Vandaag staat de husky tocht op de planning. Wel mooi dat als je dit soort dingen als een onderdeel van een activiteitenpakket boekt, je bar weinig informatie hebt over de details.
Zo was het een verrassing dat deze husky tocht in Noorwegen is. Het is een rit van ongeveer 45 minuten langs een mooie omgeving, veel mooie witte bergen. Helaas zaten wij niet voorin, dus foto’s nemen onderweg zat er niet in. De auto was van binnen ook beslagen alsof we de husky’s zelf hijgend in de achterbak aan het vervoeren waren.
Na deze rit komen we aan bij de kennel met de Husky’s. Daar krijgen we uitleg over de tocht en kwamen we achter verrassing nummer 2: we worden niet gereden bij de Husky safari, we gaan zelf met een slee met honden rijden. Super gaaf.
We worden verdeeld over de sleetjes. 1 volwassene of 2 kinderen zitten en een andere volwassene staan om de slee te besturen.
De honden zijn door het dolle heen als ze ingespannen worden. Ze weten dat ze kunnen gaan rennen en kunnen daar niet meer op wachten. De spanning voor die beestjes is enorm. Loeien, gillen. Het is alsof je tegen een hond zegt of ie mee uit wil. Dan moet je ook gaan.
Maar ja, wij moeten eerst nog uitleg krijgen, dus dat duurt even.
Als iedereen in de slee zit, onder een dekentje, gaan we op pad. Eerst een steile heuvel af waar we moeten tegenhangen om de slee niet te laten omslaan en dan de bevroren rivier op.
Zo over de rivier is een lekker vlak spoor. Het zonnetje schijnt, er is verse sneeuw gevallen, het is alsof we over een schitterende diamanten zee rijden. Erg mooi. En dat langs mooi heuvels, vol verse witte sneeuw.
De honden trekken als een dolle en het grootste deel van de rit moet ik behoorlijk bij remmen met een voetrem. Dat zijn een soort ijzeren haken die je in de sneeuw of het ijs duwt voor weerstand.
Het is wel actief meebewegen, want de slee heeft geen stuur en slingert wel van links naar rechts. Met een beetje hangen naar de zijkant en een voet in de sneeuw steken naast de slee kan je nog wel wat bijsturen om de slee vanuit de diepe sneeuw (waar je heel traag gaat) weer in het spoor te krijgen.
Na een flinke tocht zo over de bevroren rivier keren we om en mogen de berijders wisselen. Ik heb in dat opzicht mazzel, want ik had verwacht nu te wisselen met Maaike, maar Maaike wisselt met de gids zelf. Dus mag ik het stuk terug ook nog de slee besturen. Erg leuk om te doen.
Na afloop mogen we de honden voeren met een snack van bevroren vlees. Dat moet wel per paar honden tegelijk, want anders gaan ze er om vechten.
Leuk om te zien dat zowel Anika en Madouc die het niet zo van honden moeten hebben niet bang zijn voor deze husky’s.
Na afloop gaan we nog wat drinken in de Lavvu en vertelt onze gids nog over hoe het werkt met trainen van husky’s en de grote husky race van 1200 km die volgende week weer begint en wij een stukje van de route hebben gereden.
Daarna weer terug naar Utsjoki waar de lunch al voor ons klaar staat.
Even bijkomen in het huisje van alle indrukken voor we die avond opgehaald worden om naar de Lavvu te gaan om daar een tradiotioneel Sami-diner te genieten. Aangeraden wordt om in de dikke pakken te komen, niet zo zeer voor de temperatuur in de tent, maar vooral voor de rook in de tent.
De rook in de tent is het gevolg van de sneeuw die gevallen is, waardoor de zijkanten van de tent geen lucht kunnen trekken.
In de tent ook verhalen over de Sami cultuur. Zoals een wat afwijkende kerstman, die als je tuin met kerst niet is opgeruimd en de kerstman struikelt, hij je kinderen meeneemt en die zie je dan nooit meer terug. Goede reden om de kinderen voor kerst de tuin te laten opruimen.
Eten is champignon soep, daarna aardappelpuree met rendiervlees en besjes en gebakken kaas met andere besjes toe.
Na deze maaltijd gaan we door met een aurora tour. De verwachtingen waren deze ochtend nog goed (heldere lucht), maar op het moment dat we gaan vertrekken voor de tour ziet het er allemaal wat minder goed uit. Zeker met de felle maan wordt het lastig om noorderlicht te spotten.
Desondanks wagen we het er op. Een scootertocht ’s nachts door de sneeuw is ook niet verkeerd.
Zo waar nog een klein beetje activiteit zichtbaar, maar niet de moeite waard om lang te blijven hangen. Zeker niet omdat het op de fjells (de top van deze berg) erg koud is.
Op de weg trekken we nog de andere groep die naar boven zou gaan (en het moest doen met een iets minder bekwame sneeuwmobiel-bestuurder) uit de diepe sneeuw vrij.
Eenmaal terug bij het huis is Madouc al tegen mij aan in slaap gevallen. Die tillen we gelijk het bed in (wel even de helm afgedaan uiteraard).
Een intensieve dag zit er op, maar zeer de moeite waard.
wow, wat een prachtige tochten