De vlucht van Christchurch naar Auckland was een tripje van niets. Zo voorbij. Nog vol energie door naar de volgende vlucht: Auckland – Shanghai. Om 22:45 vertrokken en ruim 11 uur later aangekomen in Shanghai (lokale tijd ter plaatse 7 uur ‘s ochtends. Gelukkig was het vliegtuig niet overvol en hadden we drie stoelen op een rij voor onszelf en kunnen bij die stoelen de leuningen ook helemaal omhoog, dus konden we om beurten languit liggen.

Overigens heeft Air New Zealand wel een humoristische in flight safety instruction:

Op Shanghai aangekomen kwamen we er al vrij snel achter dat onze vlucht 1,5 uur vertraging heeft omdat deze te laat uit Nederland is vertrokken (wegens sneeuw?). Beetje lezen op airport en natuurlijk, Noodle Soup eten.

Op de vlucht van Shanghai naar Amsterdam zijn we helemaal volgegoten met sapjes om goed gehydrateerd te blijven. Weer stoelen met extra beenruimte geregeld, dat scheelt toch op een vlucht van weer 12 uur.

Na ongeveer 34 uur vliegen en op luchthavens rondhangen zijn we eindelijk op Schiphol. We hebben het dan wel een beetje gehad. Mooi land Nieuw Zeeland, maar wel een verdomd eind weg. De familie wacht ons op op het vliegveld en we drinken met z’n allen even een kop koffie en wisselen wat ervaringen uit. Horen gelijk dat de Paus ook heeft besloten af te treden. Kennelijk zijn meerdere instituten en regimes niet bestand tegen onze afwezigheid uit Nederland. Moeten we in het vervolg wel rekening mee houden, want we brengen de boel wel uit balans zo.

We krijgen een lift naar huis (ook erg lekker, want gaat vast mis met links en rechts rijden als je moe bent) en daar blijkt het door ons vanuit Golden Bay verstuurde souvenir ook nog heel te zijn aangekomen, de katten leven nog en ook het huis staat er nog.

souvenir

Heerlijk om weer thuis te zijn. Morgen maar even kijken naar de post.

Was een super vakantie, heerlijk genoten, veel leuke mensen ontmoet en ontzettend veel gezien. Qua bestemming zeker voor herhaling vatbaar, maar bij voorkeur wel als er een sneller vervoermiddel is uitgevonden.

Vrij bijtijds opgestaan want het is best een aardig eindje rijden naar Christchurch. Van Christchurch vliegen we via Auckland, Shanghai naar Amsterdam, dus nog een hele reis te gaan.

Voor het zover is gaan we nog even kort sightseeing NZ door.

Terwijl we wegrijden van Mt. Cook rijden we nog langs een meer met geweldig uitzicht op de bergen.

Eerste stop is Lake Tekapo, een klein stadje met een beroemd klein kerkje aan het meer. Daar de tank volgegooid en daarna door naar Christchurch via de toeristische route.

We rijden door een berglandschap en langs een gorge. De route geeft een leuk uitzicht, maar weinig nieuws. Veel hebben we al eerder gezien. Bovendien is onze mindset toch meer gericht op naar huis gaan.

Omdat we redelijk vroeg in Christchurch lijken aan te komen (ook de toeristische route schiet aardig op), besluiten we een langere detour te maken via Akaroa, een plaatsje op een schiereiland aan de kust bij Christchurch in de buurt.

Daar wordt het landschap gelijk een stuk interessanter. Het is weer vreselijk warm. We lopen even langs de promenade van Akaroa, shoppen wat, eten een ijsje, kortom, hangen nog even de toerist uit.

Daarna op weg naar de Airport. Ook dat schiet flink op. Files kennen ze hier niet in Nieuw-Zeeland zo lijkt het. Auto inleveren gaat heel makkelijk (I only need the key) en ook het inchecken van de bagage is zo geregeld. Wel gek om een lange broek aan te trekken en een trui mee te nemen in het vliegtuig als het buiten dik in de 30 graden is.

Op het vliegveld eten we wat, tikken we deze blog. Over een half uurtje kunnen we boarden, dus we laten het hier maar bij.

