Border Security – 7 februari 2018

Er is er een jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Maaike. Vandaag is Maaike jarig, maar net als op mijn eigen verjaardag gaan we (toevallig overigens) niet veel bijzonders doen. We liggen een dagje achter op de oorspronkelijke planning, anders zouden we nu bij Perito Moreno de gletsjer zijn geweest.

Vandaag gaan we rijden van Puerto Natales naar El Calafate, een plaatsje op ongeveer een uur rijden van Perito Moreno en daarmee de hub voor deze plaats.

Voordat we weggaan kopen we nog lekker broodjes en – jawel – een taart!

Onderweg stoppen we bij een mooi meer (dezelfde weg als naar Torres del Paine) en eten daar een stukje. Een groep spanjaarden op de achtergrond zingt spontaan Compleanjo feliz (happy birthday in het spaans).

We rijden verder en na een tijdje komen we bij de eerste grensovergang. Dit is een gemengde overgang Chili uit en Chili in. Niet erg praktisch, want er staat een rij tot buiten de deur en dat is met deze harde wind geen pretje. De schatting van de tijd nodig om de rij weg te werken is 2 uur (!). Voor een grensovergang. Dat is wel even wennen. Helaas geen voorrang voor de kinderen, maar het is ook niet nodig dat zij er bij zijn. Dus kan de rest in de auto wachten terwijl ik rustig vooruit schuif in de rij.

Na ongeveer een uur wachten ben ik aan de beurt. Krijg wat stempels en dat was dat wat betreft de Migraciones. Op naar hokje Aduana. Gelukkig gaat het bij hier wel vlot (daar komen de mensen heel gedoseerd aan, want iedereen moet van hokje 1 naar hokje 2), al wordt er we heel kritisch naar de autopapieren gekeken.

Dat was bij elkaar meer dan een uur om Chili uit te komen. Nu nog Argentinie in. Gelukkig dit keer geen buslading voor ons wat veel vertraging opleverde. Wel moeten we hier ook een tijd wachten, maar bij elkaar is dat ‘maar’ 30-40 minuten. Gelukkig hebben de meiden een iPad om zich al die tijd te vermaken, want hier moeten ze er wel bj zijn.

Eenmaal door alle checks heen moesten we ons een weg naar het hek van de grensovergang manouvreren (iedereen parkeert dichtbij om in de lange rij te gaan staan).

Daarna was het lekker doorrijden. Al hadden de Argentijnen wel een verrassing voor ons in petto. Een bordje end of paved road snap ik wel, maar om dat nu te doen in een scherpe bocht… Laten we zeggen dat we geslaagd zijn voor de remtest.

Daarna ging de weg door in eindeloze lege vlaktes met in de verte het gebergte in Chili (denk Torres del Paine en omgeving). De rollende velden met dorrig geel gras doen ons een beetje denken aan het gebied ten oosten van Mount Cook in Nieuw Zeeland. Alleen lopen hier dan nandoe’s en apalca’s.

Bijzonder om te zien. De weg is wel behoorlijk slecht, maar onze 4wd rijdt daar zonder al te veel moeite overheen, als we maar wel voor de ergste kuilen in de gravelweg opletten.

Halverwege schiet ons te binnen dat het autoverhuurbedrijf deze kortere weg naar El Calefate afgeraden had. Voor de kleinere busjes die ze heel veel verhuren mag je deze weg niet op, omdat als je problemen hebt er ook geen hulp is, maar voor ons was het een wat minder streng verbod. We ervaren geen problemen en genieten van de natuur en het gebrek aan andere auto’s die we verder niet meer tegen gekomen zijn.

Een heel eind verderop komt de weg weer op de hoofdweg (ca 80km afgesneden) en blijkt dat we op een hoog rotsplateau gereden hadden. Kort nadat we weer op de hoofdweg zitten krijgen we van bovenaf uitzicht op een vlakte eronder en in de verde Lago Argentino, een gigantisch meer dat in het verlengde zit van ons reisdoel voor morgen, de enorme gletsjer Perito Moreno.

El Calefate is erg druk. Onze vanmorgen via booking.com gemaakte boeking voor een hotel blijkt bij aankomst niet gestand gedaan te kunnen worden. Ze hebben geen 3 persoons kamer, maar alleen 2 persoons kamers. Dat betekent dat een van ons bij ieder van de kinderen moet. Kan wel, maar is niet ideaal en niet wat we gevraagd hadden. Ook waanzin dat je vervolgens meer wil rekenen voor 2 kamers als je zelf je verplichtingen niet na kan komen. Er zijn genoeg andere gelegenheden waar we terecht kunnen en met wat gedoe krijgen we de dame in het Spaans aan het verstand dat we de boeking geannuleerd willen hebben en het geld gerestitueerd. Dat lukt.

We rijden even verder naar een appartement in een hotel op een locatie op een heuvel. Het is een mooi hotel, maar volgens mij 2e of 3e generatie die de boel nu runt. Qua personeel is het ‘m niet. Maar dat hebben wij verder niet nodig. Eenmaal ingechecked gaan we de kamer in. Het is als gevolg van het door de stad moeten verkassen naar een andere locatie (alles is hier zowat eenrichtingsverkeer en niet van het meest logische soort) best wel laat en we besluiten maar op de kamer waar een keukentje is zelf wat pasta in elkaar te flansen. Dat blijkt een goed idee, want Anika en Madouc eten meerdere borden op. Lekker om de meiden zo goed te zien eten. Wij open er nog een flesje wijn bij en hebben alsnog een mooie afsluiting van een dagje grensposten. Daar zullen we bij de verdere planning rekening mee houden, want we gaan er nog een heel aantal zien.

