Vandaag een lange rijdag voor de boeg. Omdat het even na Purmamarca (vlakbij Tilcara) heel snel stijgt naar rond de 4000 meter en wij niet op die hoogte willen slapen, moeten we maar wat verder rijden.

’s ochtends worden we gewekt door de trommels van de processies die kennelijk vandaag weer de nodige rondjes gaan lopen.

Na het ontbijt en nadat we alles weer helemaal in de auto gestopt hebben rijden we (rond een uur of 11) weg.

We zoeven langs Purmamarca waar je een rots hebt met 7 kleuren. Hornocal is dan toch een stuk indrukwekkender.

Na Purmamarca gaat het vrij snel omhoog. We rijden over mooie passen tot we een vlak stuk bereiken. Even verderop kunnen we de Argentijnse zoutvlakte, Salinas Grande, al zien liggen.

Bij een soort van afrit rijden we de weg af naar de zoutvlakte toe. De zoutvlakte is in de verte een spiegel. Maar het spiegelende gedeelte komt niet dichterbij. Erg verraderlijk. We keren netjes op het platgereden spoor dat er is. Dat is maar goed ook, want het zout erbuiten is los en plakkerig en als we er een klein stukje buiten zitten trekt het behoorlijk aan de banden.

Een klein stukje verderop is er een soort tussenstation waar je souvenirs kan kopen en een tocht over het witte deel van de zoutvlakte kan maken. Dat doen we.

In een colonne rijden we naar enkele bezienswaardigheden op de vlakte.

Een stuk waar zout uitgehakt is en water blijft liggen dat superzout is.

Een ander stuk waar een natuurlijk klein meertje is (en waar de zoutkorst dunner en erg bros is) waar je een mooie spiegeling hebt.

Erg toeristisch, maar desondanks wel de moeite waard.

Daarna rijden we verder naar de grens. We tanken bij een plaatsje vlak voor de grens waar het moeizaam was om ze zover te krijgen de betaalpas te proberen (omdat mijn pas een chip heeft). Alles werkte wel. Gelukkig want we hadden geen Argentijns geld meer over.

Daarna de grenspost, op circa 4000 meter hoogte. We waren de enige. Gelukkig hebben ze hier de douane van zowel Argentinie als Chili bij elkaar. Hilarisch om te zien. Bij binnenkomst zitten 6 mensen naast elkaar te babbelen. Daarna moeten wij naar rij 1. gaat er iemand achter staan. Doet zijn ding.

Dan naar rij 2. Daar staat weer een ander die zijn ding doet.

Vervolgens hetzelfde voor rij 3 en rij 4. Op zich snap ik dat er 2 verschillende personen moeten zijn, 1 in dienst van Argentinie en 1 in dienst van Chili, maar de rest is kolder.

Daarna nog de controle van de auto. De beambte geloofde ons zowaar op ons woord en we hoefden maar 1 doos met eten even te laten zien. Dus niet alle koffers door een scanner en alle bakken open.

Dat scheelt veel tijd. Achteraf maar goed ook, want het is een stuk verder rijden dan we hadden verwacht.

De route na de grenspost is het landschap erg mooi. We genieten volop. We zijn de enige nog op de weg en dat maakt het desolate gevoel alleen maar sterker.

Het landschap is zo mooi dat we hier en daar een stopje maken voor wat foto’s.

We maken zelfs een 2e vlogje.

Maar dit kost wel tijd en we blijven maar ver verwijderd van de grens.

Dan komt er een soort pas in de pas en klimmen we naar 4850 meter hoogte. Dat merk je wel met ademen. We hadden verwacht dat het daarna wel weer flink zou dalen, maar per saldo blijven we een hele tijd tussen de 4600-4800 meter rijden.

De zon zakt ondertussen steeds verder. Omdat wij zo hoog zitten zie we zonsondergang van bovenaf en krijgen de bergen een donkerrode gloed, waardoor het erop lijkt alsof daarachter een vulkaanuitbarsting is en je de lava kan zien gloeien. Helaas was het licht niet goed genoeg omdat mooi op foto vast te leggen, maar wel bijzonder om te zien.

We rijden nog langs een vulkanisch actief stuk (zwaveldampen) en slingeren langs diverse laguna’s.

Bij het ondergaan van de zon daalt de temperatuur ook erg hard. Het lijkt wel de film The Day after Tomorrow. Binnen 5 minuten gaat de temperatuur van +10 naar het nulpunt.

Na nog een korte klim tot weer zo’n 4850 meter begint de afdaling naar San Pedro de Atacama. Een maf stuf weg dat wij inmiddels in het donker rijden. Voor ongeveer een half uur rijden we op een rechte weg vrij steil naar beneden en dalen we ongeveer 2400 meter. Het gaspedaal is niet nodig.

In San Pedro de Atacama is het zoeken naar onze overnachting. Enigszins vertwijfeld staan we voor een raar metalen schot waar onze GPS-coördinaten ophouden. Daar wuift iemand ons binnen.

Van buiten ziet het er raar uit, alsof je een krottenwijk in stapt. Maar binnen is een aardige binnentuin en een mooi ingericht appartement. We hebben het idee dat we nu zitten in het huis waar ze anders zelf wonen.

Alles is er prima: mooie woonkamer, slaapkamer, prima badkamer.

We moeten nog wel wat eten en inmiddels zijn de winkels wel dicht. We lopen nog even naar het centrum, eten daar wat in een restaurantje en gaan dan terug en slapen vrijwel direct. Een hele mooie, maar ook hele lange dag.