Het was een geweldige vakantie, erg genoten! Jammer dat het zo ver vliegen is, maar daar komen we ook wel weer overheen.

Eerst een beetje uitgeslapen en daarna goed ontbeten in Hermitage. Vervolgens op pad voor de Hooker Valley Track (gaat naar Hooker lake met uitzicht op de gletsjer).

Al vrij snel werd duidelijk dat we beter iets eerder hadden kunnen beginnen. Wat is het hier warm. Het zou vandaag 22 graden zijn maar mijn horloge geeft aan dat het vandaag meer dan 33 graden in de zon is.

En nergens boompjes e.d. te bekennen voor enige schaduw. Ze zouden het hier beter Mt. Cooked kunnen noemen.

De tocht naar Hooker valley is wel leuk en gaat langs een gletsjermeer, over hangbruggen, langs een andere riviertje met smeltwater van een andere gletsjer naar een groter meer met aan het eind een gletsjer en in het water kleine drijvende ijsbergjes.

Het water heeft een grijze kleur en is een beetje melkachtig van al het opgeloste en door de gletsjer meegesleurde puin.Los van de temperatuur ook om die reden niet aantrekkelijk om een duik te nemen.

De gehele tocht worden we omringd door een prachtig berglandschap.

Mooie uitzichten, maar wel erg warm.

We zijn blij als we onderweg een hut tegen komen, bedoeld om te schuilen tegen de regen maar ook een prima plek om even te schuilen voor de zon.

Ja. dat is wel wat anders dan in Nederland, waar ik berichten zie code geel voor slipgevaar en berichten dat het verderop wat gaat opwarmen, want dan wordt het drie graden. Dat wordt wel even wennen, de overstap van 33 naar 3 graden, maar dat duurt nog even.

Terug bij onze hut lekker even binnen een boek gelezen en de koffers herpakt voor het vliegtuig morgen.

Om een uur of 18:00 maken we nog een kort tochtje naar een ander meer, Tasman Valley. Daar zou je ook een mooi uitzicht op de gletsjer moeten hebben.

Het landschap is hier eerst wat groener, maar daarna is het alleen maar puin en steen, waarschijnlijk wat de gletsjer heeft achtergelaten toen deze wat langer was.

Het uitzicht na deze tocht valt wat tegen. Weer melkachtig grijs water en viesgrijze gletsjer in de verte. Toch fijn dat we even zijn wezen kijken, want was wel nieuwsgierig. En wellicht dat we ook wel teveel verwend zijn door Fox Glacier. De steeds lager staande zon geeft verder mooi strijklicht.

Zodra de zon achter de bergen in de verte zakt wordt het aangenaam koel en door de andere lichtval lijkt de omgeving er gelijk ook heel anders uit te zien.

‘s avonds eerst nog even douchen en daarna lekker uit eten. Morgen wordt een dagje rijden naar Christchurch. We hebben genoeg tijd voor een wat langzamere maar wel veel mooiere route, dus waarschijnlijk zullen we ons onderweg niet vervelen.

Devils staircase

Het is moeilijk afscheid nemen. De afgelopen paar dagen bij Marijke en John waren erg gezellig en het is jammer dat we weer weg moeten. We hebben enorm genoten en zijn erg in de watten gelegd.

Na een gezamenlijk ontbijt gaan we onderweg naar Mount Cook Village waar we willen overnachten. We hebben daar al een overnachting geregeld voor morgenavond, maar bij nader inzien is het handig als we daar twee nachten kunnen blijven. Onderweg bellen we met de locatie (Hermitage) en ze hebben nog exact 1 kamer vrij, dus we zitten goed.

De weg terug is voor een deel hetzelfde interessante landschap dat we eerder gezien hadden. Na Queenstown is het landschap nieuw. Het is hier wat minder groen en meer stenen en dor gras. Bijzonder op haar eigen manier.

Clyde

Naar aanleiding van een tip van Marijke en John rijden we een klein stukje om via het plaatsje Clyde, waar het centrum bestaat uit oude gebouwen. Een leuke plek om te lunchen.

Na de lunch gaan we door op weg naar Mt. Cook. We nemen de Lindis Pass, heuvellandschap met geel gras en rotsformaties. Mooi om te zien.

