenlijk vrijwel gelijk na het telefoontje beginnen aan de 15 minuten durende glibberige afdaling langs het bijzonder stiel pad naar beneden.

Het startpunt van de wandeling is aan de kust. Mooie bijkomstigheid dat ik de zee mooi tegen de kust kan zien beuken. Ook niet verkeerd is dat het hier droog is!

Vol goede moed begin ik aan de tocht die door een drooggevallen rivierbedding lijkt de lopen. In het echt natte seizoen zal dit wel een serieuze brede stroom zijn. Nu is het evenwel droog en is er behalve het water dat hier in buizen naar akkers geleid wordt geen drup water te bekennen. Wel is het vrij groen in de canyon.

Al vrij snel nadat ik de canyon in ben gelopen valt de verbinding van de telefoon weg. Geen bereik meer. Ook de GPS heeft wat moeite mij te vinden. Dat maakt het tracken van de progressie in de canyon lastig. Op gevoel gaan we maar verder.

Onderweg kom ik op een paar locals die hun koe of ezel zijn komen brengen of halen niemand tegen.

Het pad klimt langzaam, maar gestaag. De canyon wordt langzaam aan ook smaller.

Op een gegeven moment moet ik langs de waterbuizen die uitmonden in kolkende putten waar het water verzameld wordt om vervolgens weer verder getransporteerd te worden naar boven.

Onderweg veel rottend fruit op de grond waar wolken fruitvliegjes zich aan vergrijpen. Er is hier vroeger het nodige geteeld en aangelegd, maar naarmate ik verder klim wordt wel duidelijk dat men dit inmiddels te ver lopen vindt om het fruit te gaan oogsten. of wellicht is het de tijd van het jaar niet (meer).

Het pad klimt en klimt en wordt alsmaar steiler en onduidelijker. Ik volg de waterleiding maar omdat die zijn water ergens vandaag moet halen en dat lijkt mij de waterval.

Op een gegeven moment moet ik over grote rotsblokken klimmen en is op wat steenmannetjes na die aangeven dat daar volgens sommigen het pad verder gaat geen duidelijke aanwijzing meer waar het pad is.

Op een gegeven moment twijfel ik zo dat ik mij langs een paar rotsen 2 meter naar beneden laat zakken omdat ik het idee heb dat ik het pad ben kwijtgeraakt. Eenmaal beneden zie ik steenmannetjes en een soort witte veeg op de steen waar ik mij net vanaf heb laten zakken die toch suggereren dat ik wel goed zat.

Dus weer dik 2 meter om hoog klauteren over het reusachtige rotsblok en daarboven over vergelijkbare stenen hoppend verder.

Klimmend en klauterend, langs prikkelstruiken en ruige begroeiing bereik ik eindelijk de waterval. Een klein poeltjes onderaan is het resultaat van de enorme weg die het water af moet leggen naar beneden.

Vanaf hier is het lastig om de hoogte van de waterval in te schatten.

Ik pak de drone uit de tas, maar helaas, ik heb te weinig ontvangst om hoog te mogen vliegen. Hoger dan 20 meter wil hij niet.

Maar dan, waarschijnlijk door een versterker in de controller of doordat de drone zelf wat hoogte heeft gepakt, heb ik ineens wel genoeg bereik en kan ik de weg naar boven afleggen.

Ik moet de drone nog 200 meter laten klimmen vanaf het punt waar ik sta om gelijk te komen met de top van de waterval. Een stuk hoger dan ik had ingeschat.

Ik vlieg nog wat hoger en maak wat leuke plaatjes voordat ik de drone weer veilig laar landen.

Daar pak ik de boel in, geniet nog even na en begin dan aan te terugweg.

Inmiddels is de lucht flink betrokken en een flinke bui wordt de canyon in geduwd. Dat resulteert aan het einde van de canyon, precies waar ik ben, in een korte maar vrij heftige bui.

Over het natte glibberige pad volg ik een deels alternatieve route terug uit de canyon over hier en daar door de regen glibberig geworden stukken. Maar ik doe het rustig aan en bereik na niet al te lange tijd weer de weg. Daar loop ik een stukje met de weg mee voordat ik met een collectivo mee kan rijden terug naar onze overnachting.

Daar wel weer alle treden beklimmen naar Casa de Ilhas over een nat glibberig pad. Gelukkig gaat omhoog, hoewel een stuk vermoeiender, wel veel gemakkelijker dan het geglibber die morgen naar beneden.

De regen heeft hier de hele dag huisgehouden en het dak van de ontbijt-/dinerruimte heeft het niet helemaal gehouden. Langs het dak is het flink naar beneden gekomen en in de hoek staat 1,5 cm water.

De meiden zijn blij papa weer te zien en we doen nog een spelletje voordat het tijd is om te eten. Dit keer is pasta voor de meiden en dat bevalt we erg goed.

Die avond hangen we nog wat op de kamer terwijl het onophoudelijk blijft regenen. Morgen moeten we volgens de planning naar de volgende overnachting lopen. Maar even kijken wat we gaan doen. We denken in ieder geval alvast na over een plan B, want als het zo hard regent als vandaag hier, wordt hiken geen pretje.