Bodega’s in Cafayate – 18 maart 2018

Van Santa Maria is het maar een klein stukje rijden naar Cafayate. We doen het rustig aan ’s ochtends, lekker pannenkoekenontbijt. De vrieskist hadden we volgeladen met bakjes en we hebben nu lekker veel giga grote ijsklonten. Dus koele drankjes vandaag en morgen.

Onderweg rijden we langs allerlei wijnvelden. Het is duidelijke een grote wijnregio hier. De weg slingert tussen de wijnvelden door.

Tussen de wijnstokken af en toe ook een grote cactus en mooie veelkleurige bergen op de achtergrond.

We zijn begin van de middag al in Cafayate, waar wij een leuke overnachtingsplek hebben, met een mooie binnentuin, schommelstoel en een zwembad.

Voordat we ons gaan wagen aan een bodega (wijnhuis) op loopafstand van onze overnachting, plonzen we eerst nog even in het zwembadje om af te koelen. Het is nog steeds erg warm hier.

Daarna gaat het restje Torrentes eraan dat lekker koud was van de koelbox. Ook het restantje Don Nicanor moet er aan geloven.

Goed ‘voorbereid’ gaan we naar Bodega Nanni.

We volgen een korte tour (overal ongeveer hetzelfde).

 

Daarna is het tijd om te proeven.

Lekkere wijnen, waarbij de aparte Tannat, een zware wijn die het goed doet op de grote hoogte hier (1700m) een leuke verrassing is.

Terwijl wij saai aan het proeven zijn slaapt Madouc en doet Anika een spelletje. Wat is het toch een schat.

Op de weg terug van de eerste bodega lopen we langs nog een andere bodega waar we nog een keer wijn proeven.

Daarna gaan we terug naar onze overnachting.

’s avonds nog wel een sof. Vier restaurants op rij waar we hadden willen eten blijken onaangekondigd op zondag dicht te zijn. We belanden uiteindelijk bij een pizzeria. Na al die wijn eerder op de dag, nu lekker een paar glazen koud water. Heerlijk.

Anika en Madouc willen de pizza niet, dus wordt het voor hen nog lekker een boterham met pindakaas op de kamer. Morgen is alles als het goed is wel weer open.

Het is maar goed dat we bij het eten geen wijn hadden, anders zou ik denken dat we ‘m te diep geraakt hebben. Want voor de deur van onze overnachting staat zowaar een ezel. Niet vastgebonden, gewoon zomaar. Hij leek sprekend op Donkey van Shrek. Als we ons een weg langs de ezel banen de binnenplaats van de overnachting in maakt de ezel aanstalten om mee te gaan naar binnen. Ik twijfel even en doe toch maar de deur voor zijn neus dicht, de ezel met een echt verbaasde blik achterlatend. Voor ’t eerst in mijn leven dat ik een ezel heb buitengesloten.

---

Omgeving Cafayate – 19 maart 2018

’s ochtends behoorlijk bewolkt. Daar laten we ons niet door tegen houden, het is warm genoeg. Als we in het zwembad zitten breekt het zonnetje even door.

’s middags gaan we de omgeving van Cafayate verkennen, de Quebrada del Rio de las Conchas, een mooie grote rode kloof tussen de bergen met onderweg tal van uitstapjes.

Bij het begin van de kloof is het weer behoorlijk bewolkt. De meisjes zijn ook in slaap gevallen, dus besluiten we eerst naar het meest verre punt dat we zouden willen zien te rijden en goed te kijken waar de stopplaatsen zijn voor de andere uitstapjes onderweg.

De eerste stop is een verlaten treinstationnetje waar nog rails naar toe lopen: Alemania.

Heeft toch wel wat zo’n overwoekerd spoor en oude spoorbrug. Het was hier wel behoorlijk bewolkt en het miezerde wat.

Daarna rijden we terug naar la Garganta del Diablo, de keel van de duivel. Ze zijn dol op die naam hier, want deze zijn we al veel vaker tegen gekomen. Hier is het een kloof in de rotswand die heel steil omhoog gaat in een koepel bovenin met veel gevaar voor vallende rotsen. Ondertussen is het weer ook bijgetrokken en de meeste wolken zijn weg. Verderop klaart het nog meer op.

Na een kort stukje de kloof in lopen houdt het pad op en staat er een bordje de rotsen niet beklimmen. Is niet geheel duidelijk of ze de rotswand waar je rechtdoor kan bedoelen of de rotsen aan de zijkant.

We zien nog een aantal anderen mensen op de gladde steile rotswand klimmen en dan besluit ik dat ook maar te doen. Slecht voorbeeld doet volgen. De rotswand op is nog niet eens zo makkelijk, maar met een aanloopje gaat het wel.

Dan volgt een steile klim langs meer van dat soort zelfde wanden naar boven tot ik bij een bordje kom waar je echt niet verder kan / mag. Het is hier supersteil en je ziet de rotsen bijna naar beneden vallen.

Op de weg terug kies ik een iets minder handige weg en mag ik deze super gladde rotsrichel naar beneden af proberen te gaan met een acceptabel tempo. Voel me een beetje Prince of Persia (waarschuwing: generatiekloof mogelijk).

Beneden zijn Anika en Madouc ook druk aan het klimmen.

Slecht voorbeeld doet volgen.

We rijden een stukje verder naar Amfiteatro, een koepel gevormd in de rotsen. Daar zit een muzikant een deuntje te spelen die weerkaatst tegen de randen van de grot. Klinkt niet slecht.

De lucht kan je door de opening in het dak goed zien. Lastig om op de foto vast te leggen.

Vervolgens naar Tres Cruces, genoemd naar de drie kruizen langs de weg. Daar kan je een paadje omhoog klimmen voor mooi uitzicht.

Die kans laten we niet aan ons voorbij gaan.

Vervolgens rijden we terug naar onze overnachting. Het boekje dat we hadden had aangegeven dat het hier hier ’t mooist is ’s ochtends vroeg of aan het einde van de middag. En aangezien ’s ochtends vroeg niet echt ons ding is, zijn we er nu eind van de middag en het is niets gelogen. Dat zag je al aan de foto’s hierboven, maar ook het landschap verderop onderweg is erg mooi.

Zo veel kleuren rotsen.

’s avonds eten we lekker wat bij Bodega Nanni, dat is vlakbij en zag er goed uit. We eten heerlijk met natuurlijk een wijntje erbij, maar we houden het beperkt tot een half flesje Tannat, de specialiteit van dit wijnhuis.

Na een kort stukje lopen zijn we weer bij de overnachting. Dit keer geen ezel voor de deur. We lezen lekker verhaaltjes voor en gaan dan slapen.