Het zonnetje schijnt als we uit het vliegtuig stappen. Uit de kou van Nederland stappen we de warmte van Zuid-Amerika in. Het is hier nog vroeg, dus de warmte valt mee. Met z’n allen weten we de weg naar de bagageband en onze spullen te vinden. Alles is gelukkig uitgeladen (onze vlucht ging daarna door naar Santiago). Madouc helpt met het duwen van de bagagekar. De douane beambte is erg streng, maar met wat geduld, gebrekkig Spaans en een lach kom je een heel eind.

Door de douane heen lopen we aan tegen het taxibedrijf waar we al wat goede dingen over gelezen hadden: TiendaLeon. Taxi’s die je worden aangeboden bij het vliegveld zijn een notoir risico om te worden overvallen, dus dat doen we maar niet. We regelen een taxi voor iets meer dan een uur later zodat we nog wat zaken kunnen proberen te regelen en een kop koffie drinken.

Helaas kunnen we niet nog onze bagage voor de vluchten van en naar Iguazu en naar Ushuaia regelen (kon ook al niet meer online), maar dat schijn je gemakkelijk ter plekke af te kunnen tikken. We zullen zien. Wel zijn we geslaagd in een mobiel met prepaid internet en lokale cash. Niet alles gaat hier met kaartjes, dus dat is wel zo praktisch.

En terwijl papa op stap is om het geld en de mobiel te regelen, spelen Anika en Madouc lief in de aankomst hal. Lekker even rennen en de benen strekken.

Voordat we in de taxi stappen regelen we ook een pickup vanaf ons hotel voor de vlucht naar Iguazu. Ook weer zo’n open eindje wat nu geregeld is en geen overbodige luxe als je alle wild west verhalen over taxi’s hier moet geloven.

De taxirit blijkt meer dan een uur te duren door alle ongelukken op de weg. Maar liefst 3 op de snelweg voor ons. “Todos los dias” zegt onze chauffeur hoofdschuddend. Het is duidelijk aan de orde van de dag en dat is niet vreemd ook. als je ziet hoe ze hier rijden. Voor ons gevoel hadden we op de rit naar ons hotel toe alleen al 5 bijna aanrijdingen, maar toch gaat alles op het laatste moment nog goed.

Onze chauffeur is aardig, maar wel vrij stil. Hij kan de pogingen om Spaans te spreken wel waarderen en ik vis gelijk even wat verkeersregels uit. Goede test want deze man spreekt echt geen woord naast de deur. Madouc wordt van al het gehobbel nog wat misselijk, maar gelukkig bleef de schade beperkt.

Bij ons hotel (Reconquista Plaza) aangekomen zijn de kamers nog niet klaar (je hoefde ook nog niet uitgecheckt te zijn). Wel kan men op onze bagage passen zodat wij een stuk lichter de stad in kunnen. Wel nog twee te zware rugzakken die we niet in de lobby wilden verwerken in de grote duffels, maar  het ging best.

We zijn het hotel nog niet uit of de kleintjes moeten acuut wat eten (het ontbijt in het vliegtuig stond hen niet echt aan). Het restaurant waar we willen lunchen gaat pas over een klein uur over en om dat te overbruggen schieten we een kleine supermarkt in en kopen daar bananen, appelsap, rijstwafels en dat soort zaken. Tegenover de supermarkt moet het allemaal al open en gaan de kleintjes lekker eten.

Daarna een stadswandeling door nauwe straatjes die doen denken aan Havana in Cuba, maar dan schoner en netter. Het restaurant zich al behoorlijk vol (#1 volgens Tripadvisor) en dat is te begrijpen. Het eten is heerlijk en riant, dus lunch is ook diner (past qua tijdsverschil ook goed). Wat een lekkere steak hebben ze hier. Qua omvang wel erg groot, maar zo goed gemaakt. De meiden gaan los op de broodjes en friet en zo zijn we allemaal tevreden.

Deze eenvoudige doch zeer voedzame maaltijd moeten wij er natuurlijk even aflopen. Het is inmiddels erg warm en de zon schijnt genadeloos.

Onderweg meer oude gebouwen en parken en ook een leuke speeltuin waar Anika en Madouc lekker kunnen ravotten. Maar niet te lang, want de zon is fel.

Na dit intermezzo bekijken we nog wat in de stad, zien we ook de bekende obelisk van Buenos Aires (vanuit het straatje waar deze foto is genomen ziet het er nog best wel uit, maar hij staat op een druk verkeersplein en is daarmee een stuk minder fotogeniek).

Op weg naar het hotel stoppen we nog voor een ijsje. Dat valt erg goed. Maar lang kan het de batterij niet opladen, want beide meisjes zijn door het tijdsverschil en alle indrukken nu echt op.

De hotelkamer zelf is wat gedateerd, maar voldoet. De airco doet het in ieder geval prima en dat is een grote plus.

In het hotel spelen ze nog even en dan kruipt Madouc zelf al het bed in. Gelukkig is het een vrij ruime kamer en kunnen we zelf ook nog ons gang gaan.

Veel komt daar niet meer van terecht, want we zijn zelf ook best moe. Anika vond het in ieder geval de leukste dag ooit.

De volgende dag was Madouc vroeg wakker (ergens tussen 4:00 en 5:00). Op zich niet slecht gelet op het tijdsverschil van 4 uur, maar het blijft vroeg. We weten Madouc te verleiden nog even te blijven liggen en na een tijdje kunnen wij het afdoen met het aanzetten van Dora op de Ipad en zelf nog half half wat slaap pakken.

