Naar La Paz – 4 april 2018

Vroeg uit de veren om bijtijds bij de bus te komen. Was niet heel ver lopen, maar met alle koffers is het best een eindje. Helaas passen we niet in een taxi met alle koffers.

Eenmaal aangekomen kunnen we vrij snel in de bus en gaan we op weg.

Het eerste deel van de tocht is saai qua landschap. Kale rotsen. We dommelen wat. De stoelen kunnen ver naar achteren en helaas besluit de meneer voor mij dat tot het maximum te doen, zodat ik ook wel moet.

Na een tijdje rijden, redelijk dicht bij de grens, is het uitzicht wel de moeite waard.

We kijken goed om ons heen en snappen wat fotos door de ruit van de bus heen. Geen mooie foto’s, maar dan heb je een idee.

Eenmaal bij de grens totale chaos. Iedereen de bus uit, onduidelijk in welke rij je moet staan, koffers door de scanner, maar niemand die er naar kijkt.

Op een gegeven moment zijn we kennelijk klaar. Op zoek naar een toilet. Eerste stuk, tweede heeft alleen bano op de muur maar geen ingang. Een heel eind verder lopen is er dan toch een open.

En als je zo’n eind loopt, dan merk je wel dat de grenspost boven de 4000 meter zit. We puffen flink.

Eenmaal terug in de bus is bijna niemand er. De meer frequente gebruikers hebben proviand ingeslagen in een van de kleine winkeltjes verderop. Zij stappen later weer in. Zag er overigens niet aantrekkelijk uit, dus we hebben niets gemist.

Daarna gaat het vrij vlot verder en veel sneller dan verwacht zitten we al aan de buitenwijken van La Paz.

standbeeld ter ere van Che

Even verderop zien we La Paz van bovenaf (4000m+) liggen. Een maffe stad die in een komvorm is gebouwd.

Eenmaal in La Paz is het verkeer totale chaos. Een verkeersinfarct van heb ik jou daar naar bepaalde delen, maar onze bus kan er op de een of andere manier wel langs.

Even voor 3 uur, bijna 2 uur eerder dan we hadden gedacht, staan we op de busterminal. Een onduidelijk hoekje. We charteren een man met een kar en laten onze koffers naar de taxi brengen. We bellen de overnachting dat we er aan komen.

Ik ga nog de stationshal in om een Boliviaanse SIM te bemachtigen en geld te pinnen. In de eerste pinautomaat laat ik op de een of andere manier het alarm af gaan, maar dat kan ook een poging zijn om mijn pas afhandig te maken. Het is een pokkeherrie, maar ik wacht netjes tot mijn pas, enorm traag, weer uit de machine komt.  Twee agenten staan al vlakbij en vragen wat er was en vragen ook gelijk of ik mijn pas wel heb. Kennelijk een trucje.

Een andere geldautomaat werkt wel. Ik trek er lekker wat biljetjes uit en dan gaan we met de taxi, hop naar de overnachting.

Onderweg nog wat snapshots van La Paz.

In het centrum hebben ze, om de overlevingskans van voetgangers te vergroten, mannen (of vrouwen) in zebrapakken geplaatst die zich voor auto’s werpen om mensen te helpen oversteken. Dat doen ze met veel flair en kennelijk is het een leuke job, want ze hebben er in ieder geval lol in.

Het is even zoeken naar de overnachting, die op een straatje lekker steil omhoog ligt.  Een mooi appartement smaakvol ingericht, met karakter (krakende vloer e.d.). Veel kamers, eetkamer, keuken, 3 slaapkamers, woonkamer, balkon, noem maar op. Hadden we natuurlijk niet voor niets uitgekozen.

Anika kiest zelf de regenboogkamer.

Na even acclimatiseren nog snel een boodschap gedaan in de supermercado. Dat is hier wel anders dan in Nederland: een hal met daarin allerlei kraampjes van verschillende mensen die allemaal hun eigen dingen verkopen. Dus ook overal apart afrekenen en – uiteraard – contant.

Wat straten omhoog ploegend eten we lekker wat en kijken wat televisie. We zitten op 3750 meter hoogte in ons appartement en dat voel je wel.

Dagje niets en toch stress – 5 april 2018

Vandaag helemaal niets gedaan. We hadden nog gedacht de stad te verkennen met de kabelbanen die er zijn, maar dat is er niet van gekomen. Vooral ook omdat we op een mail stuiten waarin stond dat onze vlucht van morgen geannuleerd was.

Op de site van de vliegtuigmaatschappij halve info, daar worden we niet veel wijzer van. Als ik inlog op de website van Edreams via wie we de tickets geregeld hadden staat onze vlucht er niet meer bij. Als we bellen geven ze ook aan dat het geannuleerd is. De man van onze overnachting beweerd evenwel dat de vlucht wel gaat.

Na 5x bellen met Amazonas, waarbij meerdere keren de verbinding verbroken werd, eindelijk bevestiging gekregen dat onze vlucht wel gewoon gaat, maar alleen het tijdstip gewijzigd is (5 minuten).

Wat een gedoe en stressen om niets. Dik 2 uur verder om dat allemaal geregeld te krijgen.

Opgelucht gaan we boodschappen doen in hetzelfde marktje. Anika dit keer mee die het heel spannend vindt. In de hal zingt zij nog een liedje voor de dames die spullen verkopen die daar niets van begrijpen maar het wel mooi vinden.

Terug in het huis regelen we een taxi die ons morgen om 5:30 uur (!) komt ophalen, zodat we op tijd op het vliegveld zijn.

De rest van de avond pakken we de tassen in. Wel wat bijzondere vereisten, want het is een klein vliegtuig. Handbagage mag niet meer dan 3kg zijn en niet groter dan 30x20x20. Dat is niet veel.

Ook heeft onze overnachting bijna geen stroom (alleen 2 uurtjes in de avond), dus dat wordt afkicken.

Als alles eenmaal ingepakt is gaan we lekker slapen en fingers crossed dat het toch goed zit met de vlucht.