Een tijdje na de Lindis Pass kunnen we Mount Cook al in de verte zien liggen.

De weg kronkelt er naar toe langs een groot bizar lichtblauw meer (Lake Pukaki). Dat levert bijzondere plaatjes op.

In Mount Cook Village checken we in bij het hotel en gaan we naar onze kamer, een lodge met uitzicht op de bergen.

We eten wat in  Old Mountaineers met uiteraard ook mooi uitzicht op de bergen. We genieten heerlijk. Het is ook bijzonder mooi weer: 22 graden, maar door de felle zon hier voelt het aan als 30.

Morgen gaan we eind van de ochtend een mooie wandeling in de omgeving maken en daarna de koffers pakken, want overmorgen vliegen we ‘s avonds al weer terug naar huis. Gek idee.

uitzicht bij restaurant

Tot slot allemaal nog bedankt voor alle verjaardagswensen. Maaike vond dat erg leuk.

Vandaag brengen we een bezoek aan Doubtful Sound, dit keer niet te voet, maar met behulp van een boot. Doubtful Sound is net als Milford Sound een fjord en dankt de naam aan Ct. Cook die deze inham in de kust omgedoopt had tot twijfelachtige ankerplaats (Doubtful Haven).

morning clouds on the mountains near Lake Manapouri

Bepakt met een heerlijke lunch stappen we in de boot die ons in een uur tijd naar de andere kant van het meer brengt waar we 0verstappen op een bus die ons weer naar een andere boot brengt waarmee we Doubtful Sound opgaan.

De boottocht over het meer zelf is al leuk. We hebben geluk, want het is al vrij vroeg helder, zodat we goed zicht hebben.

Hier en daar hangen nog wolken tegen de bergen aan. We hebben het gevoel dat we de bewolking kunnen pakken alof het een grote hoop watten is.

De busrit voert over een voor de aanleg van een waterkrachtcentrale aangelegde weg over het eiland. De tocht gaat redellik steil, maar verder prima.  Ook bij het uitkijkpunt over Doubtful Sound hebben we geluk, want de bewolking is genoeg open getrokken voor een mooi uitzicht.

Deep Cove in Doubtful Sound

Na deze busrit stappen we op de boot Doubtful Sound op. Een bijzondere ervaring. Mooi uitzicht onderweg.

We varen de complete fjord uit tot zee en daarna weer terug, waarbij we ook nog de meest konkelige zijarm verkennen (Croocked Arm).

Onderweg komen we ook nog een zeehonden kolonie tegen (altijd leuk om te zien) en een grote groep dolfijnen die vrolijk opspringen als wij er aan komen.

In een cove (inham) wordt de boot stilgelegd en gaan ook alle generatoren uit en horen we de stilte van de Sound: wind, een enkele vogel en het splashen van de dolfijnen in het water.

Lake Manapouri

Op de weg terug is er nog een bliksembezoek aan de energiecentrale zelf, een energiecentrale die is aangelegd in een natuurlijke rotswand. Een indrukwekkende prestatie.

Na afloop van de tocht zijn we aardig moe van alle indrukken, zon en zee. Het is bovendien al rond 16:00 uur en we besluiten geen tocht meer te maken. In plaats daarvan praten we gezellig wat met John en Marijke die ons ook nog tips geven voor de trip van de volgende dag.

‘s avonds eten we Crayfish, een soort kreeft zonder scharen. Een delicatesse (gevangen in Doubtful Sound) en erg lekker. We worden enorm verwend.

De overnachting voor morgen hebben we nog niet geregeld, maar we hebben wel al een idee wat we willen. Nu maar zien of dat gaat lukken. In ieder geval redelijk bijtijds opstaan, want het is een aardig stukje rijden. Was erg gezellig bij John en Marijke, geweldige hosts en uitstekende gidsen. We gaan ze nog missen.

Na een nacht goed slapen redelijk bijtijds opgestaan om de toeristenbussen die vanuit Queenstown naar Milford vertrekken voor te zijn. Eerst heerlijk ontbeten met zelf gebakken brood en eigen gemaakte muesli.

