Geplaatst op

20 augustus 2017 – Aker Brygge en bye bye Oslo

Met een vlucht om 16:35 uur is er niet zoveel meer wat je kan doen. Maar genoeg tijd om een kijkje te nemen in de hippe wijk Aker Brygge. Op een plein aan het begin van dit oude havengebied is het Mela Festival, een Indisch festival aan de aankleding te zien.

Anika bewondert de kunst aan de haven

We lopen wat verder en hebben dan mooi uitzicht over de oude haven met links van ons de oude vesting en aan de overkant van het water een ander deel van Oslo.

We lopen langs de promenade met allemaal cafeetjes, restaurantjes en food trucks die een veelheid aan smakelijke gerechtjes aanbieden. Aan de start van Aker Brygge is ook het Nobel Peace Centre.

Halverwege de promenade stoppen we voor een wafel met ijs en aardbeien. De meisjes zijn vooral geïnteresseerd in de topping en minder in de wafel.

De wijk is hip ingericht met watertjes er tussen.

Een haventje met aanlegplaatsen voor pleziervaartuigen.

Hier en daar een inham tussen de woningen waar ook bootjes aangelegd kunnen worden.

Maar het belangrijkste is wellicht dat er een gezellige sfeer hangt.

We lopen over een bruggetje verder naar het terrein van een museum waarvan het gebouw gebouwd is in de vorm van een groot zeil. Het is mooi opgezet en buiten het museum is een klein watertje met een strandje gecreëerd waar kinderen kunnen zwemmen of met steentjes gooien.

Dat hoeven we maar 1x tegen Anika te zeggen natuurlijk. Ook Madouc doet vrolijk mee. De meiden spelen zo lekker een tijdje terwijl wij genieten van het mooie weer. Het is warm en de zon brandt op onze rug.

Ook is er een beeldentuin met allerlei kunstvoorwerpen.

Oslo’s boobies

Op de terugweg kopen we nog een lekker ijsje en gaan dan met de bus terug naar het hotel om de bagage die we daar hadden laten staan op te pikken. Daarna door naar het station. Het is wel een behoorlijk gesleep. Met een treinritje van iets meer dan 20 minuten zijn we op de luchthaven en daar hebben we vrij snel zonder problemen onze bagage ingecheckt.

Met de handbagage, waaronder het houten kistje dat best wel zwaar is, gaan we verder naar de gate. Daar wachten tot we mogen inchecken en daarna het vliegtuig in naar huis. Het gebruikelijke recept. Iets meer dan 2 uur zitten in een vliegtuig, het blijft saai. Onderweg wel vrij veel turbulentie voor een behoorlijk stuk van de reis, dat vliegt wat minder comfortabel. Anika daarentegen heeft bijna de gehele vlucht zonder problemen geslapen.

Eenmaal aangekomen wachten opa en oma nog op ons en drinken we gezellig wat. Het slaapje in het vliegtuig heeft Anika hernieuwde energie gegeven en zodra duidelijk werd dat opa en oma ook in het Vikingenmuseum (Anika heeft het telkens over het piratenmuseum) zijn geweest barst de bom en komt er een eindeloze stroom woordjes uit Anika waarin ze aangeeft wat ze heeft gezien. Ze blijkt bijzonder veel onthouden te hebben, al zijn sommige conclusies wel apart. “En ze zijn begraven omdat de stof niet goed tegen het licht kon.” is weliswaar een goede uitleg waarom de stof nog heel is gebleven, want deze kon slecht tegen licht en daarom mochten we ook geen foto’s maken, maar dat zal niet de reden geweest zijn dat de Vikingen een boot en een leider met kar en toebehoren hebben begraven.

De auto pikken we zonder problemen op. Altijd fijn als je de sleutel in het contact steekt en hij doet het nog. Als we naar huis rijden moet Anika denken aan alle spullen en knuffels die daar nog liggen en wil ze graag al thuis zijn.

Thuis halen we wat te eten, want we hebben niets meer in huis. Morgen vroeg maar boodschappen doen en terug naar het normale leven.

Geplaatst op

19 augustus 2017 – Musea en het dak van Oslo

Voor Oslo hebben we nog geen echt idee wat we willen zien. Bij het ontbijt maken we een paar keuzes gebaseerd op het weer. Vandaag willen we naar het Vikingmuseum en Holmskollen, het bos net boven Oslo met mooi uitzicht op de stad.

Zo gezegd zo gedaan. Na het ontbijt rijden gaan we met de bus naar een schiereiland waar het Vikingmuseum is. Een kaartje voor de bus konden we kopen in de 7/11.

In het museum staan een paar ontzettend goed geconserveerde oude Vikingschepen van meer dan 1200 jaar oud.

Bizar om te beseffen dat ze met deze relatief kleine boten de oceaan overgestoken zijn.

De boot is met een kennelijk belangrijke leider mee begraven. Naast de boot zijn er ook een kar, een slee en veel gebruiksvoorwerpen meebegraven in een grote grafheuvel. Alles is daardoor heel goed bewaard gebleven..

Bijzonder ook om te zien hoe al deze zaken, vooral de boot, de slee en de wagen, met houtsnijwerk bewerkt zijn.

Alles maakt veel indruk op Anika die volgt met een eindeloze stroom vragen. “Waar is dat dan voor? En waarom is er een hondekop op de slee gemaakt? En waarom hebben ze die meneer dan begraven met een boot? En is hij nu naar een andere wereld?”

 Anika houdt niet meer op met vragen en het is leuk om te zien wat een indruk dit alles op haar maakt.

In de souvenirshop laten we ons verleiden om een bordspel zoals dat beweerdelijk door Vikingen gespeeld werd te kopen (nemen we met een korrel zout), maar het ziet er leuk uit en kan best interessant zijn om te spelen.

Daarna lopen we een paar honderd meter naar het Folksmuseum, een open lucht museum waar ze gebouwen uit de historie van Noorwegen hebben nagebouwd.

Leuk om te zien en ook erg leuk voor Anika die haar ogen uit kijkt. Een aantal gebouwen mogen we ook in en in sommige van die gebouwen doen ze voor hoe het leven in die tijdsperiode was.

Bijvoorbeeld hoe een plat brood gebakken werd op een plaat voor een houtvuurtje. En dat brood mag je dan ook proeven.

Er is ook een mooie staafkerk van hout nagebouwd uit een andere regio.

Madouc dartelt vrolijk rond.

Ze weet zich aardig staande te houden op het oneffen terrein, al is ze soms nog wat onvast ter been.

Er is ook nog een voorstelling van volksmuziek en lokale dans.

De gebouwen lopen van de Vikingentijd tot begin 20e eeuw.

En er is ook nog een kleine speeltuin met een schommel tot groot plezier van Anika en Madouc.

In de souvenirshop kopen we een wat onhandig groot souvenir waardoor we op weg naar onze volgende bestemming even langs het hotel moeten om dit souvenir daar achter te laten.

Maar om bij het hotel te komen is nog wel een dingetje. Want ons OV-kaartje blijkt niet meer geldig en bij het museum verkopen ze die niet. Wel bij een ander museum een paar haltes verderop, maar dat is 20 minuten lopen. En in de bus kan je alleen met contant geld betalen, maar dat hebben we niet (deze hele vakantie ook nog niet gebruikt).

We besluiten een lift te pakken naar dat museum om daar een kaartje te kopen. Van de buschauffeur mogen we gewoon meerijden. Daar kopen we een kaartje terug en na een pit stop in het hotel gaan we verder. Madouc is dolblij dat ze zelf op de stoel mag zitten en busje rijden.

Volgende stop is Holmenkollen, het bos boven Oslo met uitzicht op de stad. We pakken de metro die maar liefst 500 meter klimt en niet al te lang nadat we opgestapt zijn een mooi uitzicht geeft.

We stappen uit bij de halte Vokskollen en lopen dan een heel stuk door het bos. Het is best drassig en dat betekent dat Anika stukjes getild moet worden, tot haar groot plezier. Madouc zit relaxed op de rug van mama en heeft het zondermeer naar haar zin.

Via een meertje lopen we met een boog lopen naar het volgende metrostation Frogneseteren, , de laatste halte van de route.

Het was een leuke tocht. Aan het einde hebben we mooi uitzicht over Oslo.

Ook het uitzicht vanuit de metro terug met de ondergaande zon is genieten.

In het hotel zijn de meisjes redelijk afgedraaid en gaan ze allebei snel slapen. Ook papa en mama zijn wel moe van de enerverende dag en voor de verandering liggen wij er ook vroeg in.

