Naar Chivay – 28 april 2018

Om 8:00 worden we opgehaald voor onze tour. Dat is vroeg, maar een stuk beter dan het alternatief (1-daagse tour of 2-daagse trekking) waarbij je om 3:00 wordt opgehaald.

Op ons gemak rijden we naar Chivay. Dit is echt een manier van reizen die eigenlijk niet bij ons past. Met een groep mee, super toeristische dingen doen. Enfin, het kan nu eenmaal niet anders (achteraf bezien hadden we wellicht beter zelf kunnen rijden en een auto huren, al is dat met het verkeer hier ook nier echt een succes).

Onderweg maken we veel super toeristische stops. Zoals bij lama’s waarvan de herder ‘toevallig’ net langs de weg stond. We geven ons er maar aan over en gaan mee in de flow.

De natuur onderweg is in ieder geval mooi (al stoppen we daar gek genoeg nauwelijks voor).

Op het hoogste punt van de route (en onze vakantie), net onder de 5000 meter, kunnen we de vulkanen uit de omgeving van meer dan 6000 meter bewonderen (voor zover niet in wolken gehuld).

Er is een enorme hoeveelheid aan steenmannetjes en samen met Anika maak ik er ook een.

Daarna terug de bus in. Een bufferlunch met een groep en dan naar de overnachting. Dat is een smoezelig hotel met in de kamer niet veel meer dan een bed. Maar veel meer hadden we voor de prijs die we betaald hebben ook niet mogen verwachten.

‘s avonds worden we opgepikt voor diner met een show met lokale muziek en dans. Echt niet ons ding. Gelukkig vinden Anika en Madouc het prachtig.

‘s avonds bijtijds naar bed. Morgen vroeg op (6:00) om op tijd bij Cruz del Condor te zijn.

---

Colca Canyon – 29 april 2018

Vroeg uit de veren en in de bus naar Colca Canyon. Onderweg weer super toeristische stops.

We stoppen bij een dorpje dat op dat moment een invasie van toerbusjes en een horde toeristen doorstaat waar een marktje voor souvenirs is en de kinderen van het dorp ‘toevallig’ net in klederdracht een traditionele dans die we gisteren ook bij het eten zagen aan het oefenen zijn.

Verderop is nog een uitkijkpunt waar we stoppen.

Daarna door naar Colca Canyon, Cruz del Condor waar de condors op de warme luchtstromen opstijgen en als je geluk hebt vlakbij komen.

Daar zien we in de verte de nodige condors en een paar redelijk dichtbij.

Het uitzicht over de canyon is indrukwekkend.

Daarna moet ik van groep wisselen naar de groep die die dag de canyon in gaat lopen. Ik neem afscheid van Anika en Madouc, waarbij vooral Madouc het maar niets vindt dat papa weggaat.

Maaike ziet nog wat condors maar moet tegelijkertijd op twee licht suïcidale kinderen in de buurt van de op een na diepste canyon in de wereld (3000 meter, 2x grand canyon) letten, dus foto’s maken is er niet bij.

Daarna gaan Maaike en de meiden met nog wat toeristische stops terug naar Arequipa, waar de dag wordt afgesloten in het mama-restaurant (vanwege de grote M van mama).

Ik ga ondertussen beginnen aan de afdaling in de canyon. Totale chaos waarbij onduidelijk is wie bij welke gids hoort. Ik blijf maar bij een gids waar ik op een lijstje sta. Dit gaat kennelijk vaker fout, want een Nederlands stel dat net als ik had moeten aansluiten bij een trekking groep was hun gids misgelopen en gaat daarom maar met ons mee.

Dan beginnen we aan de afdaling. Het gaat vrij rap naar beneden, continu. Dat is ook niet zo gek want we moeten meer dan 1000 meter dalen. Helemaal beneden zien we de oase liggen waar we eind van de dag aan zullen komen. Ook zien we in de verte het dorpje waar we zullen lunchen.

Via een eindeloze aaneenschakeling van switchbacks gaat het pad langs de rand van de canyon naar beneden. Dit is niet het meest diepe deel van de canyon, dat is een stuk verderop (4000m hoog, 3000m diep), maar daar kan je niet afdalen zonder parachute.

Het is een mooie tocht. Onderweg babbel ik wat met de andere mensen die deze trip doen. Veel jonge mensen die voor of na hun studie een jaar gewerkt hebben en gespaard en dan een half jaar tot een jaar willen reizen. Samen met een Italiaanse dame die werkt voor een Italiaanse MTV en een wat oudere man uit Servië ben ik een van de ouderen die zich aan deze tocht waagt. Bij de Italiaanse vogel ik uit hoe het nu zit met de cappuccino na het eten. Het is alsof je een vuurtje bij een  bus met kruit houdt. Grote verbazing dat je dat zou kunnen doen, maar nu snap ik het. Italianen zien een cappuccino als eten. Als je licht wil lunchen neem je een cappuccino. Dus een cappuccino bestellen na het eten is nog meer eten bestellen en dat kan dus niet. Zover voor het educatieve element.

Gelukkig hoor ik pas in de canyon van dit nieuws, op dat moment nog geen week oud:

Daarnaast kletteren er kennelijk per jaar 3 toeristen naar beneden in de Canyon bij de tocht die wij doen. Ook dat hoor ik pas achteraf.

