Naar Puyuhuapi – 21 februari 2018

Als we wakker worden regent het licht, zoals voorspeld. Dat zal in de loop van de dag wat verder toenemen. Geeft niets, want vandaag waren we toch van plan een stuk te rijden.

Vanaf Villa Cerro Castillo naar Coyhaique, de enige wat grotere plaats langs Ruta 7, is de weg geasfalteerd. We hadden verwacht dat dit een stuk meer op zou schieten. Op zich rijden we lekker door, maar door alle passen en steile hellingen omhoog en naar beneden, met scherpe bochten erbij, schiet het qua kilometers toch niet heel erg op.

Het landschap onderweg is best interessant. We maken ondanks de regen nog een paar foto’s, maar proberen vooral een flink stuk af te leggen.

Rond lunchtijd komen we in Coyhaique aan. Daar besluiten we  te lunchen en we moeten ook tanken, want dit is de eerste mogelijkheid sinds een hele poos.

Daarna rijden we weer verder, zonder nog een duidelijk beeld te hebben van waar we willen stoppen.

Het miezert nog een beetje en dat nodigt niet echt uit om de tent ergens uit te klappen, al hadden we daar wel rekening mee gehouden. Morgen zou het beter weer worden, dus heel erg is het niet.

Als we uiteindelijk meer kilometers gemaakt hebben dan we verwacht hadden, besluiten we door te rijden naar Puyuhuapi, een stadje dat de toegangspoort tot het park Quelat is.

We schoten het laatste stukje weer aardig op, maar de laatste kilometers zijn een en al passen, nauwe wegen en wegwerkzaamheden. Wat dat laatste betreft hebben we geluk dat het al later op de dag is en de wegwerkzaamheden gestaakt zijn, zodat we niet iedere keer lang moeten wachten voor we verder mogen.

Wel goed opletten omdat het ook geregeld voor beide richtingen op dezelfde baan rijden is. Gelukkig is er haast geen verkeer meer.

Eenmaal in Puyuhuapi (dat er trouwens erg mooi bij ligt) aangekomen begint het spel, zoek een overnachting. De campings hier zien er niet echt aantrekkelijk uit, dus zoeken we een alternatief. Na meerdere kamers en cabana’s bekeken te hebben zien we een leuke cabana met een houtkachel en een keukentje. Ook genoeg ruimte voor de meiden om te spelen. Ideaal en nog redelijk geprijsd ook.

’s avonds eten we met z’n allen lekker pasta en maken wat plannen voor de volgende dag. Ook kijken we alvast hoe we het beste de route om kunnen gooien. Ruta 7 is namelijk een stukje ten noorden van waar wij zijn weggevaagd voor enkele kilometers door een aardverschuiving en daardoor is het stuk dat wij vooral wilden bezoeken eigenlijk niet zo goed bereikbaar meer vanuit het zuiden. Je kan er voor kiezen om met de boot een stuk om te varen, maar we horen ook verhalen van mensen die dagenlang op de boot moeten wachten. Niet een prettig vooruitzicht. Wij zijn van plan om nu via Argentinië naar het merengebied te gaan en dan naar Chili door te steken. Eigenlijk wat we van plan waren, maar dan omgekeerd. We verliezen daardoor wel wat tijd, maar we lopen inmiddels een beetje voor op de globale planning die we gemaakt hadden, dus dat moet kunnen.

---

Ventisquaro Golgante (Quelat NP) – 22 februari 2018

’s ochtends doen we het rustig aan en concretiseren de plannen voor overmorgen nog meer. We twijfelen nog wel of we terug zullen rijden naar een bepaalde wandeling die ook mooi zou zijn, maar dat is dan wel weer terug alle passen over. We besluiten het af te laten hangen van hoe snel we bij de andere wandeling, de hoofdattractie van het park, opschieten. Dat is een wandeling naar de een overhangende gletsjer waar een aantal grote watervallen uit komen door een mooi bos.

Als we een stukje op weg zijn worden we verrast door een wegafsluiting. Cerrado 24h lunes a verdes. Gesloten van maandag tot en met vrijdag, de hele dag. Gelukkig gaat er een ferry die iedereen om de wegafsluiting heen vaart. Het is wel een superklein bootje, veel kleiner dan de ferry naar Villa ‘o Higgins, hier passen maar een auto of 5 op. Gelukkig is het maar een kort stukje varen en hoeven we niet al te lang te wachten voor ook wij op de boot kunnen. Het is wel millimeter werk om de auto goed op de boot te krijgen. We moeten in de auto blijven zitten tijdens het boottochtje (uitstappen kan ook helemaal niet, ik kan mijn portier niet eens open doen, mijn spiegel is ingeklapt om de auto naast mij ruimte te geven.

Echt mooie foto’s van de omgeving zitten er dan ook niet in.