Geplaatst op

18 augustus 2017 – Oslo

Vanmiddag om 12:40 vliegen van Bodo naar Oslo. Dat is best wel ver want Noorwegen is een enorm langgerekt land.

Na even pakken gaan we als volleerd reizigers opnieuw het vliegtuig in. Voor Anika inmiddels de 19e keer vliegen en zelfs Madouc zit al op 11 vluchten (de 8 vluchten van naar en tussen de eilanden op de Azoren tikken hard aan). Anika is al volleerd reiziger en vindt het ontzettend interessant allemaal. Ook heeft ze verrassend veel door, bijvoorbeeld dat we niet terug gaan naar Nederland, maar in Noorwegen blijven maar naar een andere plek in Noorwegen gaan.

De luchthaven van Oslo ziet er heel ruim en mooi opgezet uit. Wel hebben ze net als bij Schiphol een behoorlijk eind dat je zelf moet lopen voordat je bij de bagage bent. Gelukkig is het niet zo erg als bij Schiphol, maar met 2 kleine kinderen vallen dit soort afstanden wel op.

De bagage rolt al uit de band als wij aankomen (niet gek als je zo ver moet lopen) en niet lang daarna verschijnen onze koffers ook.

We hijsen de boel op ons rug, Madouc in de draagdoek, allebei rugzak om en papa nog een wat lichtere tas dragen. Is gedoe, maar het gaat. Vanaf het vliegveld stappen we op de trein / metro (weet niet precies wat het is, rijdt wel hard). Grappig dat ze hier een koffiedispenser in de trein hebben. Zouden ze in Nederland ook mogen invoeren!

Na 20 minuutjes met de trein komen we aan op station. Gelukkig is het hotel vrij dicht bij het station en na een paar minuten lopen zijn we er al.

We ploffen neer op de ruime hotelkamer, reizen is toch altijd wel vermoeiend, en chillen even op de kamer terwijl we een plan trekken voor de rest van de middag. Het is inmiddels al 16:00 uur, dus heel veel kunnen we niet meer doen.

We besluiten de bekende winkelstraat Karl Johansgate af te lopen, de Kalverstraat van Oslo. De stad komt heel bekend voor en heeft dezelfde architectuur als we ook gezien hebben in Kopenhagen en Stockholm lijkt op die van Amsterdam. Wel zijn de straten hier veel breder en is er veel meer groen.

Bij de bekende domkerk is een marktje met spullen van handwerklieden die waanzinnige prijzen vragen voor allerlei prullaria.

Uiteraard gaan we ook de domkerk zelf even in.

Daarna volgen we de Karl Johansgate tot ongeveer het eind.

We maken nog een korte stop bij de rechtenfaculteit van de Universiteit van Oslo waar Anika en Madouc lekker even op de trap kunnen spelen en rondjes rennen op het plein voor de faculteit.

Na dit geren zijn de meisjes moe en narrig aan het worden. Bovendien dreigt er een kort maar heftig buitje, dus duiken we een restaurant in.

Daar eten we verrassend lekker en als we weer buiten staan is het risico op een bui geweken.

We lopen terug naar het hotel via een andere straat, scoren nog een ijsje voor de meisjes.

De interesse van de Noren voor koffie is opvallend. We zien geregeld koffiebranders / koffie cafe’s en ook winkels die zich helemaal op koffie en thee hebben toegelegd. Een positief neveneffect van de bizar hoge alcohol prijzen ongetwijfeld.

Op de kamer spelen we nog een spelletje en dan gaan de meiden snel slapen, terwijl wij nog kijken wat we morgen kunnen doen. Als het goed is wordt het weer redelijk goed, dus moeten we veel kunnen doen.

Geplaatst op

17 augustus 2017 – Keiservarten, bootovertocht en roadtrip naar Bodo

Het was gisteren laat geworden. Desondanks goed uitgerust want prima geslapen. De meisjes lagen in het donker te slapen. Madouc opnieuw dolblij met haar nieuwe knuffel. Zodra het licht aan ging werd hij even intensief geknuffeld.

Lekker zelf alvast koffie gezet voor het ontbijt. Uiteindelijk kost het met ontbijt – lekker met wafels! – toch nog behoorlijk wat tijd om iedereen gereed te krijgen voor vertrek. Terwijl wij de koffers pakken zijn Anika en Madouc aan het tekenen totdat de vogel (we denken een zeearend) terug is en Madouc daar weer eindeloos naar gaat kijken terwijl ze de hele tijd “Vogel, Vogel” zegt.

We hebben weten te regelen dat we de auto een dag later kunnen inleveren en de boot in de middag hebben en daardoor hebben we nu nog tot ongeveer 15:30 uur (dan moeten we in de rij staan voor de boot) om wat in de omgeving te doen. 

Svolvaer zie er ook gelijk heel anders uit in het zonnetje.

We hadden een leuke wandeling gezien, Keiservarten, maar dat is wel op een uur rijden afstand. Hoewel we door de reisijd niet veel speling hebben besluiten we de gok te wagen. Onderweg rijden we veel langs de kust, dus dat beloofd ook een mooi uitzicht te worden.

Het uitzicht is ook mooi. We maken maar een paar foto’s onderweg, want anders verliezen we teveel tijd. Van de andere vergezichten moeten we het hebben van onze herinnering.

We kunnen vlakbij het startpunt van de route parkeren. De tocht gaat lang het priveterrein van een huis, vlak langs de garage, omhoog.

Het pad is in het begin wat drassig. Geen probleem voor onze bergschoenen, maar voor de schoentjes van Anika te nat. We tillen haar over stukjes heen en de rest kan ze over het rand van het pad lopen om droog te blijven.

Het zou een makkelijke route moeten zijn, maar het gaat best wel rap omhoog en het pad is op delen ook best glad met losse steentjes. Dat er op veel plekken touwen hangen om je te ondersteunen is een veeg teken.

Na een tijdje lopen komen we onderweg een bord tegen met rode letters, STOR en daarachter nog wat in het Noors, Rasford ofzo. Later begrijpen wij dat dit waarschijnlijk een waarschuwing was voor het feit dat een deel van het pad weggespoeld is en een ander deel weggeslagen door een rotsblok dat naar beneden gekomen was.

Het pad gaat geregeld met enorme stappen omhoog of omlaag en dan tillen we Anika erop of doen we een Woesh.

Met behulp van het touw manouvreren wij ons langs het weggeslagen deel van het pad. Best spannend met een 4-jarige die dit stukje zelf wil lopen maar daarbij – begrijpelijkerwijs –  wel veel hulp nodig heeft, terwijl het pad voor onszelf ook al lastig is.

anika had vaak een steentje in de schoen

Maar met geduld kom je er wel. Al met al gaat het wel een stuk langzamer dan gepland en tot de top redden we het niet, want als we daar voor gaan is er grote kans dat we de boot missen (letterlijk). Dus draaien we na een subtop om naar de auto.

Anika doet het geweldig en hoewel ze wel moe is zet ze wel door. Aangemoedigd door papa en mama, veel Woeshs’s en het vooruitzicht op een lolly bij de auto zet ze goed door en loopt ze zelf het hele stuk naar beneden.

Eenmaal bij de auto aangekomen moeten we er snel weer vandoor om de boot te halen, want veel speling is er niet. Onderweg stoppen we nog kort bij een aantal mooie uitkijkpunten en rijden dan snel door.

We halen de boot gelukkig, al waren we er niet – zoals verzocht – 45 minuten van te voren. Maar 20 minuten blijkt ook afdoende.

 De boot is een stuk kleiner dan de ferry naar de Lofoten toe. Deze ferry is zo strak volgeladen dat ik via de bijrijdersstoel uit moet stappen.

Op de ferry zelf regelen we lekker wat koffie, terwijl Anika broodjes met pindakaas voor ons smeer. Dat gaat duidelijk met veel liefde en dat kost een hoop tijd en geduld.

Onderweg maakt de boot nog een korte stop bij het eilandje Skrova met op het oog max honderd huizen, maar wel 2 supermarkten, dus het zullen er wel een aantal meer zijn. Alles moet hier per boot bevoorraad worden.

We laten Skrova achter ons liggen en Anika is ondeugend op het achterdek.

Uiteraard is er ook tijd voor een ijsje. Anika is niet te beroerd om te delen.

Daarna meer spelen op het achterdek 

En Madouc komt ook even kijken.

Het lopen op een schip gaat Madouc steeds beter af.