We rijden met John en Marijke  mee naar Milford Sound om daar een paar mooie plekken te bekijken. Als we vertrekken is er nog veel laaghangende bewolking, maar al vrij snel breekt de hemel open en genieten we van strak blauwe luchten en helder uitzicht.

Veel beter kan het niet, want het regent hier normaal gesproken ook erg veel.

Onderweg naar Milford Sound zien we al veel mooie bergketens, landschappen en meren.

We stoppen voor een korte wandeling bij The Chasm, een kloof waar water hard door een kloof raast en op een aparte manier grote rotsblokken uitgehold zijn tot een soort kommen doordat er stenen in het rond gespoeld worden.

Milford Sound

Milford Sound zelf is prachtig. We nemen nog een kijkje in de haven, drinken een kop koffie, lopen naar een uitkijkpunt en eten een heerlijke lunch met uitzicht op Milford Sound. Genieten.

Na Milford Sound vanaf de wal bekeken te hebben gaan we op weg naar een stukje van de  Lake Marien Track. Een relatief korte tocht brengt ons bij  prachtige cascade watervallen.

Humboldt Falls

Daarna gaan we door naar Humboldt falls, een waterval die in drie etappes van een grote hoogte van de berg af stort.

Daarna maken we nog een mooie wandeling door het bos met door de bomen heen uitzicht op – door de zon – silhouetten van bergen, wat het geheel soms een surrealistisch beeld gaf.

Op weg terug naar Manapouri nog gestopt bij mirror lakes waar je normaal gesproken de bergen in het water gespiegeld kan zien, maar door de stand van de zon en de inmiddels opgestoken wind was er geen sprake van een goede weerspiegeling.  Wel een aardig uitzicht op de bergen.

The not so mirroring lakes

In Te Anau nog lekker wat met z’n vieren gegeten. Daarna moe maar voldaan gaan slapen in Manapouri. Morgenochtend weer bijtijds opstaan voor de eerste boot naar Doubtful Sound. We hebben d’r zin in.

Coffee with the tramping crew

Haast ‘s ochtends vroeg

Vannacht heeft het nog behoorlijk gespookt. Harde wind en regen bijna de hele nacht door. Met het platte dak van onze overnachtingsplek was dat goed te horen. Even na zessen ‘s ochtends was het evenwel alsof iemand de kraan uitdraaide en was het plotseling droog en was de wind enorm afgenomen. Bizar.

uitzicht onderweg

We ontbijten bij het hotel en gaan daarna vroeg op pad. Om 8:00 uur ‘s ochtends zitten we al in de auto. We denken deze tijd hard nodig te hebben voor alle kleine tochtjes onderweg en stoppen voor foto’s etc.

Het eerste deel van de tocht, van Haast naar Wanaka, gaat lang Arthurs Pass. De omgeving is daar mooi en langs de kant van de weg zijn allemaal korte wandelingetjes naar mooie uitkijkpunten. We bekijken er een heel aantal, vooral tripjes naar watervallen, maar die leenden zich minder goed voor mooie foto’s.

the not so blue pools

Een iets langere trip was naar de blue pools. Aangegeven was 1 hour return, maar na 15 minuten waren we er al, dus de tijden hier zijn redelijk flexibel schijnt. Dat hadden wij destijds evenwel niet helemaal door, dus liepen we een stukje te ver stug door. Toen het pad evenwel weer steil begon de klimmen begrepen we dat dit niet juist was en zijn we omgedraaid.

Daar werd ook duidelijk waarom wij de blue pools niet herkend hadden: ze zijn door de regen niet zo intens blauw als ze hadden moeten zijn. In plaats daarvan zijn ze meer groen.

Het berglandschap op de achtergrond is indrukwekkend om te zien. Al met al brengen we nog redelijk wat tijd door om hier van het uitzicht te genieten en de nodige foto’s te nemen.

Lake Hawea

Daarna rijden we door naar Wanaka. Maar voor we daar zijn passeren we eerst Lake Wanaka en Lake Hawea. Mooie uitzichten langs de route dus. Geen straf om hier te rijden.

uitzicht in de buurt van Queenstown

In Wanaka gooien we de tank vol en nemen we de afslag naar Queenstown. Daar nemen we de route over de Crown Ridge en stoppen we onderweg bij een oud hotelletje waar we koffie met warm appelgebak en een caramelsaus eten. Een niet zo gezonde maar wel heerlijke lunch.