Na een tijd lopen komen we aan bij een brug en daar begint het pad te klimmen. Dat is even wennen, want het gaat ook steil omhoog en mentaal had ik me ingesteld dat we morgen pas zouden moeten klimmen.

Zo gaat het een tijdje omhoog, steil omhoog en steil omlaag (inca flat) tot we bij de lunchplek zijn.

Daar eten we wat en daarna gaan we vrij snel door naar de oasis. Best veel klimmen (!) en dalen, maar rond 16:00 uur zijn we er en kunnen we het door een warme bron semi warme (20 graden) water in. Lekker koel en verfrissend, want we hebben allemaal behoorlijk lopen zweten. Het wordt erg warm in de canyon in de zon. Dat is ook de reden dat we morgen heel vroeg moeten vertrekken. Er wordt gesproken over 4:20 uur weg (!).

’s avonds babbel ik nog wat met een leuk Iers stel uit het zuidwesten van Ierland. Schijnt ook een mooie omgeving te zijn. het biertje erbij smaakt ook heerlijk en daarna schuiven we aan voor het avondeten, een simpele hap (pasta), waar we lang op moeten wachten. De Italiaanse dame is te moe om te protesteren dat je dit pasta mag noemen en we zijn allemaal best hongerig dus eten het op.

Iedereen gaat bijtijds naar bed (de rest is om 2:30 uur opgestaan om op tijd opgehaald te worden in Arequipa). Ik doe ook een poging bijtijds te gaan slapen en rond een uur of 22:00 lukt het zowaar slaap te vatten.

---

Klimmen, klimmen klimmen en warme bronnen – 30 april 2018

4:00 uur gaat de wekker van mijn kamergenoot, de Serviër en om 4:20 uur gaan we – zonder ontbijt – beginnen aan de klim naar boven. Een tocht van tussen de 3-4 uur geeft de gids aan, daarom is het belangrijk dat we bijtijds vertrekken, anders wordt het te warm in de canyon en dat is als je intensief moet klimmen (1100 meter) geen pretje. Bovendien moeten we voor 9:00 uur boven zijn om op tijd te zijn voor de bus.

De nacht ervoor heeft het geregend en bij het licht van de zaklamp kan ik zien dat het eerste deel van het pad is veranderd in een klein stroompje.

We gaan gestaag door naar boven en maken goede voortgang.

De gids is wel wat vaag en laat de groep af en toe naar boven lopen terwijl hij beneden wacht. Daarna rent hij iedereen weer voorbij en doet het opnieuw. Aparte manier van begeleiden.

In dit proces gaan de Ieren op een gegeven moment op de groep vooruit en uiteindelijk zijn zij al na 2 uur boven. Een enorme prestatie.

Het is zondermeer een eigenaardige man die ik de hele tocht niets anders heb zien eten dan coca bladeren. Daar haalt hij alle energie vandaan. Laten we zeggen dat hij niet door de dopingtest zou komen.

Na een tijd lopen begint het lichter te worden en wordt het mogelijk een foto te maken.

Gestaag loop ik verder met 2 Deense meiden en een Duitse (bijna) advocate. Vrij dicht bij de top neemt het aantal pauzes die zij nodig hebben evenwel toe en klim ik zelf alvast verder.

Uiteindelijk lukt het om in ongeveer 2:30 uur naar boven te klimmen, een stuk sneller dan de 3-4 uur die beneden genoemd was. Kennelijk is dat de veiligheidsmarge.

Als ik boven kom komen ook de eerste ezels die mensen naar boven vervoeren boven aan. Dat is wel een stuk minder inspannend, maar langs de afgronden op de rug van zo’n ezel lijkt mij geen pretje.

Boven zit een Peruaans vrouwtje die eten en drinken verkoopt (slim!). Daar koop ik alvast mijn ontbijt.

Als de rest er is, is het nog een half uur lopen over de akkers (inca flat) naar een dorpje voor het georganiseerde ontbijt.

Daar drink ik wat koffie en eet een broodje. Heb niet veel honger.

Vervolgens is het lang wachten op de bus die ons moet komen ophalen. We rijden door naar een uitkijkpunt.

Daarna stoppen we bij de warme bronnen. Dat is niet inbegrepen, maar de 4 EUR kosten kunnen er wel vanaf. Veel van de anderen reizen evenwel zo op een budget dat ze dit skippen (of ze hebben geen zwemspullen mee). Uiteindelijk gaan van onze groep alleen de Ieren en de Duitse advocate in de bronnen. Heerlijk voor de spieren. Ik ga ook een paar keer de koude rivier in voor het warm-koud-effect.

Onderweg nog aardig uitzicht over bergen en lama’s.

Daarna gaan we verder naar de buffet-lunch. Iedereen heeft nu wel honger. Na de lunch is het – met een stopje op bij de vulkanen mirador waar ik al eerder geweest was na – rechtstreeks door naar Arequipa.

Daar loop ik snel naar huis waar de meisjes de hele dag heerlijk hebben lopen spelen.

Indrukwekkende en vermoeiende dag. ’s avonds maak ik pannenkoeken (meiden blij) en ga niet al te laat slapen.