 Nadat we van de boot afrijden staat ons nog een roadtrip van een paar uur te wachten langs de kusten van Noorwegen. Een prachtige tocht langs de fjorden. We genieten volop en maken de nodige foto’s totdat het licht niet goed genoeg meer is voor foto’s (maar wel om zelf van te genieten natuurlijk).

De meiden zijn inmiddels op de achterbank in slaap gevallen. De zon gaat rond tienen onder, maar ook daarna blijft het licht. Als we bij het hotel aankomen laden we eerst de kindjes uit. Anika tillen we slapend en al uit de auto en leggen we in bed en zij slaapt door. Madouc heeft te lang geslapen en wil nu gaan spelen. Zij houdt ons nog een tijdje wakker, maar dan legt ze zich er ook bij neer dat papa en mama niet meer in zijn voor spelen en gaan we na een enerverende dag vol indrukken met z’n allen lekker slapen.

Geplaatst op

16 augustus 2017 – Henningsvaer en Svolvaer

Vandaag helaas weer slechter weer vanaf ca 11:00 uur.

Na het ontbijt lopen we nog een rondje bij het huisje in Mortsund en laten de meiden lekker rennen en spelen voordat we de kustroute naar het oosten nemen.

De route die we rijden is mooi. De lucht is dreigend en wolken kleven als een soort dikke wol aan de bergtoppen.

Onderweg stoppen we nog in het plaatsje Henningsvaer, een dorpje dat op een reeks eilandjes gebouwd is. Delen van de woningen lijken alleen per boot bereikbaar.

Daar drinken we lekker een kop koffie met een kaneelbol als lunch (hier niet zo goed als bij het plaatsje A).

We kopen ook nog wat souvenirs, waaronder een knuffel voor Anika en Madouc die ze allebei die dag niet meer los willen laten.

In een andere winkel inspecteert Anika een gat in de vloer.

Daarna gaan we weer verder door naar Svolvaer. Dat laatste is nog maar een kort ritje, al schiet niets hier op met de kronkelwegen van de Lofoten.

Het appartement waar we in zitten ligt dicht bij het centrum en heeft tegelijkertijd een mooi uitzicht over de bergen en de haven.

Er is een aparte slaapkamer voor Anika en Madouc boven die dat heel spannend vinden.

Beneden is een keuken en een mooie zithoek, veel ruimte om ons te bewegen, wat wel lekker is met de regen.

Nadat Anika een lange middagtuk heeft gedaan en Madouc eindeloos heeft staan staren naar een vogel buiten, gaan we nog wat eten in de stad. Heerlijk gegeten en met Anika met tandenstokers getallen geoefend. Ook voor papa een uitdaging om dat in spiegelbeeld te doen.

Na afloop van het eten lopen we via de haven terug. Een sfeervol plaatsje Svolvaer.

Je kan nu al zien dat het weer morgen weer beter wordt. De bergkammen waar we de toppen niet van konden zien omdat ze in de wolken lagen zijn nu weer vrij.

Een rustige dag, extreem rustig vergeleken met wat we gisteren allemaal gedaan hebben.  Maar dat komt goed uit, want morgen weer een drukke dag.

Geplaatst op

15 augustus 2017 – Haukland-Utakleiv en Stornappstinden

De voorspelling is dat het vandaag een mooie dag zal worden en daar willen we het maximale uithalen. Dus veel op de planning. Maar je kan nog zoveel willen, met twee kleintjes is het altijd maar afwachten wat je gedaan krijgt. Het is in ieder geval alvast mooi weer.

Anika en Madouc zijn ontzettend traag en allebei lekker prikkelbaar omdat ze nog niets gegeten hebben duurt het even voor we kunnen aanschuiven bij het ontbijt.

Na het ontbijt gaat het een stuk beter en Anika wil met papa de heuvel af rennen want dat is spannend.

We hadden er ook een filmpje van gemaakt, maar dat is wat aan de korte kant omdat Madouc ons goede voorbeeld ging volgen en zichzelf van de heuvel af wilde storten. Een 1,5 jarige die als kleine kanonskogel de heuvel af komt stormen leek ons niet zo handig.

Daarna eerst nog even steentjes gooien terwijl papa en mama de spullen pakken voor het geplande tochtje van Haukland naar Utakleiv. Dit wordt de eerste langere wandeling waarvan het de bedoeling is dat Anika alles zelf loopt, dus we zijn benieuwd.

Het startpunt van de hike ziet er veelbelovend uit. We zijn hier gisteren eind van de dag langsgereden, maar toen was er veel wind en behoorlijk wat bewolking.

Anika opent het poortje naar de tocht (feitelijk hek om vee tegen te houden).

En daarna kan het feest beginnen.

Het uitzicht is super.

Verscholen tussen de stenen en het gras, een klein hutje.

Het zonnetje schijnt, maar we zitten zo hoog dat de meiden het nog wel fris vinden. 

Anika heeft het ontzettend naar haar zin en springt de hele tijd op onze schaduwen en dan moeten wij natuurlijk ‘au’ zeggen. Zelf blijft ze handig rechts van ons lopen zodat we niet op haar schaduw kunnen gaan staan.

Al met al loopt ze door dit spel bijna de dubbele afstand. Ook komt ze er zelf achter dat het niet mogelijk is om op je eigen schaduw te springen.

Na een tijdje lopen bereiken we een klein eilandje waar we vlak langs lopen.

Ondertussen speelt Anika zeemeermin op een steen.

Het pad is lekker vlak. Madouc is inmiddels in slaap gevallen in de draagrugzak en knort lekker in mijn oor.

Eenmaal de bocht om zien we al de bergketen die grenst aan het strand van Utakleiv.

Het uitzicht super, voor en achter.

 Na een uur en 20 minuten bereiken we het strand van Utakleiv. Anika was wel moe en de laatste 500 meter vielen haar wel zwaar. Op zich niet gek, want het geheel was meer dan 4 kilometer.

Het strand van Utakleiv is overdag en zonder storm heel anders, maar niet minder mooi.

Na een lunch zijn de energie reserves weer wat aangevuld en kan er wild gespeeld worden. Madouc slaapt nog een tijdje door in de draagrugzak maar wordt niet veel later wakker. Kennelijk is het wiegen op de rug van papa toch lekkerder. Al met al toch een dik uur slaap te pakken, dus dat is goed.

Anika wil net als papa wat foto’s van de stenen en golven maken en dat doen we dan ook.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

En dat doet ze best aardig, de foto hierboven is door Anika gemaakt.

Een nieuwsgierig schaap is inmiddels bij Madouc komen kijken die daar enthousiast “paap, paap” roept. Schaap is nog net te lastig.

Daarna is het tijd voor papa om verder te gaan en de auto te halen. Anika trekt de tocht terug niet. De route gaat verder over een pas en zou me naar verwachting nog 1,5 uur duren. Maar als ik een lift kan krijgen door de tunnel (mag en kan je niet doorheen lopen want veel te smal), dan ben ik heel snel weer terug. Ik loop het lange pad naar de hoofdweg af en zie 3 auto’s passeren, maar zonder succes. Ze rijden of door zonder wat te zeggen of hebben achterin zoveel materiaal dat ik eenvoudigweg niet mee kan.

Ik loop flink door tot vlak voor de ingang van de tunnel, meer dan 1km van het strand, waar ook de afslag naar de pas is. Daar heb ik geluk. Een ouder echtpaar stopt voor me en ik mag mee naar de andere kant van de tunnel. Ze hadden me herkend van het ontbijt met de kindjes en daarom waren ze gestopt. Kennelijk val je als vader van twee kleine kinderen in de categorie niet gevaarlijk.

Door deze meevaller ben ik veel eerder terug dan verwacht en zijn Anika en Madouc nog lekker aan het spelen in het zand en kan ik ook nog meedoen. Madouc had op het moment dat ik terug kwam net beseft dat papa miste en kwam blij op me afrennen toen ze me zag.

Terwijl madouc lekker blijft scheppen (ze heeft er enorme schik in) ga ik met Anika naar de zee om daar een fort te bouwen. Dat wilde Anika graag.

Dapper trotseert Anika de golven. Maar als het water weggaat denkt ze dat ze zelf ook de zee ingetrokken wordt en is het toch ineens heel erg spannend.

Gelukkig is papa vlakbij.

Daarna doen wet het nog een keer, maar dit keer met z’n tweetjes. Daarvoor moet het fort wel eerst een stuk groter gemaakt worden, anders passen papa’s grote schoenen er niet in.

Een bijzonder dagje strand.

Ondertussen is Madouc lekker aan het scheppen.

Terug bij het huisje is Anika al moe. Madouc heeft nog wel energie om wat steentjes te gooien, maar ook dat duurt niet lang.