Het laatste stukje van de pas over de Crown Ridge naar Queenstown toe heeft weer geweldige uitzichtpunten. We stoppen geregeld even langs de kant van de weg om dit iets beter te kunnen bekijken en een paar foto’s te nemen.

Queenstown

In Queenstown stoppen we nog even om de stad vluchtig te ervaren en om te kijken of we nog een souvenir op de kop kunnen tikken.

Na Queenstown rijden we verder door naar Manapouri, een ritje van ongeveer 2,5 uur. Onderweg rijden we eerst nog langs een meer met in de achtergrond een indrukwekkend gebergte.

De rest van de rit verschuiven de bergen meer naar de achtergrond en kijken we veel uit over uitgestrekte velden met in de verte het silhouet van bergen.

In Manapouri aangekomen worden we meer dan hartelijk ontvangen door Marijke. We krijgen koffie en heerlijk zelfgebakken gingerloaf. We praten wat en pakken ondertussen de koffers. Er is een ruime aparte logeerkamer waar we kunnen slapen en onze bagage kunnen we zelfs in een andere kamer kwijt. Wat een luxe.

Even later komt John thuis. We schakelen over op het Engels en keuvelen gezellig. Een flesje wijn gaat open en we eten lekker soep van een Nieuw Zeelandse zoete aardappel (sorry Marijke, ben de naam vergeten) met zelf gebakken brood er bij. Erg lekker. Daarna appeltaart met cream toe. Ook heerlijk. Langzaam lijkt mijn broek steeds strakker te gaan zitten.

Onder het eten hebben we het over van alles, van politiek tot de plannen voor morgen. Marijke en John zijn zo aardig om ons mee te nemen naar Milford Sound om daar wat korte wandelingen te maken. Het weer is super (beter kan haast niet) dus dat lijkt super te worden. Betere gidsen kan je hier niet wensen. We kijken er naar uit.

souvenir voor Van Berloo jr.

Vannacht heeft het flink geregend en ook vanmorgen regent het bijzonder hard. Goed dat we gisteren ‘s middags nog de gletsjer bezocht hebben, want met dit weer is dat geen pretje.

We ontbijten in het restaurant van het hotel en besluiten een tripje naar Okarito Lagoon te laten zitten, want ook daar regent het en dan is hiken niet leuk.

de haven van Jackson Bay

We vertrekken rustig aan naar het kleine plaatsje Haast even verderop waar we een overnachting gepland hadden. Daar kunnen we – hoewel we redelijk vroeg zijn – gelukkig wel al de kamer in en relaxen we wat terwijl het buiten nog behoorlijk tekeer gaat.

Maaike @ Beach Jackson Bay

In het visitor centre vlakbij ons hotel vinden we nog een leuk souvenir voor Van Berloo jr.

pad naar beach Jackson Bay

Tegen een uur of drie ‘s middags is het droog en kunnen we alsnog op pad. We besluiten naar Jackson bay te gaan, een plaatsje ten zuiden van hier waar de weg van de West Coast ophoudt.

Neils Beach

Op weg naar Jackson Bay stoppen we nog bij Neils Beach, een plek waar vaak dolfijnen zitten en die het leuk vinden om met zwemmers te spelen. De beestjes hebben vandaag evenwel vakantie, want ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wel een mooi uitzicht van het strand op de bergen.

Jackson Bay is piepklein. We maken een korte wandeling naar de kust naar een klein strandje waar we genieten van het uitzicht. De zon is ook al weer doorgekomen en ook de route door het bos was interessant. Een leuk tripje.

Daarna rijden we terug naar Knights Point, een plaats waar je een mooi uitzicht op de kust hebt.

Knights Point

Het uitzicht is mooi, maar de hoeveelheid sandflies hier maakt het allemaal iets minder romantisch en vrij snel rijden we weer terug naar onze laatste stop voor vandaag: Ship Creek. Daar zijn twee korte tochtjes waar we er een van doen.

