In plaats van sneeuwbuien vandaag een zonnetje aan het begin van de dag.

Na het ontbijt is het tijd om naar de rendieren te gaan. Ingepakt staan we klaar.

Nou ja, toch niet klaar, want voor het ritje met een sneeuwmobiel moeten we een helm op.

Na een relatief kort ritje door het bos komen we bij de rendierenfarm aan. Daar stappen we in een van de sleeen die achter elkaar gespannen zijn zodat we in een treintje kunnen vertrekken. Wij worden naar de achterste slee gestuurd omdat daar de oudste rustigste rendieren zitten. Achter onze kar is nog een rendier gespannen zonder slee die gewoon mee moet lopen.

Kort nadat we beginnen gaat ’t mis. Het rendier achter mij raakt in paniek (mogelijk omdat hij denkt een slee kwijt te zijn) en stapt half mijn slee in en geeft mij een kopstoot. Gelukkig had ik mijn hoofd al weggedraaid maar door de kracht van de stoot schiet ik hard tegen het hoofd van Anika aan en breek vervolgens mijn tand op haar hoofd. Dat is balen! Eerste ongeluk met rendieren sinds de start van het bedrijf (16 jaar). Zal je net zien.

We besluiten het ritje toch maar te vervolgen. Madouc is zo overstuur van het tumult achter haar (Anika was erg geschrokken en aan het huilen) dat zij niet meer verder wil. Met Anika maak ik het ritje af. De beesten hebben het zwaar door de dikke sneeuw.

Even niet lachen voor mij (dat is best lastig) want doordat de tand afgebroken is de koude buitenlucht pijnlijk.

Na het ritje krijgen we nog wat warms te drinken in de Sami tent (Lavvu).

Vervolgens met het sneeuwmobiel door naar de farm waar de dieren die getraind worden een slee te trekken worden gehouden. De meeste rendieren leven evenwel in het wild zodat ze hun eigen voedsel kunnen zoeken. Aan ruimte en grond geen gebrek hier.

Het oudste gepensioneerde rendier komt altijd naar de deur van het huis om eten te krijgen van de baby van de rendier houder. Het beest heet Leipaa, wat brood in het Fins betekent, omdat hij zo gek is op brood.

Na deze excursie weer met het sneeuwmobiel naar het vakantiedorpje. Daar gaat de rest lunchen terwijl ik wacht tot ik bij de lokale tandarts terecht kan. Betrekkelijk geluk dat Utsjoki een tandarts heeft en ook al direct tijd heeft.

Bij de tandarts blijkt mijn tand netjes afgebroken en de zenuw niet open te hebben gelegen. Dat is een meevaller. Voor nu lijmen we de tandscherf er weer aan. Dit blijft dan de komende weken tot jaren wel zitten. Op termijn zal ik waarschijnlijk nog wel wat anders moeten, een kroon o.i.d. Dat is wel vervelend.

Als ik terug kom van de tandarts is er wat lunch voor mij bewaard. Dat is wel fijn.

Die middag doen we nog een spelletje en na het eten gaan we nog de hottub in. Blijft een aparte ervaring in het warme water terwijl het buiten hard vriest.

’s avonds lekker slapen.