Beide meiden zijn kapot van het stuk lopen en een dagje strand.

Papa is ondertussen nog op pad gegaan voor een heftige hike naar Stornappstinden. Een bergtop redelijk in de buurt en 761 meter hoog.

Best wel een klim als je vanaf zeeniveau moet beginnen. En bijzonder steil, want je klimt meer dan 700 meter in 3,5 kilometer. Dat is een hellingshoek van gemiddeld (!) 20%.

Het begin van het pad is bijzonder drassig als gevolg van alle regen die gisteren gevallen is.

Het pad is een modderpiste en het eerste stuk hoor ik bij iedere stap *splash splash*. Het is goed uitkijken waar je loopt want er zijn stukken waar het pad zo modderig is geworden dat een kleine detour verstandig is.

Het begin klimt al lekker door, genoeg om de hartslag flink op te voeren althans. Onderweg is het uitzicht nu al super en de omgeving, ondanks alle modder op het pad, erg mooi. Onderweg moet ik nog een klein stroompje met een watervalletje oversteken door over steentjes te hoppen. Niets ingewikkelds, behalve dan kijken waar je je voeten neerzet aan de andere kant van het stroompje zonder uit te glijden in de modder.

Het licht is hier ook bijzonder. Het is al vrij laat op de dag, maar nog wel licht. Maar omdat de zon wat lager staat zijn delen van de berg wel in de zon en delen niet, deels door een wolk en deels omdat de zon niet over een andere berg in de buurt meer komt. Heeft een bizar effect op het landschap zoals de foto hierboven goed laat zien.

Om een erg blubberig deel van het pad te vermijden maak ik een detour en kom dan langs een schattig klein bergmeertje. Helaas gaat het pad hier wel de verkeerde kant op en moet ik toch die modderige piste op klauteren. Het pad is inmiddels zo steil dat het gebruik van handen en voeten geregeld nodig is.

Even verderop is het pad gelukkig droog. Dat is maar goed ook, want het wordt allemaal nog steiler. Zwaar voorover gebogen om het evenwicht te bewaren werk ik me een weg naar boven. De hartslag gaat verder omhoog, maar ik weet een redelijk strak tempo aan te houden.

Het uitzicht wordt al maar beter. In de verte kan ik nu aan de ene kant allemaal verborgen bergmeertjes zien liggen terwijl ik aan de andere kant al het eiland kan zien liggen waar ons huisje is.

Gestaag ga ik verder en laat me ook niet hinderen door wat schapen die zich ook een weg naar boven hebben weten te banen en midden op het pad staan grazen en mij schaapachtig aan staan te kijken.

De gekke beesten lopen met het pad mee voor mij uit en voelen zich achtervolgd. Ik heb echter echt geen andere keuze dan het pad volgen. Na wat meters op deze manier schapen achterna gezeten te hebben verlaten de beesten het pad en kan ik verder.

De top is vlakbij en op de top ligt een boekje en pen waarin iedereen kan schrijven hoe het weer was en hoe het landschap er uit zag. Uiteraard lever ik een bijdrage.

Voorbij drijvende wolkjes

Het uitzicht op de top is fenomenaal.

Ik maak heel veel foto’s en bij het selecteren voor de blog kon ik niet kiezen tussen de foto’s en de panorama foto’s. Dus plaats ik ze hier allemaal maar.

Vlakbij het rotsblok (links) het eilandje waar we vanochtend langs gelopen zijn

Hierboven de foto’s.

 En hierboven de panorama’s.

En, omdat het toch moeilijk te vangen is in een foto, ook nog een 360 filmpje.

De weg naar beneden gaat gemakkelijker dan ik verwacht had. Wel glij ik een aantal keer bijna uit op het modderige deel, maar al met al gaat het beter dan ik verwacht had. De camera heb ik wel in de tas opgeborgen, want die wil ik niet om mijn nek hebben slingeren op weg naar beneden. Met mijn mobiel schiet ik nog wel een paar plaatjes.

 Na deze avontuurlijke hike rij ik nog een klein stukje verder om met beter weer en een lage stand van de zon nog wat van de directe omgeving te zien.

Ik word niet teleurgesteld.

Ik rij door tot het witte strand van Ramberg en maak dan rechtsomkeert terug naar ons huisje. Daar zijn de meiden inmiddels weer wat wakkerder door het eten. We spelen nog wat en dan gaat iedereen heerlijk slapen. Een geweldige dag.

Geplaatst op

14 augustus 2017 – Reine, Mortsund en Utakleiv

Het heeft vannacht flink geregend en – tegen de voorspelling in – regent het ook deze morgen nog. Het plan om ’s ochtends nog snel de Reinebringen (berg die over Reine en omgeving uitkijkt) te beklimmen valt daarmee letterlijk in het water. Want zelfs als het nu droog wordt zijn de stenen te glad en is de klim te riskant.

We besluiten de ochtend te relaxen in het huisje en daar wat te spelen voordat we naar Mortsund rijden. Dat ligt ongeveer anderhalf uur rijden verder. Als we om 12 uur vertrekken regent het nog steeds en het blijft regenen tot we aankomen in Mortsund.

Daar klaart het vrijwel direct als we aankomen op. We zitten in een leuk huisje met eigen balkon aan het water. Heerlijk voor de meiden die van net buiten de deur kleine steentjes pakken en dan vervolgens van het balkon in het water gooien. Ze hebben de grootste lol.

Na een tijdje gaat het weer regenen en spelen Anika en Madouc binnen verder terwijl mama en papa een boekje lezen, blog bijwerken en een plan maken voor de komende dagen.

Bij het boodschappen doen worden we getrakteerd op een dubbele volledige regenboog. Ik weet niet of het komt dat we zo noordelijk zitten dat we beide kanten van de regenboog kunnen zien of dat het gewoon toeval is. Bijzonder wel, vooral ook omdat de regenboog zo helder was en heel dichtbij voelde.

Als het om 17:00 uur droog wordt besluiten we nog een kort tripje te maken. In de buurt is een korte wandeling naar de hoek van een eiland.

Het is een mooie omgeving. Het pad begint wel op een merkwaardig stuk waarbij je eerst langs het prive terrein van een boer moet lopen, over zijn weide om daarna door een hek te gaan waar het pad verder gaat.

Het is een pad voor rotsblokken en het loopt niet snel. Op een gegeven zien we in de verte een regenbui die helaas onze kant op komt. Het is een kort maar heftig buitje en we worden flink nat en besluiten na een relatief kort stukje maar om te draaien.

Eenmaal terug bij de auto is de zon weer doorgebroken en we laten Anika en Madouc nog lekker spelen op het strandje. Het ziet er in het zonnetje gelijk super mooi uit.

We blijven niet te lang want Anika en Madouc krijgen het koud, want het waait nog steeds hard.

In de auto hebben we droge kleren. Na het omkleden van de meiden rijden verder en zien onderweg een dramatisch landschap.

Met de laagstaande zon en de nog dreigende bewolking krijg je een indruk hoe het hier ook kan zijn.

We rijden door naar Utakleiv, een strand met grote keien tussen het zand.  

Ook dit levert bijzondere plaatjes op met het aparte licht.

Daar beuken de golven op de rotsen door de harde wind.

Er is hier ook een kampeerterrein waar we tentjes zien die door de wind nagenoeg  uit elkaar gerukt worden. We zien ook de nodige mensen om die reden de tent maar weer opbreken en hun heil elders zoeken. We prijzen ons gelukkig met een lekker comfortabel en warm huisje.

Op weg terug naar het huisje nog mooie landschappen. Eenmaal daar aangekomen maken we zelf een lekkere pasta en we eten er allemaal heerlijk van. Anika schept meerdere keren op en ook Madouc eet haar buikje helemaal vol. Fijn, want vooral Anika is een kieskeurige eter en had de afgelopen dagen niet zoveel op. Na zo’n goed maal gaat iedereen met een vol buikje lekker slapen.

Geplaatst op

13 augustus 2017 – Lofoten

Vandaag de oversteek naar Lofoten met de boot. Dit keer wel een stuk grotere boot (dat is maar goed ook), met twee lagen om auto’s te parkeren. We rijden zelf naar het laagste dek via een luik de buik van het schip in. Het voelt alsof we een kelder in rijden. Het is super krap in de kelder en Anika moet er via de andere kant van de auto uit klimmen.

Het is nog een tijd wachten voor vertrek, maar Anika en Madouc zijn heel zoetjes aan het kleuren.

