‘

s ochtends wakker geworden en tot onze grote verbazing was het bewolkt. Voor het eerst deze vakantie geen strak blauwe lucht.

Vandaag zit een trip naar Abel Tasman NP in de planning. We waren oorspronkelijk van plan ons door een watertaxi ergens te laten brengen en van dat punt te lopen naar een ander punt waar we opgehaald zouden kunnen worden.

Uit meerdere bronnen hebben we vernomen dat het mooiste deel van Abel Tasman ligt in een deel waar de boten niet meer komen, het stuk ten noorden van Totaranui (ook onderdeel van de Abel Tasman Coastal track, maar veel minder belopen vanwege het ontbreken van watertaxi’s om je terug te brengen).

Voordat we naar Abel Tasman vertrekken bezoeken we eerst nog een winkel in Takaka waar ze handwerk verkopen. We zijn nl. op zoek naar een mooi handgevlochten kuntvoorwerp dat ook in onze lodge hangt. We hebben er zowaar een kunnen vinden, maar de omvang en kwetsbaarheid maken het wel lastig om mee te nemen in het vliegtuig. Moet maar als odd sized luggage.

Als we het naastgelegen postkantoor binnenlopen bedenken we ons ineens dat we het ook aan onszelf kunnen sturen. Dus dat doen we maar, op hoop van zege.

De weg naar het startpunt van de tocht is een 45 minuten rijden hiervandaan, waarvan de laatste 10 kilometer tenminste de helft van de tijd kost: een bochtige heuvelachtige gravelweg die geregeld overgaat van tweebaans in eenbaans.

Na een verkeerde afslag de oprit van een lokale bewoner op uiteindelijk de parkeerplaats voor de hike gevonden: een hobbelig grasveldje voor een bord.

De tocht gaat de eerste 5 minuten over  een licht glooiend en saai landschap, maar daarna wordt het interessanter en gaan we een dicht subtropisch woud in met smalle paadjes die sterk stijgen en dalen.

Na een tijdje gaat het globaal een stuk minder rap omhoog en naar beneden en loopt het een stuk prettiger. De bewolking breekt ook open en de lucht is weer strak blauw met een paar verdwaalde wolken.

We lopen vlak langs de kustlijn en door de bomen heen zien we kristalhelder water en soms kleine strandjes. Na een tijdje lopen bereiken we Anapai Beach, een nagenoeg verlaten goudkleurig strand met groene bomen tot aan het zand en helder blauw water. Je waant je in een Bounty reclame.

Mutton Cove

Over het strand zetten we onze tocht voort totdat het pad weer het bos in gaat, op weg naar de volgende baai. Al voor we aankomen bij Mutton Cove is het uitzicht schitterend, alsof we in een folder van een reisbureau lopen.

Bij Mutton Cove lekker neergeploft, gezwommen en van het uitzicht genoten.

Goudkleurig zand bij Mutton Cove

De weg terug ging een stuk sneller en eind van de middag zijn we weer bij de auto.

In onze lodge duiken we lekker in een warm bad en daarna gaan we lekker wat eten in Mussel Inn, een lokaal befaamd restaurant. Het eten is goed en alles gaat in een eigen stijl. Het eigen gebrouwen bier is ook lekker.

‘s avonds nog lekker boekje lezen en relaxen. Heerlijke lodge, mooie omgeving, geweldig weer. Jammer dat we weer weg moeten, maar aan alles komt een eind.