Stakende boeren – 8 maart 2018

Ontbijten en inklappen van de tent kost altijd best wat tijd, maar het lukt ons om een uur of elf te vertrekken van de camping. Daar rijden we aan de noordzijde eruit en gaan dan door naar Buchupureo, via Los Angeles, een plaats een flink stuk onder Santiago de Chili.

We schieten redelijk op, kopen onderweg nog wat brood e.d. Ook kopen we nog bij een Ferreteria een steeksleutel omdat door alle hobbelwegen de tent toch langzaam los van de auto begint te trillen en de schroeven nu provisorisch met de hand aangedraaid zijn. Dat is geen succes, want we hebben nog wat gravel te gaan.

In de winkel weet ik zowaar duidelijk te maken wat ik nodig heb (ok, een foto van de schroef helpt) en een paar minuten later sta ik buiten lekker de tent weer vast te schroeven. Goed gevoel.

Daarna kilometers vreten richting Los Angeles. Veel interessants is er onderweg niet. Onderweg zien we wel veel boeren voertuigen, maaimachines, vrachtwagens met hout. Het doet allemaal super landelijk aan. Grappend zeg ik nog, is het landelijke maaidag, want het is wel heel toevallig dat we zoveel machines zien.

Karma grijpt in en een klein uur later staan we muurvast in een file veroorzaakt door protesterende boeren die de snelweg naar Los Angeles geblokkeerd hebben met hun maaimachines. Bij elkaar staan we meer dan een uur stil in de brandende zon. Niets aan te doen. Zonde van onze tijd, want nu zijn we niet voor zessen in Buchupureo.

Als de file oplost kunnen we verder en rijdt het op zich wel weer redelijk door. Wel is er overal vrij veel verkeer opgehoopt en zitten we een tijd lang vast achter een colonne langzaam (ok, langzamer) rijdende vrachtwagens.

Als we eenmaal bij de kust aankomen wordt de weg interessant en hebben we mooie doorkijkjes naar de zee. Ook de dorpjes ogen hier een stuk kleurrijker.

We rijden door en de zon gaat al bijna onder als we bij Buchupureo aankomen. Een hele reeks campings en cabana’s, maar allemaal ver van het strand. We rijden door en zien dan cabana’s pal aan het strand, met een verwijzing naar een camping waar we eerder langsgereden zijn.

We rijden terug naar de camping en vragen daar of er nog een cabana vrij is. Toevallig wel, alleen vandaag, want morgen is alles vol. Geen probleem.

We nemen de cabana, die bijzonder ruim is. Een ruim bovendeel met slaapkamer voor papa en mama en onder nog eens 7 slaapplekken met grappige patrijspoortjes. En dit was de kleine cabana (!). Chileense gezinnen zijn kennelijk groot.

Die avond koken we zelf lekker en kijken naar de ondergaande zon en luisteren naar de zee in de verte. Morgen een dagje strand.

Een dagje strand bij Buchupureo – 9 maart 2018

’s ochtends pannenkoeken gemaakt in het huisje. Wel een beetje behelpen, want we hebben geen melk, dus met melkpoeder wat gerommeld. Eerst super fluffy uit elkaar vallende zooi, maar met wat extra meel erbij prima heerlijk luchtige pannenkoeken weten te maken. Madouc valt ze aan alsof haar leven er vanaf hangt en roept de hele tijd: “Nog een pannenkoek.” en “Mmm, Pannenkoek, lekker!”. Daar doe ik het graag voor.

Vol spanning wachtend op de golven

Ook Anika geniet en hapt lekker door.

We pakken de boel in, leveren te sleutel in en gaan lekker naar het strand. Het zou vandaag (helaas) bewolkt blijven, maar we karma heeft twee kanten en zodra we ons op het strand begeven wijken de wolken en breekt de zon door.

Het is geen zee waar je mag zwemmen. Wat een woeste kust net ruige golven. Het strand loopt redelijk steil omhoog en de golven knallen de kust op.

Op mama klimmen – weg van het zand

Aanvankelijk wil Madouc er niets van weten. Dat zand tussen je voeten is zo vervelend.

We scheppen een fort.

Gaan in de golven staan en rennen weg voor de golven.

Maar als ze eenmaal meegenomen is naar zee om daar vlak voor de golven haar raken opgetild te worden komt ze iedere keer uit zichzelf  naar de zee toelopen om weer getild te worden. Totaal geen besef voor gevaar en volledig vertrouwen dat papa en mama dat wel oplossen. Goed opletten dus.

We genieten volop van de tijd aan het strand.

Tegen 3 uur, als we – achteraf bezien – al teveel zon gehad hebben, stappen we in de auto en gaan we rijden richting de grens.

We maken een kleine omweg via de kust omhoog en zien nog veel mooie stranden.

En leuke dorpjes.

We nemen nog een detour naar Altos de Lircay, aan de voet van de Andes. Daar vinden we een leuke enorme cabana, met 3 slaapkamers, een keuken, een patio, zwembad, noem maar op. En, niet onbelangrijk, een wasmachine. We wassen als gekken en gaan daarna lekker eten in het restaurant. Heerlijke dag.