De trip begint rustig in kalm water net buiten de kust. We zien Bodo achter ons verdwijnen. Met Anika kijk ik nog op het dek die het allemaal razend spannend vindt. Het dek is nog nat van de regen die die ochtend is gevallen. Gelukkig is het nu droog.  

Het is grappig om Madouc te zien lopen terwijl de boot zachtjes heen en weer beweegt in het rustige water dicht bij de kust. Ze vindt het duidelijk gek, heeft moeite haar evenwicht te bewaren, maar heeft tegelijkertijd ook de grootste schik.

Even verder buitengaats beginnen we de eerste gevolgen van de wind te voelen.

We waaien nog net niet van het dek, maar voor de omgeving is er wel een waarschuwing voor storm (Gale warning).

Wind doet ook wat met golven. Enorme golven beuken tegen het schip en laten het best wel omvangrijke vaartuig goed van links naar rechts bewegen. Geregeld schudt het schip zo heen en weer dat lopen zonder de reling vast te houden geen optie is.

Anika wordt er misselijk van en ook ikzelf wordt niet heel gelukkig van dit heftige gewiebel. De penetrante geur van worstjes van de hotdogs of bratwursten of weet ik wat je hier kan kopen die de helft van het schip vult helpt ook niet. Het moet een boosaardig genie zijn geweest om worstjes die deze geur zo ver verspreiden op een boot te gaan verkopen.

We zien de ene na de andere passagier met een zakje en een doosje tissues naar het toilet verdwijnen, lijkbleek tot lichtgroen van kleur.

Gelukkig kunnen wij er doorgaans goed tegen. Anika heeft het er wel zwaar mee, dus gaan we – ondanks de wind – maar het achterdek op om wat uit te waaien. Frisse lucht doet altijd goed en in ieder geval helpt het om weg te zijn van de worstengeur.

Op het dek knapt Anika direct op. De misselijkheid is niet helemaal weg, want ook hier worden we goed heen en weer geschud, maar het is wel veel beter uit te houden. Maar zelfs hier heeft ze het bijna te kwaad, dus gaan we aan de reling aan de zijkant van het schip staan waar we ons goed moeten vasthouden, niet alleen vanwege de golven, maar vooral ook vanwege de wind.

 Een minuutje in deze harde wind is genoeg om de misselijkheid kwijt te raken. Anika maakt nog een leuke opmerking in reactie op de vraag van papa of ze nog misselijk is: “Nee papa, de misselijkheid is helemaal weggeblazen. Ik denk dat hij nu helemaal naar Nederland is geblazen.” We hopen dat het waar is. 

Onderweg nog even wat rustigere zee in de buurt van een bewoond eiland. Dit is echt in the middle of nowhere wonen en dan ook nog op een erg klein stukje grond en altijd afhankelijk van een lange boottocht om ergens naar toe te willen. Moet je maar willen

Als Anika het koud krijgt wagen we ons weer naar binnen. Daar valt Anika nog in slaap op de bank, net als Madouc die ook heerlijk ligt te knorren bij mama op schoot en daardoor geen last heeft van het enorme geschommel.

Madouc is wat eerder wakker en doet haar best om Anika niet wakker te maken door in Anika’s oor te roepen: “Anika papen (vertaal: slapen)?”

Eenmaal wakker is Anika nog wat groggy, maar als ze mee mag naar de punt van het schip met papa is de slaap zo weggewaaid.

We zijn de lofoten inmiddels genaderd en van de punt van de boot nemen we een paar foto’s.

Van boord af gaan we naar het plaatsje A, het meest westelijke punt van de lofoten dat met de auto te bereiken is.

Daar genieten we van een kop koffie en de befaamde kaneelbol.

Anika vindt t maar niks maar Madouc verorberd bijna een hele bol (de binnenkant ervan althans) in haar uppie.

Daarna bekijken we het plaatsje nog even.

Maelstrom en Kraken

We komen ook nog langs een erg simpele speeltuin met schommels van autobanden en wipkippen gemaakt van een vaag soort plastic hond die Madouc op een kip vindt lijken (“kakakaka”).

Daarna gaan we naar Reine, waar we overnachten. Daar hebben we een erg leuk vissershuisje (Rorbu) met uitzicht op de berg.

 Het huisje is van binnen ook mooi en authentiek ingericht.

Met twee slaapkamers, waarvan een op zolder, wat Anika natuurlijk erg spannend vindt.

Nadat de meiden lekker buiten hebben gespeeld, wat steentjes gooien en voetballen en zelf gemaakte pasta hebben gevoerd (zijn ze dol op) is ook de motregen opgehouden en gaan we op pad naar een korte wandeltocht even verderop.

Het pad is wel wat drassig van de regen, maar dat maakt ons niet uit.

Anika vindt het reuze spannend en vooral ook leuk dat papa haar tilt en verderop het pad slingert (met audio effect: WOESH) op de plekken waar het wat moeilijk is (of gewoon omdat ze het zo leuk vindt). “Papa, dit is een woesh, he?”

Anika krijgt de smaak aardig te pakken en durft zelfs al stukjes vooruit te lopen om te zien waar het pad naar toe gaat.

Na een tijdje lopen vinden we het mooi geweest en draaien we om.

Was een mooie tocht en Anika vond het ook super. Madouc vond de schapen vooral erg leuk om te zien.

 Eenmaal terug in Reine eten we nog lekker een hapje op de zolder van het restaurant waar ze ook nog wat tafels hadden weten te plaatsen.

Het licht was uitermate beperkt, maar dat mocht de pret niet drukken, want het eten was goed. En de meiden waren blij met nog wat pasta restanten.

 

Geplaatst op

12 augustus 2017 – Kystriksveien

Vandaag staat (een deel van) Kystriksveien op de planning, de kustroute van Noorwegen met veel ferry’s. Door sommige reisbureau’s die “de mooiste kustroute ter wereld” (Karlsson).

De route van vandaag (linkerdeel van zuid naar noord)

Als we  na het ontbijt klaar zijn om te vertrekken regent het nog steeds. Het eerste stukje op weg naar de ferry is er gelukkig toch niet veel te zien, dus we missen weinig.

Bij de ferry aangekomen klaart het wat om, maar er is nog wel veel laaghangende bewolking. Het geheel geeft het landschap een wat dreigender uiterlijk.

Anika en Madouc vermaken zich prima op de boot.

Onderweg is er veel moois te zien. Sommige plekken hebben ook wel grappige namen.

Het uitzicht onderweg is bijna de gehele route mooi. We merken dat we afgestompt raken van al dat bijzondere landschap met mooie inhammen en vergezichten en dat we wel genieten, maar niet stoppen voor een foto.

Het is overigens bijzonder lastig (onmogelijk) om de wijdse indrukken van het mooie landschap goed op de foto vast te leggen.

 

Noorwegen zien zonder een rendier te zien in het wild kan natuurlijk niet. Vandaag kwamen we het eerste echte rendier in het wild tegen, vlakbij de weg.

Naarmate de dag vordert wordt het weer ook beter, met af en toe toch weer ineens een dik wolkendek en hier en daar zelfs een verdwaalde spat regen. Maar erg veel is het niet meer.

In totaal 3x een ferry oversteek gemaakt van 25 min, 1 uur en 10 min. De laatste overtocht was wel wat saai, want omdat hij zo kort was moesten we in de auto blijven zitten en zagen we dus niets van de omgeving.

Onderweg ontmoeten we nog een leuk stel Zwitsers die bezig zijn met een rondreis van 3,5 maand door Europa met de auto. Van Zwitserland naar Denemarken, Zweden en Noorwegen omhoog en dan weer via Finland en Rusland en Estland, Letland en Litouwen weer terug naar beneden. Anika mocht een tekening maken in hun dagboek en was daar de gehele oversteek van een uur zoet mee.

Na alle ferry’s, op de weg terug naar Bodo, rijden we aan de andere kant waar we de vorige keer waren weer de poolcirkel binnen. Nu zien we in de verte mooi de gletsjer liggen met zijn tong bijna tot het water (vroeger lag deze ver in het water).

Het landschap daarna is wisselend dor en verlaten en dan weer ineens heel groen.

We rijden door ontzettend veel lange tunnels. Er is veel tijd en geld gestoken in het ontsluiten van dit dun bevolkte stukje Noorwegen.

Eenmaal in Bodo aangekomen hebben we vergelijkbaar weer als de vorige keer, al is het wel wat kouder en voelt het een stuk kouder aan door de harde wind.

Er wordt gewaarschuwd voor rukwinden en storm, dus dat kan morgen best een ruwe overtocht naar de Lofoten worden.

