‘s ochtends moeilijk uit bed komen. De tocht heeft er toch wat zwaarder ingehakt dan eerst gedacht. Na een snel ontbijt spullen ingepakt en achtergelaten bij de balie van de verhuurders van de lodge, want we willen nog een korte wandeling maken, dit keer naar de Waitonga falls, de hoogste waterval in Tongariri NP.

De tocht zou een betrekkelijk makkelijke tocht moeten zijn van circa 1,5 a 2 uur return, dus dat kan nog net mooi voordat we naar Wellington moeten rijden.

De tocht klimt redelijk. De in het bos met in de grond geslagen planken gevormde treden zijn niet gemaakt voor mensen met korte pootjes zoals wij. Het is iedere keer ongemakkelijk hoog het been optillen om de volgende stap te kunnen zetten.  Vermoeiend en voel de spierpijn dan goed.

Per saldo hebben we meer dan 100 meter geklommen en daarna weer 100 meter gedaald om bij de waterval te komen. Op het hoogste punt nog een erg mooi uitzicht op Mt. Ruparehu, weerspiegeld in een klein plasje van het moeraslandschap bovenop de berg.

Als we eenmaal beneden zijn aangekomen is de waterval  mooi om te zien, maar erg  ver weg. Met goede klauterzin ga ik op pad om te kijken of ik dichterbij kan komen. Dat vergt wat improvisatie en hier en daar blijk ik leniger dan ik van mezelf had verwacht, maar uiteindelijk lukt het om tot vlak onder de waterval te komen. Helaas heeft deze waterval geen indrukwekkende poel met lagune.

Wel ben ik onderweg nog een mooie kleine bemoste waterval tegengekomen, een vertakking van de grote waterval er boven.

Na deze klauterpartij is het weer een weg terug vinden. Dat betekent links en rechts het riviertje over, hoppend van steen tot steen.

Na deze hike de bagage opgehaald bij onze overnachtingsplek en daarna vertrokken naar Wellington. Het landschap onderweg is tot vlak voor Wellington redelijk eentonig weidelandschap. Pas vlak voor Wellington, als de kust in zicht komt, wordt het weer interessant.

Aangekomen bij onze overnachtingsplek (The Keep) blijkt de sleutel niet op de afgesproken plek te liggen. Wij bellen de eigenaar en deze heeft zich vergist en dacht dat wij in The Lighthouse zouden overnachten. Daar was alles al klaar gezet. Vriendelijk verzocht of we hem daar konden opwachten, hij moet nl. van redelijk ver komen.

Zo gezegd zo gedaan. We hebben gelijk de Lighthouse verkend.  Dat is toch ook wel een erg leuke overnachtingsplek, dus besluiten we hier maar te blijven, tot grote blijdschap van de eigenaar.

In de stad nog een pizza gehaald bij Hell (www.hell.co.nz), een grappige pizza keten die extra spicy pizza’s maakt, waarbij de namen van de pizza’s vernoemd zijn naar de zeven zonden etc. Wij hebben het beschaafd gehouden met een minder pittige zelf samengestelde pizza (Creator) en deze opgegeten terwijl we kijken naar de ondergaande zon.

Morgenochtend vroeg de ferry over Cook’s Straight naar Picton. Onze trip op het Noord Eiland zit er op, South Island, here we come!