Naar El Chalten en Lago del Desierto – 9 februari 2018

We waren weer bijzonder traag met vertrekken. Beetje uitgeslapen. Dus tot zover onze goede voornemens om bijtijds te vertrekken. Maar dat geeft niet, want we hebben de tijd.

Anika en Madouc konden ’s ochtends nog lekker spelen in de speeltuin. Blog wat bijgewerkt op de wifi van de camping. Tegen alle verwachtingen nog een kort regenbuitje vlak voor we vertrokken voor ons ontbijt / lunch, een wafelrestaurant vlakbij de camping.

Heerlijke wafels gegeten en ook mooi opgemaakt met een soort figuren gemaakt van stroop erop. Helemaal top. Zo redden we het wel tot El Chalten. We kopen nog wel wat brood bij de bakker vlakbij en vertrekken dan naar El Chalten.

Het is een mooie rit door interessant landschap. Maar vooral het laatste stuk, waar je eindeloos langs op het gebergte af rijdt is supermooi.

De weg in het midden heeft iets surrealistisch, wat wordt verstrekt doordat je maar blijft rijden zonder dat de bergketen dichterbij lijkt te komen.

In El Chalten aangekomen stoppen we bij het enige pompstation. Superklein. Hier valt niet te kiezen tussen ’93, ’95 of Super, nee er komt alleen ’95 uit de pomp. We zijn allang blij dat er benzine is (halve tank over). Betalen kan helaas alleen met cash, maar daar waren we op voorbereid.

We bekijken kort de 8 straten die El Chalten groot is, kijken op de camping waar we morgen willen staan (reserveren niet nodig), kopen wat vlees voor een BBQ en wat andere spullen in een lokale supermarkt.

Anika test alvast het speeltoestel en wil eigenlijk niet meer verder. Maar dat moet toch. We rijden door naar Lago del Desierto, een meertje aan het einde van de weg, vlakbij gletsjers e.d. wat erg mooi zou moeten zijn.

De weg er naartoe is in ieder geval veelbelovend. Mooie vergezichten waarbij we vol bewondering om ons heen kijken naar de mooie witte grillige bergkammen die vaak achter de wolken verscholen gaan, maar nu door het super heldere weer allemaal goed te zien zijn. Het licht is ook net goed, einde van de dag, niet te fel.

Genieten!

De weg zelfs schiet niet erg op. Het is een slechte gravelweg die naarmate we verder komen steeds slechter wordt. Eerlijk is eerlijk, onze foto-stops dragen ook niet bij aan de snelheid.

We moeten geregeld bruggetjes over die ongeveer net zo breed zijn als onze auto en gevaarlijk kraken onder het gewicht, maar het bordje ernaast geeft aan 6 ton en dat zijn we niet volgens mij.

Bij Lago del Desierto aangekomen parkeren we op het terrein en steken een vuurtje aan voor de BBQ. Het vlees dat we gekocht hadden in de supermarkt met een soort indoor slager is van super kwaliteit en het eten is prima. Het is wel erg koud geworden en in de tent is het ook behoorlijk koud. Maar met z’n 4en in een kleine ruimte wordt het vanzelf warm. Toch was het een heel koude nacht, waarschijnlijk omdat we zo super dicht op een gletsjer zitten en de wind daar langs blaast en extra koude lucht aanvoert. Het zou vannacht rond de 2 graden zijn, maar het voelde alsof het hard vroor.

---

Lago del Desierto – 10 februari 2018

’s Ochtends is het nog steeds erg fris, in de schaduw, maar in de zon is het gelijk erg warm. Bizar verschil.

We ontbijten extreem rustig, mede doordat het gaspitje dat we bij de auto mee gekregen hadden erg traag is / lijkt. Of mogelijk is het gas bijna op. In ieder geval kost het water koken (dat ook super koud was) en het bakken van de pannenkoeken veel tijd.

Wel lekker weer eens pannenkoeken. De meisjes smikkelen er lekker van en als er Argentijns gezinnetje met wat kinderen bij ons in de buurt komt staan krijgen zij ook een paar.

Daarna gaan we door naar Lago del Desierto zelf. Een mooi meer, maar met een kleine parkeerplaats die overvol is. Op de weg van de parkeerplaats waar we dus niet konden staan af rijden we nog even onze auto vast in een diepe modderpoel. Gelukkig hebben we een 4WD en als we dat inschakelen rijden we zonder problemen uit de drek weg.