 

In Bodo eten we nog wat en gaan daarna nog de speeltuin in voor de meiden die daar naar hartelust hun gang gaan tot het te koud wordt om door te gaan. Het kost wat moeite om de meisjes in bed te krijgen, maar als ze eenmaal slapen kunnen wij de spullen vast klaar leggen voor morgen. Dit keer geen oude poplegende’s om ons uit de slaap te houden, dus dat wordt lekker slapen, zeker na alle indrukken die we vandaag weer opgedaan hebben.

Geplaatst op

11 augustus 2017 – Regen, spelen en Dr. Alban

Vandaag heeft het geregend. Veel geregend. De hele dag.  Maar dat was voorspeld. Dus hebben we er een dagje niets doen van gemaakt.

Nu hebben we er lol van dat de kamer groot is. Anika en Madouc kunnen lekker spelen. Varierend van een ingewikkeld spel bij de deur.

handdoeken vouwen (en het haar van je zusje kammen, zie je het?)

Tot lekker samen stoeien.

En natuurlijk lekker luieren in het papa en mama bed.

Want van al dat spelen wordt je wel moe natuurlijk. Al zullen indrukken van de dagen ervoor ook wel meegespeeld hebben.  In ieder geval hadden de meisjes duidelijk wat extra slaap nodig en maken een lange middagtuk.

Voor papa en mama handig, want er moet nog het nodige voor morgen en de dagen erna gepland worden. Normaal gesproken doen we dat thuis al, maar dat was er nu niet van gekomen.

Ook niet onbelangrijk is uitzoeken wanneer we welke ferry moeten nemen morgen. Want dan staat een dag langs de kust omhoog naar Bodo met verschillende ferry’s op de planning, met allemaal hun eigen timetable die weer wisselt per dag en zomer- en winterrooster. En omdat we na de laatste ferry ook nog ongeveer 2,5 uur moeten rijden, moeten we dat we wel goed timen om niet al te laat aan te komen.

En omdat de kleintjes zo lekker lang slapen kunnen we daarna ook nog lekker wat lezen.

Daarna gaan we nog wat eten in de buurt bij een simpel restaurant dat tot groot plezier van Anika pizza heeft. En het is geen probleem om op een deel van de pizza alleen salami te doen, zonder al die andere rare dingen die ze er soms op doen, zoals paprika, ui, champignons en dat soort dingen.

Madouc eet tot onze verbazing haar buikje helemaal rond aan het kindermenu. Dat gaat overigens wel met een bijzondere routine waarbij het eten eerst op het bord van mama gelegd moet worden en mama vervolgens met een vork voert.

 Voorzichtig wordt ook het eerste pita broodje gesampled. Na deze eenvoudige doch voedzame maaltijd gaan we terug naar de kamer waar de meiden nog even in bad gaan, wat spelen en dan lekker gaan slapen…

Althans dat was de bedoeling. Want wie had verwacht dat we uit onze slaap gehouden zouden worden door niemand minder dan Dr. Alban? Ikke niet. Maar dus wel. Want even verderop in de straat (100+ meter) is het Havna-festival  van start gegaan.

Dit gezellige festival in de haven is in onze hotelkamer goed te horen (net niet te voelen). En in de line-up is zowaar niemand minder dan Dr. Alban van stal getrokken. Dus kunnen wij hier meegenieten van klassiekers als Let the Beat go on, Sing Hallelujah, It’s my life, etc. Op dit moment wachten we nog op One Love en een paar andere bekende nummers. En wij maar denken dat het een saaie dag zou worden :).

Geplaatst op

10 augustus 2017 – Kort tochtje en speelrivier

Volgens de weersverwachting zou het ’s ochtends regenen maar tussen 12:00 en 18:00 droog zijn, met zelfs de kans op wat zon.

Volgens het boekje dat we hebben zou dat prima uitkomen met een boottocht naar Vega, een eiland archipel met heel veel kleine eilandjes er omheen. De boot doet er een uur over en vertrekt om 11:40 van Tjotta, een plaatsje een half uurtje verderop en gaat om 17:00 uur weer terug. Dat zou betekenen dat we dan precies met het goede weer op het eiland zitten.

Haven in Tjotta

Eenmaal in Tjotta aangekomen voelen we nattigheid als de boot er om 11:50 nog steeds niet is. We doen navraag in een winkel vlakbij en dan blijkt dat alleen de maatschappij die naar Vega vaart al met ingang van 6 augustus de winterdienstregeling heeft ingevoerd en dan gaat de boot vandaag niet.

Bizar, want in ons boekje staat dat de zomerdienstregeling van april tot september is. Maar goed, we kunnen nu niet veel anders dan omdraaien en weer terug. Overigens wel indrukwekkend landschap met de laaghangende bewolking.

We rijden terug naar het hotel om nog wat spullen die we vergeten waren op te halen en een sanitaire stop.

Daarna gaan we op weg naar een bergtopje net naast de Seven Sisters of de laatste van de Seven Sisters. Madouc wil lekker takjes en blaadjes vasthouden. Grappig, dat had Anika ook rond dezelfde leeftijd, maar dat was op de Canarische eilanden.

Het pad dat omschreven staat als geschikt voor het hele gezin gaat behoorlijk steil omhoog over grote platen steen die hier en daar door de regen van de ochtend wat aan de gladde kant zijn.

We klimmen een heel stuk maar als we zien dat het op dezelfde wijze door blijft klimmen besluiten we om te draaien.

Vanaf dit punt hebben we al mooi uitzicht en we willen niet overvallen worden door een regenbui, want dan wordt de tocht naar beneden over deze rotsplaten wel een erg spannende onderneming.

Anika heeft geregeld hulp nodig omdat het te steil is of de stappen te hoog zijn voor haar om te nemen, maar dat deert niet.

Ze vindt het erg spannend zo klimmen met papa en mama en geniet volop.

 Ook Madouc heeft het naar haar zin, als mama maar in de buurt blijft.

Eenmaal beneden gaan we verder naar een riviertje dat leuk is voor kleine kinderen waar een voormalig lokale bewoner die nu in Engeland woont ons op tipte.

Het is maar goed dat dit verteld was, want we lopen op boerenweg langs een hek om vee tegen te houden ogenschijnlijk op weg naar niets.

Het pad is effen genoeg voor Madouc om zelf te lopen en blij strekt ze haar beentjes. De fotocamera is ook heel interessant en dat moet je van dichtbij bekijken natuurlijk.

Eenmaal bij het riviertje aangekomen is het inderdaad leuk en we komen de lokale bewoner met haar dochtertje nog tegen die meteen rechtsomkeert maakt omdat haar dochtertje alsnog wil gaan spelen met Anika.

De twee spelen leuk met elkaar, totdat het dochtertje een misstap maakt en zo voorover het koude ondiepe water induikt. Helemaal nat. Anika kijkt wat beduusd toe en biedt heel aardig haar vestje aan. Maar dat wordt anders opgelost, maar haar speelmaatje moet om niet te koud te worden er wel meteen vandoor.

Samen spelen Anika en Madouc nog lekker een tijd bij de rivier terwijl het zonnetje zich zelfs even laat zien.

We doen nog een poging om de route te vervolgen naar een grot die dichtbij zou moeten zijn, maar dat pad wordt niet vaak gebruikt. De begroeiing is zo hoog dat Anika iedere keer takken in haar gezicht krijgt en het pad is zo drassig dat we Anika de helft van de tijd moeten tillen. Na een kleine kilometer van dit ruige pad afgelegd te hebben draaien we om en gaan we terug naar de auto en daarna terug naar het hotel.

Daar relaxen we wat terwijl Anika en Madouc een ingewikkeld spel doen met veel fantasie. Leuk om te zien.

’s avonds eten we nog wat, lekker makkelijk in het restaurant van het hotel. Het weer voor morgen ziet er dramatisch uit, dus dat wordt een dagje binnen vermaken. Op zich hebben we nog de nodige tijd nodig voor het plannen van de ferry’s voor de route op zaterdag en wat we op de Lofoten willen gaan doen, want we hadden het zo druk vlak voor vertrek dat we daar helemaal nog niet naar gekeken hadden. Vandaag hebben we in ieder geval gezien dat Anika en Madouc zich ook prima op de kamer kunnen vermaken. Fijn dat we hier zo’n ruime dubbele kamer hebben, met ruimte genoeg om te spelen.

Geplaatst op

9 augustus 2017 – Helgeland (Donna en Heroy)

De meiden hadden heerlijk naast elkaar geslapen in een bedje en wonder boven wonder was dat goed gegaan, ondanks dat Madouc op het moment dat wij gingen slapen al bijna Anika’s haar vast had. Madouc was eerder wakker en, zoals je kunt zien, vond ze het tijd dat Anika ook wakker werd.