---

Perito Moreno – 8 februari 2018

Heerlijk geslapen in ons appartement. Teleurstellend ontbijt. Raar brokkelig brood, vage koffie. Enfin, we zijn er snel klaar mee. We waren wat langzaam ’s ochtends, maar dat is ook enigszins bewust, want de weersvoorspelling bij Perito Moreno is wat bewolkt met kans op regen in de ochtend en einde van de middag mooier weer.

De rit naar de gletsjer toe gaat over een enorm slingerende weg die wel wat weg heeft van een bergpas, maar dan zonder het hoogteverlies. We zitten vast achter een auto die het lekker rustig aan doet en daarmee mijn geduld op de proef stelt, want inhalen zit er hier niet in.

Bij een viewpoint raak ik deze auto kwijt (wij stoppen wij, zij niet). Daar zien we Perito Moreno voor het eerst. Het weer is nog een beetje bewolkt, maar dat klaart straks gelukkig verder op.

Anika maakt nog een mooie foto van papa.

Eenmaal aangekomen bij het parkeerterrein moeten we de enorme bak die we hebben tussen andere auto’s in zien te wurmen. Dat gaat eigenlijk nog best goed.

Snel naar het hokje om een boottochtje te regelen. Helaas gaan voor mijn neus de laatste plaatsen voor de boot van 14:30 (dat is over 30 minuten) weg en zitten we nu op de laatste boot van de dag: 15:45 uur.

We gaan met een busje omhoog naar een gigantisch netwerk van boardwalks waar je de gletsjer van kan bewonderen. Hier zijn voor 4 uur wandelroutes en we hebben in totaal maar iets meer dan een uur. We kiezen de volgens ons meest interessante route en genieten volop.

Het is adembenemend mooi en zo gigantisch groot. Het is moeilijk om op foto vast te leggen.

De gletsjer zelf steekt 70 meter boven het water uit, maar onder water zit ook nog een kleine 200 meter (daar waar het water zo diep is).

Perito Moreno is een van de weinige gletsjers in de wereld die nog verder groeit. Op dit moment zo’n 254 vierkante kilometer. Of zoals Trump zou zeggen: “It’s HUUUUGE.”

Op dit moment is hij zodanig gegroeid dat hij het land op is gekropen en de rivier die normaal voor de gletsjer zou moeten liggen is afgesloten. Eens in de zoveel tijd wordt de waterdruk zo hoog dat deze want doorbreekt. Dat moet een gigantisch spektakel zijn.

Ik probeer nog een vlog in te spreken, maar dat gaat lastig met spraakwaterval Anika er doorheen die het ook prima naar haar zin heeft met alle trappen. Ze maakt ook lekker wat foto’s.

Verder niet veel te zeggen, behalve dan dat het mooi is.

Boven nemen we de bus naar beneden en we zijn net op tijd voor de boot bij de aanlegsteiger. Daar zijn we binnen 5 minuten bij de gletsjer. Het is dringen op het dek, maar met twee blonde meisjes, waarvan er een slaapt, krijgt Maaike wat hulp van de crew om een zitplek waar mooi uitzicht is te bemachtigen. Papa lift mee :).

We hebben geweldig zicht op de gletsjer vanaf het water. De muur van ijs die eindeloos lijkt en meer dan een kilometer lang is. Onvoorstelbaar.

Af en toe breekt er een stuk ijs af. Dat is een enorm lawaai. Alsof de goden aan het spelen zijn.

We hebben geluk dat een enorm brok vlakbij afbreekt (heb alleen het laatste stukje met de camera). Het brok is zo groot dat er een flinke golf van een paar meter hoog ontstaat. De boot gaat er gunstig voor liggen en dan hebben we er weinig last van.

Ook verderop breken stukken af.

Ik doe een tweede poging voor een vlogje en dat gaat wat beter.

We genieten volop.

Na de boottocht gaan Anika en Madouc nog even lekker spelen bij een mooi strand waar ijsblokken drijven en je op de achtergrond Perito Moreno en de omliggende bergen kan zien.

Genieten. Anika bouwt van het drijfhout een kampvuurtje, met steentjes, want dan brand het beter. Madouc is lekker steentjes aan het gooien en voor de golven aan het wegrennen.

Perfect einde van een hele mooie dag. Een om te onthouden.

Dan de lange weg terug. We denken er aan om in een keer door te rijden naar El Chalten, vooral ook omdat het zo mooi weer is de komende dagen. Maar dan wordt het wel erg laat.

Onderweg komen we nog een raar soort vos/hond tegen.

We mikken op een restaurant in de buurt waar ook een camping en hostel vlakbij zou moeten zitten. Het blijkt allemaal een en dezelfde organisatie en daar huren we een soort hutje op de camping zodat we morgen de tent niet hoeven in te klappen en een beetje bijtijds kunnen vertrekken. Bovendien is er een stapelbed en een speeltuin en dat vindt Anika geweldig.

We eten lekker in het restaurant, nemen een erg goede en lekkere fles wijn erbij en gaan dan lekker slapen.

Aan het einde van de dag komen we er achter dat we de zonnebrand vergeten zijn. Door Perito Moreno teveel afgeleid van het mooie weer. Flinke bak zon gehad en licht verbrande lichaamsdelen. Maar dat was het waard.