’s Ochtends, nadat we de meisjes weggetrokken hebben van hun boekjes, met collectivo (pickup waarin je achterin kan plaatsnemen die onderweg jan-en-alleman oppikt) naar onze bestemming meer in het binnenland, niet al te ver bij Tarrafal vandaan.

Eenmaal aangekomen krijgen we eerst een kleine rondleiding. We zien de oven waarin alles afgebakken wordt en en achter het huisje staat op een vuurtje de Cachoupa die we straks gaan eten als lunch al hard te pruttelen.

Binnen moeten we eerst de klei mengen. De lokale klei is te sterk / stug en moet daarom eerst met klein uit de omgeving van Assomado gemengd worden. Dat gaat door eerst met veel geweld de klein op een hoop andere klei in de grond te smijten. Daarna moet e.e.a. met grote stokken, alsof je meel aan het fijnstampen bent, gemengd worden. Best zwaar werk, maar we dragen natuurlijk ons steentje bij. Tot groot genoegen van de lokale dames die het allemaal maar prachtig vinden dat we hier niet te vies van zijn.

Na het mengen moeten we de klei gaan kneden en dan rolletjes maken om deze op het vorige rolletje te plakken. Zo, laagje voor laagje, bouwen we een schaaltje op. Met een soort rond stokje met ruwe bovenkant wordt de bovenste laag klei ruw gemaakt zodat de volgende laag beter blijft zitten. Daarna moeten we het allemaal netter maken met wat water en een gladde kant van een schelp.

Met hulp van de professional, die ons prutswerk oplapt tot iets toonbaars, ziet het er allemaal best aardig uit. Helaas kunnen we e.e.a. niet meenemen, want de klei moet eerst 2 weken drogen in de schaduw en dan nog de oven in. Wel kopen we nog wat lokale kleine kopjes als souvenir. Vervolgens eten we Cachoupa. Anika blijkt dit erg lekker te vinden, dat is mooi meegenomen.

Na de lunch is het tijd om aan de hike te beginnen. We twijfelen om de auto terug te nemen in plaats van te lopen, maar we zijn ook wel benieuwd naar de omgeving, dus gaan we – de meisjes met enige tegenzin – toch maar lopen.

Dat was geen groot succes. De tocht wat best interessant, maar het landschap was behoorlijk dor, met weinig schaduw en het is vandaag echt enorm heet.

Zuchtend en steunend banen we ons een weg naar het dal, we blijven er haast in van de hitte en zijn blij als de airco in het hotel aan kan. We moeten allemaal echt een half uur bijkomen voordat we aan lekker de zee in duiken om af te koelen kunnen denken.

Dat laatste doen we dan ook. We zwemmen tot de zon al helemaal onder is. Het water is toch warm genoeg en ook ’s avonds is het hier dik boven de 20 graden.

’s avonds eten we gemakkelijk wat bij het hotel en gaan dan, behoorlijk moe van de intensieve wandeling, lekker slapen.