Voordeel van dit alles is wel dat we relatief vroeg bij het ontbijt zitten. De ochtend hebben we globaal gekeken wat we zouden kunnen gaan doen dat ook voor Anika en Madouc leuk is. Net als gisteren is vandaag bedoeld om wat aan de tijdzone (en temperatuur !) te acclimatiseren en dat doen we ook.  Het ontbijt in het hotel is erg spartaans, 2 kleffe croissants, maar wel koffie (!) en sap. We doen het er mee. De lunch van de vorige dag is een goede vulling gebleken. Leuk om te zien dat de meiden niet veel meer dan een bakje met suikerzakjes nodig hebben om zich te vermaken.

Na de lunch besluiten we naar een park te gaan waar een speeltuin is en ander groen. Kunnen de meiden even uitrazen. Het is ontzettend warm voor ons gevoel, rond de 30 graden. Niet van die droge warmte die je goed kan hebben, maar van dat klamme werk waarvan je al vrij snel denkt, jeetje, wat is het toch **** heet. Om bij het park te komen moeten we wel eerst uitvogelen hoe het OV hier werkt. In de metro kan je kennelijk ter plekke betalen, maar wij moeten de bus hebben en dat werkt anders. Om dat duidelijk te krijgen is best lastig met ons gebrekkige Spaans. Maar na een tijdje komen we er achter dat je een pasje nodig hebt (1 is genoeg voor iedereen) en dat dat pasje dan ook nog opgeladen moet worden wil je het kunnen gebruiken. Zo gezegd zo gedaan. Even later zaten we in de bus, te hopen dat we er bij de juiste halte uit zouden stappen.

In Buenos Aires is men uiterst hoffelijk tegenover ons omdat we kleintjes bij ons hebben. Iedereen vindt Anika met haar blonde haar op een engel lijken. We stappen uit bij het planetarium en dat is vlakbij het park waar we moeten zijn. Daar lopen we al snel tegen een speeltuin aan waar zowel Anika als Madouc lekker kunnen ravotten.

Sommige mensen zijn een tikkeltje eigenwijs. Maar dat zie je niet aan ze hoor.

Anika en Madouc vermaken zich prima, maar dan is het wel weer tijd om verder te gaan. Even verderop is een vrij grote Japanse tuin en zelfs een soort mini museum over Japan. Dat laatste is zowel bizar als humoristisch, met allerlei traditionele Japanse voorwerpen zoals kimono’s en thee drinkceremonie zaken, maar ook een motor, een koelkast en een scanner. Echt een promo praatje van wat Japan was en is dus.

De tuin zelf was best aardig, niet super. Op de een of andere manier is het een soort traditie dat we Japanse tuinen in andere landen bezoeken. Deze was wel veruit de grootste van allemaal met heel veel Koi-vissen.

Helaas kon Madouc die anders dol is van vissen hier niet van genieten, want ze was in diepe slaap gevallen.

Na de Japanse tuin was Anika ineens compleet op, te moe om nog maar een stap te zetten. Moet een rare aandoening geweest zijn, want toen we 2 minuten later langs een speeltuin kwamen was er niets meer van de vermoeidheid te merken. Anika ging gelijk druk spelen met een lokaal meisje. Grappig om te zien hoe meisjes van die leeftijd meteen echt vriendinnen kunnen zijn.

Als het meisje weggaat wil Anika nog even doorspelen. Natuurlijk mag dat, het is vakantie. Maar als het begint te regenen wil ook Anika snel terug naar het hotel en dat doen we dan ook. Weer met de bus terug. Gelukkig hebben ze daar een app voor ontwikkeld die je helpt van A naar B te komen, want de straten zijn hier hoofdzakelijk eenrichtingsverkeer zodat opstappen waar je bent uitgestapt niet echt een optie is. Zonder al teveel problemen vinden we de halte en de bus en stappen we zowaar ook nog bij de juiste halte uit. Dat is allemaal niet zo makkelijk, want ze geven bijzonder weinig informatie als je eenmaal in de bus zit. De bus terug was duidelijk een spitsbus want het zat overvol, maar wederom wordt hemel en aarde bewogen om de kinderen te laten zitten.

Na even chillen in het hotel en alvast wat tassen ompakken zodat we morgen maar 1 grote tas mee hoeven naar Montevideo gaan we nog lekker wat eten bij een restaurant in de buurt. Het spettert nog lichtjes, maar op wat protest van Anika na hadden we daar weinig hinder van. Het restaurant was bovendien niet ver.

Het eten was weer erg goed en Anika en Madouc gedroegen zich prima. Al vond Anika de frieten maar raar en niet lekker omdat ze een andere vorm hadden. Omdat ze toch wat frieten van ons moest eten was deze dag gelijk bestempeld als de stomste dag ooit. Wordt nog wat om daar eten in te krijgen deze vakantie. Zullen nog wel meer stomste dagen volgen. Qua vermaak gaat het wel goed. Een pen en een servet waar je op kan tekenen en schrijven is genoeg. Anika kan al vrij goed haar eigen naam schrijven en ook de namen van vriendinnetjes gaan steeds beter, al blijven de p, d, b en q wel lastig om uit elkaar te houden.

Na afloop terug naar ons hotel, meisjes kort in bad en dan direct slapen. Ze zijn goed moe en wij voelen het tijdsverschil ook nog wel een beetje. Is wel wennen op deze manier, niet alleen zelf acclimatiseren, maar ook het proces van acclimatisatie van de kleintjes coördineren. So far so good.