Het was gisteren laat geworden. Desondanks goed uitgerust want prima geslapen. De meisjes lagen in het donker te slapen. Madouc opnieuw dolblij met haar nieuwe knuffel. Zodra het licht aan ging werd hij even intensief geknuffeld.
Lekker zelf alvast koffie gezet voor het ontbijt. Uiteindelijk kost het met ontbijt – lekker met wafels! – toch nog behoorlijk wat tijd om iedereen gereed te krijgen voor vertrek. Terwijl wij de koffers pakken zijn Anika en Madouc aan het tekenen totdat de vogel (we denken een zeearend) terug is en Madouc daar weer eindeloos naar gaat kijken terwijl ze de hele tijd “Vogel, Vogel” zegt.
We hebben weten te regelen dat we de auto een dag later kunnen inleveren en de boot in de middag hebben en daardoor hebben we nu nog tot ongeveer 15:30 uur (dan moeten we in de rij staan voor de boot) om wat in de omgeving te doen. 
Svolvaer zie er ook gelijk heel anders uit in het zonnetje.
We hadden een leuke wandeling gezien, Keiservarten, maar dat is wel op een uur rijden afstand. Hoewel we door de reisijd niet veel speling hebben besluiten we de gok te wagen. Onderweg rijden we veel langs de kust, dus dat beloofd ook een mooi uitzicht te worden.
Het uitzicht is ook mooi. We maken maar een paar foto’s onderweg, want anders verliezen we teveel tijd. Van de andere vergezichten moeten we het hebben van onze herinnering.
We kunnen vlakbij het startpunt van de route parkeren. De tocht gaat lang het priveterrein van een huis, vlak langs de garage, omhoog.
Het pad is in het begin wat drassig. Geen probleem voor onze bergschoenen, maar voor de schoentjes van Anika te nat. We tillen haar over stukjes heen en de rest kan ze over het rand van het pad lopen om droog te blijven.
Het zou een makkelijke route moeten zijn, maar het gaat best wel rap omhoog en het pad is op delen ook best glad met losse steentjes. Dat er op veel plekken touwen hangen om je te ondersteunen is een veeg teken.
Na een tijdje lopen komen we onderweg een bord tegen met rode letters, STOR en daarachter nog wat in het Noors, Rasford ofzo. Later begrijpen wij dat dit waarschijnlijk een waarschuwing was voor het feit dat een deel van het pad weggespoeld is en een ander deel weggeslagen door een rotsblok dat naar beneden gekomen was.
Het pad gaat geregeld met enorme stappen omhoog of omlaag en dan tillen we Anika erop of doen we een Woesh.
Met behulp van het touw manouvreren wij ons langs het weggeslagen deel van het pad. Best spannend met een 4-jarige die dit stukje zelf wil lopen maar daarbij – begrijpelijkerwijs – wel veel hulp nodig heeft, terwijl het pad voor onszelf ook al lastig is.
Maar met geduld kom je er wel. Al met al gaat het wel een stuk langzamer dan gepland en tot de top redden we het niet, want als we daar voor gaan is er grote kans dat we de boot missen (letterlijk). Dus draaien we na een subtop om naar de auto.
Anika doet het geweldig en hoewel ze wel moe is zet ze wel door. Aangemoedigd door papa en mama, veel Woeshs’s en het vooruitzicht op een lolly bij de auto zet ze goed door en loopt ze zelf het hele stuk naar beneden.
Eenmaal bij de auto aangekomen moeten we er snel weer vandoor om de boot te halen, want veel speling is er niet. Onderweg stoppen we nog kort bij een aantal mooie uitkijkpunten en rijden dan snel door.
We halen de boot gelukkig, al waren we er niet – zoals verzocht – 45 minuten van te voren. Maar 20 minuten blijkt ook afdoende.
De boot is een stuk kleiner dan de ferry naar de Lofoten toe. Deze ferry is zo strak volgeladen dat ik via de bijrijdersstoel uit moet stappen.
Op de ferry zelf regelen we lekker wat koffie, terwijl Anika broodjes met pindakaas voor ons smeer. Dat gaat duidelijk met veel liefde en dat kost een hoop tijd en geduld.
Onderweg maakt de boot nog een korte stop bij het eilandje Skrova met op het oog max honderd huizen, maar wel 2 supermarkten, dus het zullen er wel een aantal meer zijn. Alles moet hier per boot bevoorraad worden.
We laten Skrova achter ons liggen en Anika is ondeugend op het achterdek.
Uiteraard is er ook tijd voor een ijsje. Anika is niet te beroerd om te delen.
Daarna meer spelen op het achterdek 
En Madouc komt ook even kijken.
Het lopen op een schip gaat Madouc steeds beter af.
Nadat we van de boot afrijden staat ons nog een roadtrip van een paar uur te wachten langs de kusten van Noorwegen. Een prachtige tocht langs de fjorden. We genieten volop en maken de nodige foto’s totdat het licht niet goed genoeg meer is voor foto’s (maar wel om zelf van te genieten natuurlijk).
De meiden zijn inmiddels op de achterbank in slaap gevallen. De zon gaat rond tienen onder, maar ook daarna blijft het licht. Als we bij het hotel aankomen laden we eerst de kindjes uit. Anika tillen we slapend en al uit de auto en leggen we in bed en zij slaapt door. Madouc heeft te lang geslapen en wil nu gaan spelen. Zij houdt ons nog een tijdje wakker, maar dan legt ze zich er ook bij neer dat papa en mama niet meer in zijn voor spelen en gaan we na een enerverende dag vol indrukken met z’n allen lekker slapen.