Ook vandaag wat langer geslapen dan we verwacht hadden, want vandaag wordt het volgens de voorspelling mooi weer, in tegenstelling tot de rest van de tijd die we in Helgaland hebben, dus willen we daar zoveel mogelijk gebruik van maken.

Na het ontbijt gaan we op weg naar Sandnessjoen. We volgen wel een iets andere route dan in ons gidsje stond. Dat blijkt achteraf bezien niet noodzakelijk sneller geweest te zijn, maar we hebben wel een ferry waarvan we geen vertrektijden hadden vermeden.

De reden voor deze keuze was simpel, we hadden op een weg tussen allemaal lange tunnels een afslag gemist en geen zin om te keren.

In plaats daarvan rijden we een alternatieve route over een kleine weg langs een baai.

Onderweg nog de nodige wegwerkzaamheden. Dat gaat hier overigens wel wat anders dan in Nederland. Bij het aanleggen van nieuw asfalt sluiten ze een weghelft af over een wat langer stuk, maar laten dan gerust iedereen meer dan 10 minuten lang stilstaan en wachten om vervolgens de hele colonne door te laten.

Het landschap onderweg is zeker geen straf en na ongeveer 2 uur rijden bereiken we de brug die ons naar Sandnessjoen brengt. Een typisch noorse brug zoals we die nog veel meer zouden zien, vrij hoog en bol met een bocht.

Onderweg ook veel van de typisch noorse rode huisjes langs het water (met op de achtergrond Sandnessjoen).

In Sandnessjoen aangekomen zijn we nog iets te vroeg om in te checken, maar dat geeft niet, want die tijd gebruiken wij om bij de tourist information informatie te krijgen over de mogelijkheden.

Het meest interessant lijkt een tripje naar het eiland Donna die weer met een brug verbonden is met het eiland Heroy en dan weer terug met een andere ferry naar het vaste land.

Als de kamer klaar is checken we snel in en gaan dan snel naar de boot toe die 10 minuten later vertrekt. Gelukkig ligt ons hotel, waar ook de bibliotheek, en tourist information in gevestigd zijn, op een paar honderd meter afstand van de haven waar je zo de boot op rijdt. Dat is hier ook logischer geregeld. De weg houdt eenvoudigweg op bij de ferry, waarbij je kan voorsorteren naar welk eiland je wil gaan.

Alles gaat vlot en gesmeerd. De boot komt kort voor de vertrektijd aanvaren en is strak op tijd weer weg. Het is wel opmerkelijk rustig op de ferry, het toeristenseizoen loopt op z’n eind. Van de 4 banen waar auto’s kunnen staan is er maar een bezet.

Anika vond het maar spannend op een grote boot waar ook auto’s en vrachtauto’s in passen.

En natuurlijk moesten we kort na vertrek ook even op het dek kijken.

Onderweg genieten van het mooie uitzicht.

Het weer trekt steeds verder bij en de zon breekt goed door.

Na alle foto’s die papa gemaakt had van Anika moest Anika natuurlijk ook een foto maken van papa. Niet slecht gedaan met de telefoon van papa!

Als we aankomen bij de haven van Donna weer die typische rode huisjes op palen aan de kust. Plaatje kan zo uit de brochure komen.

Het eiland Donna is niet heel groot. Van de havenplaats Bjorn is het ongeveer 30 kilometer naar de noordpunt rijden.

Dat doen we en onderweg komen we mooie stukjes tegen.

Verlaten strandjes. Grote delen van de kust staan er nagenoeg geen huisjes.

Op weg naar de noordwestpunt komen we langs allerlei schattige huisjes op idyllische plekken.

Even verderop rijden we langs een reeks huisjes met bijbehorende bootjes in rustige baaien. Mooie plek om te wonen of een vakantiehuisje te hebben.

We rijden naar de top van de hoogste berg van het eiland waar we een mooi uitzicht hebben. Het restaurant dat hier is, is al gesloten want kennelijk zijn we al buiten seizoen.  Daar zijn we niet rauwig om, want nu zijn we hier nagenoeg alleen.

Om Anika in de auto te vermaken speelt Maaike kwartet. Dat is voor Anika wel wat makkelijk want zij kan zo in Maaikes kaarten kijken.

Daarna gaan we op weg naar een naar ons is verteld mooi strand. Onderweg is er ook nog genoeg te zien. De regels van kwartet snapt Anika nog maar half, of ze speelt vals, want ze vraagt rustig kaartjes van een set waar ze zelf geen kaarten van heeft, houdt volledige kwartetten in de hand en, als klapper op de vuurpijl. vraagt naar een kaart en als Maaike dan antwoord: “Nee die heb ik niet.”, antwoord ze zelf doodleuk: “Nee, ik ook niet.”

Na een rit over een smalle gravelweg komen we aan bij een volledig verlaten strand met op de achtergrond een mooie berg. Het doet ons wat denken aan een strand waar we op IJsland (Westfjorden) geweest zijn.

Anika en Madouc kunnen heerlijk spelen met de steentjes en het zand.

Wel is het oppassen dat Madouc geen snoekduik het water in maakt, want ze staat nog niet zo stabiel op deze oneffen ondergrond.

Er hier verder niemand en we blijven best een tijd hangen. De lucht is inmiddels ook strak blauw en het is lekker warm.

Anika en Madouc vermaken zich prima en als het tijd is om weer te gaan (we moeten ook weer met een boot van het eiland af) willen ze eigenlijk niet weg.

Op weg naar de boot hebben we nog mooi uitzicht op de Seven Sisters (Syv Sostre), de 7 bergtoppen die het landschap hier domineren.

We maken nog een kleine detour naar een noordpunt van het zuidereiland Heroy en moeten dan haasten om de boot te halen.

Anika had echt een topdag met zoveel avontuur onderweg. Allemaal nieuwe plaatsen, een bergtop, een geheim strand en natuurlijk 2x op de boot met de auto waarbij ze ook wild kon spelen op de boot omdat het daar ook rustig was.

En natuurlijk ook gek doen met papa.

Het was een super dag waarbij we veel van wat Helgeland te bieden heet hebben kunnen zien.  Wat we verder nog kunnen doen is afwachten. Een stormfront met veel regen komt deze kant op. Met een beetje geluk kunnen we donderdag nog wel wat doen, maar het ziet er naar uit dat we vrijdag buitenactiviteiten wel kunnen vergeten. We zullen zien. Het mooie weer en de geweldige uitzichten van vandaag kan niemand ons meer afpakken.

Geplaatst op

8 augustus 2017 – Saltstraumen en Mo i Rana

Na wat langer slapen dan gepland (we hadden allemaal wat meer rust nodig dan we ingeschat hadden) gaan we tegen 9:00 uur aan het ontbijt. Madouc vindt de lift nog wel wat spannend, maar laat zich niet kennen.

Het is hier goed geregeld met een uitgebreid buffet met ook allerlei verrassende dingen. Naast al het geijkte, natuurlijk ook typisch Noorse zaken (verschillende soorten zalm en andere vis bij ontbijt). De gebakken eitjes (ja, hier kan je ze wel eten) waren een aangename verrassing, maar ook de spicy shots met pepertjes of munt en aloe vera waren een aparte ervaring.

De tassen zijn ontploft op de kamer en inpakken gaat lastig met alle ‘hulp’ van vooral Madouc die alles wat we in de tas stoppen er weer uit haalt.

 Na enige tijd zijn we dan eindelijk op weg. We rijden eerst nog een stukje naar het noorden om daar de kustlijn kort te bekijken. Ziet er veelbelovend uit.

Daarna gaan we naar het zuiden, op weg naar Saltstraumen, een plaatsje met de – zo staat in het boekje althans – grootste getijdestroom ter wereld. Dat moeten we natuurlijk zijn.

Van de getijdestroom zie je niet heel veel, behalve dat er draaikolken in het water ontstaan en de rivier bijzonder snel stroomt, maar het is zondermeer een mooi stukje. Van bovenaf de brug zie je het nog het beste.

We lopen wat rond.

Anika kan lekker steentjes gooien,

Dat wilde ze de hele tijd al doen.

Daarna verkennen we de omgeving nog wat meer.

Madouc loopt voor het eerst zelf over een oneffen ondergrond, soms wat steiler omhoog en omlaag en vindt dat best spannend (blij naar papa toe rennen).

Dapper gaat ze ook zelf op ontdekking.