De auto iets verder van het meer langs de kant van de weg gezet en na een klein stukje lopen komen we op een klein schattig strandje met een mooi uitzicht. Daar zitten we een tijdje en spelen we wat.

Na een poosje, als de meiden lekker aan het spelen zijn, verken ik nog een kort kustpad dat uiteindelijk naar een ander strandje voert, dat meer verlaten is. Van het pad af, langs de kust, loop ik terug tot ik het pad weer kruis.

Daar klim ik nog even een klein heuveltje op voor een mooi uitzicht en ga daarna terug naar het strandje waar nog lekker gespeeld wordt. We blijven nog even en pakken dan de spullen in om naar El Chalten terug te rijden.

De weg terug is mooi, maar nu zien we wat het verschil in tijdstip van de dag uitmaakt. De bergen zijn nu lang niet zo sprookjesachtg mooi als gisteren. Het is nu minstens zo helder, maar het licht is wat te fel en maakt alles flets.

In El Chalten zoeken we een mooie kampeerplek op, zetten de tent op en gaan dan wat eten in het stadje.

Als we terugkomen voelen we niet alleen het biertje dat we bij het eten hadden, maar ook de zon en de wind van de dag en gaan niet veel later heerlijk slapen. Ook hier is het niet warm, maar lang zo koud niet als bij Lago del Desierto.

---

Hike naar Mirador Cerro Torre

Vandaag onze eerste wandeling gepland naar Lago Torre (al is dat waarschijnlijk te ver) of halverwege, het viewpoint van Cerro Torre.

Voordat we bij het beginpunt van de tocht zijn moeten we al meer dan een kilometer lopen. Dat tikt wel aan, zeker voor Anika. Madouc wordt vanaf het beginpunt gedragen.

Als we aan de tocht zelf beginnen gaat alles behoorlijk omhoog en begint Anika ook direct te klagen. Na een kilometer zuchten en steunen krijgt ze een snoepje en gaat qua humeur het zonnetje weer schijnen.

De tocht blijft behoorlijk dalen en klimmen, maar vooral klimmen.

De wind waait bij vlagen heel hard en dan moeten we snel omdraaien om geen zand in de ogen te krijgen.

Maar daarna is de wind weer weg en kunnen we weer verder. Het is lekker zonnig weer, maar er hangt wel de nodige bewolking. Bij het uitkijkpunt spelen Anika en Madouc wat terwijl we lunchen met een broodje.

De weg terug hebben we de wind en zon in de rug en het licht van later op de dag is een stuk mooier dan de heenweg.

Het is best warm weer en dat maakt dorstig. Anika drinkt in haar uppie bijna onze gehele watervoorraad op. Gelukkig zijn we op de terugweg en niet zover van de stad meer verwijderd.

Aan het einde van de tocht mooi uitzicht over het kleine plaatsje El Chalten.

Al met al heeft Anika 10 kilometer berg op en af helemaal zelf gelopen. Wat een enorme prestatie van onze kleine meid.

Dat vieren we met een lekkere burger en frietjes. En voor papa en mama een grote bier, want dat hebben ze wel verdiend.

Madouc heeft het ook erg zwaar en het zal jullie niet verbazen dat ze niet lang nadat we bij de tent waren zo in slaap is gevallen.

---

Lago de los Tres en Piedras Blancos – 12 februari 2018

Vandaag een lange wandeltocht in de planning voor papa alleen. Volgens het boekje zou het 10 km heen en 10 km terug zijn. Tel daar nog 1 km vanaf de camping naar het startpunt bij op en dan zitten we op 22 km. Een pittig tochtje, zeker gelet op het hoogteverschil.

Het ontbijt met wafels dat we met z’n allen nog gepland hadden gaat niet door, want de wafeltent gaat pas om 11:00 uur open en dat is echt te laat. Met een zak broodjes als proviand de berg op. Voor een dagtocht waan ik mij laat, want naar het kampement onder de route naar Lago de los Tres is al 3 uur en de tocht van dat kamp naar boven en terug ook nog eens 3 uur.  Als ik niet veel sneller naar beneden dan naar boven ga ben ik 9 uur onderweg en het is al 10:00 als ik aan de trail begin.