De tocht voert door een moeras en is grotendeels een boardwalk, dus gemakkelijk begaanbaar.

We hadden ons niet zoveel voorgesteld van dit tochtje, maar het is nog verrassend leuk. Het moeras is zo dicht begroeid dat het veel weg heeft van een regenwoud. Ook bijzonder om een moeras te hebben zo dicht bij de zee.

Nog even een paar stappen op het strand gezet, maar de wind waait hier zo hard dat je gezandstraald wordt. Wel een indrukwekkend ruige kust.

‘s avonds nog  lekker gegeten in het restaurant van het hotel.

De weersverwachting is niet gewijzigd dus ‘s ochtends vroeg gebeld met Fox Glacier Guides om bij hen na te gaan wat zij zelf verwachten. Precies wat wij al dachten, morgenochtend is het slecht en morgenmiddag misschien iets beter, maar twijfelachtig.

Gelukkig hebben ze nog plek vanmiddag om 14:50 uur, maar dan moeten we wel vrij vlot vertrekken. Daar hadden we al rekening mee gehouden en daarom zijn we ook bijtijds opgestaan.

‘s ochtends eerst ontbeten met pancakes bij Pancake Rocks restaurant. Smaakte prima. Daarna nog een stukje van de Pororari River Track gelopen om onze nieuwsgierigheid te bevredigen. Helaas kunnen we niet de hele track lopen omdat we dan niet meer op tijd in Fox Glacier zijn om daar met de tocht mee te gaan.

Pororai River Track (zie ook bovenstaande foto’s)

Het deel van de Pororari River Track dat we gelopen hebben zag er in ieder geval mooi uit. Na een half uurtje zijn we omgedraaid en terug naar de auto gegaan.

Heli waarmee we zo gletsjer op gaan

De weg naar Fox Glacier gaat in het begin langs de woeste West Coast en dat levert mooie vergezichten op. Daarna gaat het land inwaarts en wordt de omgeving wat saaier, maar nog altijd geen straf om hier te moeten rijden.

Foto vanaf gletsjer van helikopter die ons weer komt ophalen

Onderweg komen we nog langs het plaatsje Hokitika, centrum van jade handel. Daar doen we voor Maaike een aantal leuke sieraden op en gaan we verder door naar Fox.

foto vanuit helikopter van bergen naast gletsjer

Om 14:00 checken we in bij het hotel, ruim op tijd voor de tocht naar de gletsjer om 14:50 uur.

Voor de gletsjertocht hebben we de variant met een helikoptervlucht naar een hoger deel van de gletsjer geboekt, omdat je daarmee – in tegenstelling tot alle andere tochten – wel veel tijd op het ijs doorbrengt. En daarnaast is een helikoptertocht over een gletsjer heen en weer natuurlijk ook erg gaaf en mooi om te zien.

Helikopter die opstijgt nadat we gedropt zijn

De helikopter is een klein dingetje en er passen maximaal 6 personen + piloot tegelijk in. Voordeel is dat iedereen wel een aardig uitzicht heeft. Fotograferen en filmen is wel verdraaid lastig in een heli.

Na een kort vluchtje van ongeveer 10 minuten zijn we op de gletsjer waar provisorisch een stukje ijs is platgemaakt. De gletsjer beweegt hier – voor gletjsers dan – razend snel en legt per dag tussen de 2 en 5 meter af, waardoor om de zoveel weken een nieuw platform uitgehakt moet worden.

Dit betekent ook dat de ijsformaties ook telkens wijzigen en soms een paar weken en soms maar een paar dagen te bewonderen zijn voordat ze weer zijn weggevaagd.

ijsgrot waarvan het dak die ochtend was opengescheurd

Voordat we aan onze tocht over het ijs beginnen moeten we eerst twee centimeter lange metalen spikes onder onze schoenen binden zodat we goed grip hebben op het ijs.

Het zicht vanaf de gletsjer op de rest van de gletsjer en de bergen er omheen is indrukwekkend.

Bij de tocht over de gletjser zien we diepe scheuren in het ijs en bogen/ grotten die door de druk van het sneller bewegende ijs op het langzamer bewegende ijs gevormd worden. Door de druk wordt het ijs samengeperst en wordt het keihard en krijgt het een diep blauwe kleur. Erg mooi om te zien.

