Chanarmuyo Hotel de Vino – 16 maart 2018

Niet een heel spannende dag vandaag. We moeten een behoorlijke afstand overbruggen naar Cafayate, waar weer veel moois te zien is (en wijngaarden zijn). Omdat we wat meer tijd hebben, hebben we besloten dit in delen op de knippen. Dat is nog niet zo eenvoudig, want dit is een wat minder bezocht gebied en er zijn niet veel accommodaties of campings tussen Villa Union en Cafayate. Maar we hebben wel wat gevonden wat leuk lijkt op ongeveer 2,5 uur rijden afstand: een wijngaard waar je ook kan overnachten. Ook wel lekker voor de meisjes, een kort dagje in de auto, want gisteren hebben we heel veel uur in de auto gezeten op naar Laguna Brava en terug.

Bij het ontbijt speelt dezelfde panfluitmuziek als gisteravond bij het eten en alle ochtenden. Het lijkt er op dat er een CD is en deze op non-stop herhalen staat. Een subtiele vorm van marteling van werknemers.

Voor we weggaan kopen we nog ijs voor in de koelbox en zonnebrandcrème, dat is hier hard nodig. Terwijl ik boodschappen doe spelen de meisjes nog lekker even in de speeltuin.

Het landschap onderweg is ook niet onaardig en is veranderd in een soort westernachtig landschap, rode stenen en grote cactussen.

Daarna een mooie pas omhoog en naar beneden, waarbij hier en daar wegwerkzaamheden zijn aan de kant van het ravijn waar een deel van de weg is weggeslagen (of vervangen wordt, dat is niet duidelijk).

Het is in ieder geval erg rustig op de weg en we kunnen rustig even op de andere baan gaan staan om een foto te nemen.

Na deze mooie pas is de weg voor een groot deel eentonig tot we bij de wijngaard in de buurt komen. Het hotel  Chanarmuyo Hotel de Vino ziet er erg goed uit.

Daar is het weer erg mooi.

Er is ook een zwembad en daar gaan we lekker in plonzen. Mooi zwembad met uitzicht over de wijngaard en de bergen.

En het is een wijngaard, dus er is ook wijn. Lekker hoor.  Genieten. Er is ook nog een tafelvoetbalspel waar we fanatiek op spelen.

En ik kan een fiets lenen om een stukje te fietsen naar een laguna vlakbij. Fietsen is wel zwaar op een zandweg die je banden vast lijkt te grijpen. Zeker omhoog is het worstelen. Ik heb gelijk veel respect voor alle fietsers die we onderweg tegengekomen zijn.

’s avonds eten we lekker in het restaurant met nog meer wijn van de wijngaard. Na een heerlijk maal gaan we allemaal direct na het voorlezen ook slapen. Moe van de zon en de wijn.

Verder naar ’t noorden: Santa Maria – 17 maart 2018

Niet te vroeg opgestaan (roes uitslapen) toch nog gered om even na 9:00 uur op het ontbijt te verschijnen. Het is gelijk al behoorlijk warm, maar het uitzicht mag er wezen.

Goede leven hier. Lekker ontbijt met een hoop koffie (doet wonderen). 10:00 uitchecken, de officiële tijd, dat redden we natuurlijk niet. Maar even na 11:00 uur zijn we wel weg.

Het is een flink stuk rijden naar onze volgende stop, een cabana in Santa Maria, een uurtje onder Cafayate. Naar verluid zijn daar ook bodega’s in de buurt. Helemaal geen alcoholisten hoor.

Eerst rijden we nog wat door western gebied.  Dat is best interessant. Daarna een groot stuk door hetzelfde type leeg landschap.

Hier en daar worden we wel verrast door een apart gebergte. Ook een berg met een sneeuwtop die er op lijkt alsof iemand geknoeid heeft met glazuur. Of alsof een reuze vogel er op gepoept heeft.

Aan de andere kant een mooie vlakte.

De weg, Ruta 40, is verrassend en gaat soms dwars door een dorpje. We zijn er in geslaagd alle wildlife te ontwijken. Dat was best een opgave. Want het waren koeien, ezels, geitjes, paarden, kippen, fietsers en, het meest hardnekkig, bromfietsers. Wat een lastig diersoort is dat. Schiet alle kanten op met een variabele snelheid en handen zijn kennelijk alleen bedoeld om indruk te maken op je meisje achterop en niet om aan te geven dat je plotseling, om wat voor reden dan ook, op de andere baan gaat rijden.

ruta 40 gaat dwars door dorpjes als deze

We rijden door schattige dorpjes, waar om ons onduidelijke redenen, de hoofdweg dwars doorheen gaat. En met dwars doorheen bedoel ik echt een aantal straten links, dan weer rechts. De logica hebben wij niet kunnen ontdekken.

We rijden weer door verraderlijke wegen, waarbij je gelet op de horizon en omgeving omlaag lijkt te rijden, maar je feitelijk klimt. Lastig om uit te leggen, maar wel heel apart.

Maps.me heeft ons nog verleid om een bijzondere detour te nemen die korter zou zijn. Na onze eerste river crossing, die niet veel voorstelde, stonden we kort daarna voor een behoorlijk kolkende massa. Dat hebben we maar niet geprobeerd. Met de 4wd aan konden we wel weer keren en een weg door het zand banen.

De route daarna ging vrij vlot en rond even voor 17:00 uur waren we bij de locatie aangekomen. Daar was evenwel niemand. Even bellen en 5 minuten later kwam er iemand om ons een sleutel te geven. Een mooie ruime cabana, grote koelkast met groot vriesvak dat we behoorlijk gaan misbruiken.  Slaapruimte voor 5 personen en een ruim buiten voor een BBQ en speeltuin.

Anika gaat lekker spelen in de speeltuin. Ik ga even naar de winkel om wat BBQ-spullen te halen. In de supermarkt is een slager die helemaal blij is dat ik van alles en nog wat probeer, ook mysterieuze pakketjes met een lokale specialiteit erin.

Terug bij de cabana fikkie stoken in onze kleine BBQ terwijl de zon ondergaat. Mooi uitzicht.

’s avonds lekker genieten van de BBQ en de wijn. Ook een aparte lokale witte wijn geproefd met een aparte lokale druif: Torrontes. Een aparte zoete smaak, familie van de muskaatdruif. Smaakt niet als een desertwijn, ruikt wel zoet, maar smaakt niet echt zoet. Leuk om te proberen.

Daarna moet het restant rood dat we nog over hadden er aan geloven en gaat ook de Don Nicanor Blend open. Die hadden we nog niet geprobeerd, maar valt niet tegen. Goed nieuws, want we hadden op de gok een paar flessen gekocht bij de Bodega. Dat worden dus geen souvenirs :).

’s avonds laat komt er een grote sprinkhaan op de stoel van Anika zitten. Als we zeggen dat die niet gevaarlijk is, is Anika is heel dapper en laat de sprinkhaan op haar hand  zitten.