Na een tochtje van 15 minuten op de boot mogen we een steile helling oprijden. Wordt nog wat om deze helling straks achteruit rijdend de boot op de rijden. De achterruit is namelijk zo vies dat ik het puur op de zijspiegeltjes moet doen en dat is toch minder fijn.

De toegangsweg in het park zelf is bizar slecht. Enorm veel kuilen, alsof iemand hier een kunstwerk dat een kilometerslange representatie van een gatenkaas is heeft willen maken. Weer lol van de 4wd, waardoor je daar toch veel minder last van hebt. Voor ons zien we auto’s geregeld de grond schuren.

Vanaf de parkeerplaats lopen we eerst naar een klein uitkijkpuntje, een paar honderd meter lopen.

Anika gaat als de leider voorop en heeft er echt zin in vandaag.

Na dit eerste uitkijkpuntje gaan we wandelen door het bos.

Het is een mooi bospad, met overal mos.

Maar eerst moeten we over een hangbrug waar max 4 mensen op mogen, hetgeen geregeld genegeerd wordt door mensen die niet kunnen wachten.

Het bos daarna doet sprookjesachtig aan en we maken Anika wijs dat er elfjes zitten. Die gaat ze dan ook naarstig zoeken, al lijkt ze het toch niet helemaal te geloven.

Anika loopt het hele stuk zelf. Dat is erg knap, want het is een vrij drassig bos met veel blubber waar je een weg langs moet zien te vinden. Dat is met korte beentjes, waardoor je kleinere stappen moet nemen, niet altijd even makkelijk.

Madouc hebben we op de rug gebonden en is in slaap gevallen.

Na veel lopen moeten we zelfs een stukje over een pad lopen dat ook een riviertje is. Steentjes en takjes hoppend banen we ons een weg.

En het blijft maar klimmen (en dalen). Na een tijd lopen (we dachten dat heen en terug 3 uur zou zijn), staan we uiteindelijk na een kleine 3 uur op de top bij het uitkijkpunt.

Dat mag er best zijn.

De waterval van de gletsjer lijkt in een soort vertraging naar beneden te vallen. Daar gaat de enorme waterval verder als meerdere kleine watervallen.

Erg fraai, maar op de foto is de omvang van het geheel niet goed vast te leggen.

Ook nog een kort vlogje, waar de gletjser en waterval niet zo goed op te zien is vanwege het licht.

Daarna gaan we terug naar het begin, dat gaat gelukkig veel sneller. Ook is de ergste modder wat ingedroogd door de zon.

We zijn wel blij dat we heelhuids weer beneden zijn.

Inmiddels is het zo laat dat de wegwerkzaamheden weer weg zijn en we het zonder de ferry af kunnen op weg terug naar de cabana.

Maar eerst stoppen we bij de beloofde speeltuin.

Waar Anika speelt alsof haar leven er vanaf hangt. Grappig om te zien hoe een Chileens jongetje indruk op haar probeert te maken, wat ze geheel mist omdat ze te druk is met spelen.

Daar eten we lekker wat, we drinken wat. Maaike werkt nog even vanaf hier (we hebben goed internet) aan een artikel en dan gaan we lekker slapen. Een mooie dag.

---

Naar Argentinië en panne – 23 februari 2018

Omdat de weg na Villa Santa Lucia naar het noorden er niet meer is, weggeslagen door een aardverschuiving, moeten we daar of afslaan naar een veertje die ons naar het punt veel verder weg brengt (waar we veel slechte dingen over gehoord hebben, mensen die dagen moeten wachten op een boot en weer dagen op de volgende omdat het zo druk is), of we gaan bij Futaleufu de grens over.

We kiezen voor dit laatste en zijn dan wat eerder in het 7-merengebied tussen Bariloche en San Martin de Los Andes.

 

De weg schiet lekker op, wel veel bochtenwerk, maar dat mag de pret niet drukken. Wel zijn grote delen weg weer gravel dat toch minder snel rijdt. Ook de nodige wegwerkzaamheden die voor vertraging zorgen. Toch zijn we na een kleine 1,5 uur al weer bij  Villa Santa Lucia.

Daar wordt de weg naar Futaleufu beduidend slechter. We zijn nog maar een klein stukje op die weg als we een vervelende en zorgwekkende ontdekking doen. De overkapping van de achterbak, waar al onze bagage ligt, zit niet meer goed vast. Bij bochten schuift het een klein beetje opzij, maar aan de achterkant lijkt het nog wel vast te zitten.

 

We rijden extra voorzichtig, maar dat is op deze weg wel behoorlijk lastig. En we zitten echt in the middle of nowhere, de plaats Santa Lucia die we achter ons gelaten hebben telt denk ik max 100 inwoners, dus we moeten nog wel even.