Gaandeweg de tocht zien we kleine stroompjes van smeltwater zich een weg door de gletsjer banen om dan uiteindelijk te verdwijnen in  een gat (moulin)  dieper het ijs in.

Het eerste deel van de tocht schijnt de zon. Langzaam beginnen de wolken boven ons samen te pakken en geregeld is er contact met de gids en het grondstation om te bezien hoe het weer zich ontwikkeld en of we eerder van de gletsjer gehaald moeten worden of niet. Gelukkig is dat niet nodig.

We hebben een geweldige tocht over het ijs en net als de helikopter ons komt ophalen van het ijs begint het te regenen. De voorspelling klopte dus toch. Goed dat we eerder vertrokken zijn en vandaag de tocht hebben gedaan, want het was super.

gletsjer vanuit helikopter

Eenmaal op de grond rijden we nog naar een restaurant hier in de buurt (Matheson) en eten daar lekker nog wat ‘s avonds  voor we terug gaan naar het hotel.

kust onderweg

Na een nacht heerlijk slapen en een goed ontbijt met zelf gemaakte muesli en yoghurt (beide erg lekker) moeten we echt afscheid nemen van Golden Bay. Helaas.

Vandaag hebben we een behoorlijke afstand te overbruggen. Overmorgen willen we in Fox Glacier zijn, maar we hebben gelezen dat het landschap tussen Westport en Haast (een plaats ten zuiden van Fox Glacier) erg dramatisch is en het de moeite loont om tijd te hebben voor uitstapjes. Daarom gaan we niet een hele dag doorrijden, maar stoppen we in het plaatsje Punakaiki, vlakbij de Pancake Rocks.

Voordat we op de sneller rijdende doorgaande weg zijn moeten we eerst weer via dezelfde slingerweg als we gekomen zijn de bergen over.

Daarna rijdt het vlot door. Onderweg zien we niet al te veel bijzondere dingen. Het water in de Buller river staat vrij laag, dus ook daarvan geen spectaculaire plaatjes.

Karik staat ook ergens op deze foto

In de buurt van Pancake Rocks wordt de kust grillig en stoppen we geregeld langs de kant van de weg om even van het uitzicht te genieten. Het is vanaf het moment dat we een stukje zuidelijker zijn behoorlijk bewolkt, maar dat is eigenlijk wel lekker ook, want we hebben de afgelopen dagen wel heel veel zon gehad. En het is nog steeds 23 graden en droog, dus niets te klagen. De dreigende bewolking past ook wel bij de omgeving en doet een beetje denken aan Skeleton Coast in Namibie.

Golven beuken met veel lawaai hard en zonder genade op de rotsen van de kust. Mooi om te zien.

Bij Pancake rocks zie je de bijzondere rotsformaties bestaande uit laagjes gesteenten op elkaar. We komen aan als het net hoogtij is, goed getimed want kennelijk blazen alleen dan de golven door de blow holes.

Blowhole voor golf

blowhole na golf

Onze accommodatie blijkt behoorlijk alternatief te zijn en heeft wat weg van een hippie gathering. Allemaal hele softe mensen. Als je iets wil gebruiken dan pak je het maar en dan betaal je maar wat je het waard vind. Daar komt bij dat alle kamers en huisjes geen sloten hebben. Je laat je bagage dus altijd onbewaakt achter. Dat is wel even wennen, maar gaat hier kennelijk altijd goed.

pad naar onze cabin

Het terrein waar ons huisje (Hideaway) op staat is ook bijzonder. Je moet eerst door een soort bospad door een oerwoud tuin. Onderweg heb je afslagen naar andere huisjes. Erg origineel en leuk gedaan. Bijkomend voordeel is dat het huisje veel privacy kent en letterlijk in het midden van de jungle ligt.

onze cabin

Eind van de dag nog een wandeling naar het strand gemaakt om de zonsondergang te zien. De wolken gooien een beetje roet in het eten, maar de lucht kleurt wel mooi.

Daarnaast beuken de golven nog steeds hard op de kust en ontdekken we vlakbij een blowhole die bij vloed niet zichtbaar was (want toen onderwater).