We moeten wel flink rennen om te voorkomen dat ze ergens af loopt.

Mooie omgeving. Moderne brug en een oud rood huisje op palen met bergen in de achtergrond.

Geheim pad verkennen.

Daarna nog een korte picnic voordat we verder rijden.

En dan begint het – zoals voorspeld – te regenen. Gelukkig hebben we er weinig last van vanuit de auto, maar met alle bochtige wegen rijdt dat wel wat minder snel.

Het landschap onderweg is er bovendien niet minder mooi om.

Na een tijd tijden komen we bij de poolcirkel aan. We zijn van noord naar zuid gereden en zijn dus afgedaald tot de poolcirkel. Gek idee.

Bij de poolcirkel is een centrum dat vooral een winkel is.

Er is ook een klein paadje waar veel mensen een kleiner of groter steenhoopje hebben geplaatst wat best leuk uitziet. Gelukkig is het inmiddels weer droog.

Uiteraard leveren wij ook een bijdrage.

Daarna gaan we weer verder. Google Maps wil ons telkens via een enorme omweg sturen omdat de weg afgesloten zou zijn, maar gelukkig blijkt dat niet het geval. Wel zijn er veel wegwerkzaamheden over een groot stuk waardoor het allemaal niet echt op schiet. Maar we zijn met vakantie, dus hebben alle tijd.

Ondertussen regent het weer hard, maar in de auto heb je daar weinig last van, anders dat het rijden wel wat vermoeiender is.

Bij onze bestemming Mo i Rana aangekomen is het weer droog. We hebben een mooie ruime kamer met 2 2-persoons bedden. Dat betekent dat Madouc met Anika een bed kan delen, dat vinden ze allebei wel spannend.

 Het restaurant bij het Hotel zat vol (vanwege de lokale Lions Club), maar dat is maar goed ook, want nu gaan we naar een ander restaurant in de buurt, NO.3, dat op Tripadvisor als beste in de regio aangeschreven staat.

De meiden tekenen braaf wat

en lezen braaf een boekje

Madouc heeft nog wel even een zwaar hoofd voordat het eten arriveert.

Het eten is inderdaad heerlijk en het smaakt ons prima. De meiden eten lekker met ons mee.. Madouc geeft instructies waar het eten moet komen: “Op mijn bord papa.”

Na het eten ( 4 min later) nog een legendarische opmerking van Anika: “Mijn buik zit vol, nu hoef ik vanavond niet meer te eten hoor.”

Eenmaal terug in het hotel proberen we globaal plan voor morgen te trekken. We willen morgen veel van de regio zien want het weer van overmorgen ziet er niet al te best uit.

We zijn van plan bijtijds op te staan als onze Madouc wekker het niet laat afweten (net als vanochtend). De meiden liggen schattig naast elkaar in bed te slapen. We hopen alleen dat dit goed gaat en het niet vannacht herrie wordt omdat Madouc aan Anika’s haar trekt of iets dergelijks.

 

Geplaatst op

7 augustus 2017 – Bodo

Vandaag gaan we naar Noorwegen, Bodo om precies te zijn.  (Ik weet het, ’t is Bodo met zo’n streepje door de ‘o’, maar het kost me teveel gedoe om die op te zoeken).

Maar voor we daar naar toe kunnen eerst naar Schiphol. Met de auto van Karik in de garage voor APK  ( was al verlopen) naar Schiphol in de mini. Wonder boven wonder alles in de auto weten te krijgen. Op Schiphol behoorlijke rijen, maar het gaat redelijk vlot. In de rij komen we ook nog een echte piraat tegen en Anika is zo onder de indruk dat ze helemaal een visitekaartje krijgt. Zowel Anika als Madouc gedragen zich (nu nog) voorbeeldig. Anika heeft er zo veel zin in en stelt de hele tijd door vragen over Noren en Noorwegen.

Omdat we het erg druk gehad hebben de dagen ervoor zijn we allemaal redelijk uitgeput en hoewel de vlucht naar Oslo nog geen 3 uur is, pakken we allemaal wat slaap.

De een wat comfortabeler dan de ander :).

Op de luchthaven van Oslo is het een paar uur wachten op een transfer naar Bodo. De bagage gaat gelukkig direct door en we gebruiken de tijd om wat te lunchen. Kunnen we gelijk een beetje wennen aan het Noorse prijsniveau.

Anika laat zien dat het gezegde ‘the world is your playground’ ook letterlijk opgevat kan worden.

We zijn in transit dus geen verdere controles meer. Het vluchtje naar Bodo is 1 uur en 20 minuten en dat gaat lekker snel.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven splitsen we op en terwijl de een wacht op de bagage regelt de ander de auto. Een Volkswagen Golf Station.  Vergeten te vragen of deze met of zonder sjoemelsoftware was. De kinderstoeltjes die er in zitten zijn van een variant waar je achteruit kijkt. Voor Madouc is dat wennen, maar ze hebben niets anders in haar maat. Anika past er niet eens in en moet met haar benen over de zijkant hangen.

Wij terug naar verhuurstation, maar al weer dicht (heb je met kleine luchthavens, gaat alleen open en dicht vlak na een vlucht). Gelukkig komen we de kerel achter het station weer snel tegen en kunnen we de stoel voor Anika omruilen voor een ander type (stoelverhoger met rugleuning).

Met wat vertraging nu eindelijk op weg naar het hotel, dat op nog geen 5 minuten van het vliegveld blijkt te liggen.

Het uitzicht over de haven is bijzonder mooi. Allerlei bootjes dobberen vrolijk in de haven, glimmend in het zonnetje dat hier tot laat in de avond blijft schijnen. Parkeren is wel wat anders en dat kan voor het hotel alleen voor laden en lossen. Er is ergens een parkeergarage, maar je kan ook in de straat betaald parkeren. Daar zie je toch weer aan hoe toeristisch dit gebied is geworden, want normaal gesproken is er in dit soort ruime gebieden met veel natuur parkeerplaats te over.

De kamer van ons hotel heeft uitzicht op de haven. Super. En Anika is helemaal blij met aar eigen bed in een hoekje waar we ook de slaaptent van Madouc opzetten.

Nadat de koffers wat anders ingericht zijn (van vliegtuig – gewicht verdelen en alles in 2 tassen proppen stand naar losse rotzooi in de auto die je snel nodig hebt en de nodige kleinere handzame tasjes stand), gaan we in het plaatsje ergens wat eten. We vinden een leuk en goed aangeschreven restaurant met uitzicht op de haven.

Wel apart systeem hier. Als je op het terras wil eten moet je binnen bestellen, tafelnummer onthouden en meteen afrekenen. Ze komen nog net het eten wel brengen.

Het eten is goed, fish & chips voor Maaike en mosselen. Allebei komen met friet waar Madouc en Anika zich tegoed aan doen. Voor de vis van Maaike is nog wel wat animo, maar mijn mosselen kan ik aan niemand slijten. Zonde, want ze zijn erg lekker.

Na een voedzame maaltijd en een belachelijk duur biertje (EUR 10+), maken we een pitstop in het hotel en gaan dan door naar een speeltuin in de buurt.

Onderweg spelen Anika en Madouc met wat ze maar tegenkomen. Anika is heel lief en zorgzaam voor Madouc, terwijl Madouc met totale doodsverachting overal naar toe rent en het ook heel leuk vindt om van papa en mama weg te rennen als ze NEE roepen, ook al is er water in de buurt. Gelukkig zijn papa en mama nog altijd een stuk sneller en gaat alles goed.

Daar doet Karik nog snel wat boodschappen in een supermarkt die hier kennelijk tot 23:00 uur open blijft, terwijl de dames gaan spelen in de speeltuin.

Na een tijd lang lekker wild spelen gaan we terug naar het hotel.

Eenmaal in het hotel aangekomen merken we dat zo’n dagje reizen best wel vermoeiend is en gaan we allemaal snel slapen.

Geplaatst op

6 augustus 2017 – Inpakken en klaar om te vertrekken

Het was een heftig weekje voor de vakantie. Allemaal veel moeten werken en daardoor zijn we nu ook wel aan vakantie toe. Dus extra lekker dat we nu echt weg kunnen. Last minute alles ingepakt, maar het zit zowaar allemaal in de koffers. Nu alleen nog naar het vliegveld.

Als het goed is verblijven we in veel huisjes met Wifi en kunnen we – als we daar tijd en zin in hebben – de blog goed bijwerken. Daarnaast zullen we hier en daar nog wel een fotootje plaatsen op PolarSteps (voor de liefhebber).