We rijden zo voorzichtig als het gaat, maar de bak gaat steeds losser zitten. Als we na een hobbel in de weg stoppen zitten de bak aan het eind een centimeter of 10 meer zijwaarts dan de rest van de auto. Dat gaat zo niet verder.

 

Daar zit je dan, zonder telefoonbereik of wat dan ook. Geen ANWB hier hoor. Achterklep open maken, kijken wat nu precies het probleem is. De bouten hebben een gat door de kap en de auto heen gevreten. We missen er zo te zien 1 en de ander hangt nog half vast, maar houdt de bak niet meer op z’n plaats.

Dan krijgen we een goed idee (genoeg McGuyver gekeken denk ik). We pakken het waslijntje met een stukje metaaldraad dat we hebben, schoeven de resterende bout eruit en knopen zo de achterbak via het gat van de bout weer aan de auto vast. Fingers crossed.

We rijden verder en de bak zit verrassend goed vast. We krijgen er weer goede hoop in dat we zo verder kunnen rijden.

Bij Futaleufu weten we zowaar een mechanic op de diepen. Die denkt dat hij het probleem wel kan verhelpen, maar dan moet ik zelf nog wel andere bouten en moeren kopen bij een fretteria ergens in het stadje, een soort doe-het-zelf-zaak. Dat lukt zowaar. Een uurtje later zijn we weer on the road, alles goed vast met bouten en een nieuwe laag kit tegen het water.

We eten nog lekker een ijsje en ook een broodje dat later ook blijkt de dienen als avondeten (ligt behoorlijk zwaar op de maag).

De grensovergangen bij Futaleufu gaan zowel aan aan de Chileense als Argentijnse zijde best vlot en daardoor redden we het nog om door te rijden naar de camping in het NP Los Arceres. Het is inmiddels wel erg warm. Daar vinden we een mooie kampeerplek, Punta Mattos, aan een meer.

We maken nog een lekker vuurtje van drijfhout dat we verzameld hebben op het strand voor de gezelligheid, klappen de tent uit en gaan dan lekker slapen.

---

24 februari 2018 – Lazy breakfast en Lupolo

Heerlijk geslapen in de tent. Wel wordt het ’s nachts behoorlijk koud hier, om dan ’s ochtends behoorlijk snel op te warmen. Als we (wat laat) uit de tent komen even na 9:00 uur is het al warm genoeg om alleen in een t-shirt buiten rond te lopen.

We slepen wat spullen naar beneden naar het meertje (is een heuveltje af lopen, dus niet ver) en koken daar wat water voor de koffie, mixen wat beslag.

Terwijl de meiden lekker spelen bij het meertje bakken we wat pannenkoeken.

Deze vallen goed in de smaak, de meiden vechten er zowat om. Madouc kraait de hele tijd. Nog een pannenkoek. Ook een pannenkoek.

Heerlijk om de meisjes zo te zien genieten.

Na het ontbijt gaan we nog even pootje baden. Daarna klappen we de tent in en gaan weer verder noordwaarts, op weg naar El Bolson of Bariloche. Allebei is wel te berijden.

Terwijl wij de tent inklappen installeren we de meisjes in de auto, waar Madouc net als papa druk auto aan het rijden is, het uitjoelend van de pret: “Kijk papa, Madouc auto rijden.”

De weg is gravel en redelijk van kwaliteit, maar door de stand van de zon en al het stof dat opwaait als een auto langs rijdt (of voor je rijdt), is het zicht tijdelijk praktisch weg.

Er zijn maar een paar kleine plaatsjes die we tegen komen voor we redelijk bijtijds, tegen een uur of 4, bij El Bolson aankomen. Toevallig is daar nu net vandaag het jaarlijkse oogstfeest van hop (Lupulo). Een soort Chileens Oktoberfest, waar lokaal bier gevierd wordt.

Er zijn allerlei spelletjes, zoals rennen met een dienblad voor drinken etc. Het is in ieder geval erg gezellig en ontzettend warm, we schatten tegen de 30 graden.

We weten zowaar nog een mooie kamer in een hotel te bemachtigen. Dat is na een dagje op een camping zonder faciliteiten wel zo lekker. Heerlijk goed douchen en je bent toch een ander mens.

Die avond gaan we nog lekker wat eten in het volgens tripadvisor, lonely planet en de andere boekjes die we hebben nr. 1 restaurant van deze plek. Een Argentijns grill restaurant.

Dat was niet onterecht. Wat kunnen ze hier goed een stukje vlees klaarmaken. Met een voor Argentijnse begrippen dure fles wijn erbij eten we ons buikje rond en genieten we volop. De meisjes eten dit keer ook gretig mee.

We pikken nog een staartje van de festiviteiten mee en voelen dan wat een dagje best veel zon en een fles goede wijn met je doen. Na het voorlezen van de meisjes vallen wij zelf ook in diepe slaap. Morgen op weg naar Bariloche en het zeven meren gebied.