De tekst is op, maar ik heb nog wat foto’s, zie hieronder.

blowhole (bij vloed onder water)

onze schoenen hebben er zin in

Morgenochtend weten we wel al waar we gaan ontbijten een restaurantje vlakbij en ja, ze serveren pancakes…

Wat we morgen gaan doen weten we nog niet. Het lijkt overmorgen ‘s ochtends te gaan onweren en regenen bij Fox Glacier, dat zou roet in het eten gooien voor ons tochtje. We moeten de trip nog plannen, dus we kijken of we dat of morgenmiddag of overmorgen ‘s middags kunnen regelen en afhankelijk van wat het wordt passen we onze andere plannen aan.

‘

s ochtends wakker geworden en tot onze grote verbazing was het bewolkt. Voor het eerst deze vakantie geen strak blauwe lucht.

Vandaag zit een trip naar Abel Tasman NP in de planning. We waren oorspronkelijk van plan ons door een watertaxi ergens te laten brengen en van dat punt te lopen naar een ander punt waar we opgehaald zouden kunnen worden.

Uit meerdere bronnen hebben we vernomen dat het mooiste deel van Abel Tasman ligt in een deel waar de boten niet meer komen, het stuk ten noorden van Totaranui (ook onderdeel van de Abel Tasman Coastal track, maar veel minder belopen vanwege het ontbreken van watertaxi’s om je terug te brengen).

Voordat we naar Abel Tasman vertrekken bezoeken we eerst nog een winkel in Takaka waar ze handwerk verkopen. We zijn nl. op zoek naar een mooi handgevlochten kuntvoorwerp dat ook in onze lodge hangt. We hebben er zowaar een kunnen vinden, maar de omvang en kwetsbaarheid maken het wel lastig om mee te nemen in het vliegtuig. Moet maar als odd sized luggage.

Als we het naastgelegen postkantoor binnenlopen bedenken we ons ineens dat we het ook aan onszelf kunnen sturen. Dus dat doen we maar, op hoop van zege.

De weg naar het startpunt van de tocht is een 45 minuten rijden hiervandaan, waarvan de laatste 10 kilometer tenminste de helft van de tijd kost: een bochtige heuvelachtige gravelweg die geregeld overgaat van tweebaans in eenbaans.

Na een verkeerde afslag de oprit van een lokale bewoner op uiteindelijk de parkeerplaats voor de hike gevonden: een hobbelig grasveldje voor een bord.

De tocht gaat de eerste 5 minuten over  een licht glooiend en saai landschap, maar daarna wordt het interessanter en gaan we een dicht subtropisch woud in met smalle paadjes die sterk stijgen en dalen.

Na een tijdje gaat het globaal een stuk minder rap omhoog en naar beneden en loopt het een stuk prettiger. De bewolking breekt ook open en de lucht is weer strak blauw met een paar verdwaalde wolken.

We lopen vlak langs de kustlijn en door de bomen heen zien we kristalhelder water en soms kleine strandjes. Na een tijdje lopen bereiken we Anapai Beach, een nagenoeg verlaten goudkleurig strand met groene bomen tot aan het zand en helder blauw water. Je waant je in een Bounty reclame.

Mutton Cove

Over het strand zetten we onze tocht voort totdat het pad weer het bos in gaat, op weg naar de volgende baai. Al voor we aankomen bij Mutton Cove is het uitzicht schitterend, alsof we in een folder van een reisbureau lopen.

Bij Mutton Cove lekker neergeploft, gezwommen en van het uitzicht genoten.

Goudkleurig zand bij Mutton Cove

De weg terug ging een stuk sneller en eind van de middag zijn we weer bij de auto.

In onze lodge duiken we lekker in een warm bad en daarna gaan we lekker wat eten in Mussel Inn, een lokaal befaamd restaurant. Het eten is goed en alles gaat in een eigen stijl. Het eigen gebrouwen bier is ook lekker.

‘s avonds nog lekker boekje lezen en relaxen. Heerlijke lodge, mooie omgeving, geweldig weer. Jammer dat we weer weg moeten, maar aan alles komt een eind.