Kort na bet begin, heb er stevig de pas in, al het eerste mooie uitkijkpunt over de delta. Later op de dag heb ik mooier licht, dus die foto volgt later.

Verderop een splitsing waarbij ik een route langs een meer of langs een uitzichtpunt kan kiezen. Ik kies voor de laatste optie en dat uitzicht mag er wezen!

Dat belooft veel goeds.

Een groot deel van de tocht blijven de pieken van Fitzroy het landschap domineren. Indrukwekkend om te zien. Het is ook supermooi weer met weinig wind en veel zon, een combinatie die hier niet al te veel voorkomt.

Na een stuk flink stijgen is het pad daarna een paar kilometer vrij vlak, met veel groen en kleine poeltjes.

En stukjes moeras.

Tot campemento Poincenot is er weinig aan de hand. In iets meer dan 2 uur heb ik de tocht tot dit kamp waar ca. 3 uur voor staat afgelegd. Flink doorgelopen zullen we maar zeggen.

Het is inmiddels rond half een en ik denk, ach, dat stukje naar boven red ik ook nog wel. Dan lunch ik daar wel.

Dat bleek behoorlijk overmoedig.

Want na campemento Poincenot gaat het nog een kleine kilometer vlak verder, om daarna 2 kilometer lang steil omhoog te gaan. Trappen lopen, maar dan met hele hoge treden, los gruis, noem maar op. Een echte beproeving.

Vooral ook omdat na ieder topje weer een nieuw topje verscheen dat ook nog beklommen moest worden, zodat telkens als je dacht dat je er echt was, je nog een keer moest klimmen, en nog een keer.

Maar uiteindelijk was het ’t waard. Wat een uitzicht. En zeker op een dag als vandaag. Genieten.

In het zonnetje op de bergkam geniet ik van de lunch, een tijd lang nog uitpuffend van de zware klim.

Na de lunch daal ik af in de steile kom tot aan het meer

en daarna beklim ik een ander topje op waar nog een meer lag!

Ik ontmoet nog een student die aan het einde van een reis van 3 maanden is, een beetje vergelijkbaar met wat wij in de planning hebben, maar dan omgekeerd (begonnen in Bolivia). Kennelijk trekt dit gebied veel mensen aan die op een andere manier reizen.

Daarna weer terug naar beneden. De steile afdaling kost wel wat tijd om te voorkomen dat je niet te hard naar beneden gaat, maar het is een stuk makkelijker dan naar boven. Bij elkaar was het 500 meter klimmen in nog geen 2 kilometer lopen. Bizar steil.

Al met al gaat het afdalen een stuk sneller dan verwacht en daardoor heb ik toch nog wat tijd over voor een uitstapje naar Piedras Blancos (de witte voeten). Enige probleem is dat ik niet precies weet hoe lang. Via via verneem ik dat het ongeveer veertig minuten zou moeten zijn, maar of dat one way of heen en terug is wordt niet duidelijk. Blijkt uiteindelijk 3 kilometer heen en 3 kilometer terug te zijn.

Ook de Piedras Blancos zijn erg mooi en met flink doorstappen ben ik er na ongeveer 30 minuten. Ik geniet van het uitzicht, neem wat foto’sbabbel wat met een Argentijnse opa die daar met zijn kleinkinderen is en ga dan weer terug,

Onderweg nog mooie doorkijkjes.

De weg terug zet ik er ook de pas in, want ik wil niet dat de meiden op mij moeten wachten met eten.

Het grootste deel gaat met een lichte helling naar beneden, dus dat schiet goed op.

Bij de splitsing naar het viewpoint en het meer neem ik dit keer de kant van het meer.

Leuke camping en mooi uitzicht!

Ik geniet kort van het uitzicht en ga snel weer verder.

Ik loop inmiddels weer langs hetzelfde pad als begin van de dag, langs de mooie delta.

Dit keer met veel mooier strijklicht.

Eenmaal bij de tent aangekomen heb ik er meer dan 30 kilometer opzitten. Mijn voeten doen inmiddels zeer. Ik plof neer en drink lekker een biertje, speel een spelletje met Anika terwijl er lekker pasta voor mij wordt gemaakt en dat smikkelen we lekker met z’n vieren op. Erg mooie dag. El Chalten en omgeving is erg mooi, maar morgen gaan we weer verder.