Naar Villa o’Higgins- 16 februari 2018

Bijtijds zitten we aan het ontbijt in afwachting of de boot vanochtend wel gegaan is en of er nog plek is op de camping. Dat blijkt wel het geval te zijn, dus kunnen we naar Villa ‘o Higgins toe. We hebben het weer nog eens bekeken en vandaag is de enige mooie dag van de week daar (het regent daar erg veel, staat ook in alle boekjes), dus besluiten we het verkennen van de omgeving van Cochrane een dagje uit te stellen en direct naar Villa ‘o Higgins te gaan.

We mikken op de boot van 12:00 uur. We zijn pas na 9:30 uur weg en het is circa 2 uur rijden, dus dat wordt krap.

We zetten flink de vaart erin, maar we worden wel tegengewerkt door o.a. diverse wegwerkzaamheden, waar we zelfs een keer bijna 20 minuten moeten wachten voor we verder kunnen. Als we dan op een kwartier rijden van de boot met ongeveer nog en kwartier tijd over een politiecontrole krijgen en we niet direct de paspoorten paraat hebben lijkt de kans om de boot te halen verkeken. Maar aan het begin van het gesprek met de agent had ik aangegeven dat ik ging voor de boot van 12:00. Hij kijkt even op z’n horloge en zwaait, vamos, adelante en we mogen verder zonder paspoort check.

Met gezwinde spoed zoeven we over het gravel. We halen onderweg nog een kleine auto in en zijn net op tijd voor de boot die al klaar ligt. We rijden – denken wij – als laatste auto erop. Maar door de tijd die ik nodig heb om achteruit de boot op de manouvreren kan de auto die ik net ingehaald heb ook net nog mee (moet ik wel weer de auto verplaatsen) en nog een gelukkige derde mag er ook bij.

We varen met een kalm gangetje over naar de andere kant van het meer. Is hier allemaal best relaxed. Je mag bij je auto blijven als je wilt, je kan een bezoekersgedeelte in, je mag rondlopen overal op de boot, behalve de stuurhut.

Maar ook daar staat de deur open en Anika mag met papa naar binnen en mag daar ook het stuur vasthouden, wat ze natuurlijk prompt niet wil. Met mijn beste Spaans dank ik de kapitein en leg ik met “La nina no quiere” uit dat Anika ’t niet wil.

Aan de andere kant rijden we weer van de boot af op een plek waar niet veel meer dan een schuilhutje staat.

De omgeving is hier supermooi en we genieten de hele rit van mooie inhammen, meren, bergen met gletjsers, watervallen die zowat de auto instromen. Teveel om op te noemen.

De dag is typisch een voorbeeld van de reis is belangrijker dan de bestemming. Want eenmaal in Villa ‘o Higgins aangekomen is duidelijk dat dit plaatsje niet veel voorstelt. Behalve een benzinepomp, wat kleine op toerisme gerichte supermarktjes, campings e.d. heeft het niet veel te bieden.

Voelt wel aan als het einde van de wereld.

Nadat we een kampeerplek veilig gesteld hebben (de hele camping is nu zowat leeg), rijden we nog verder naar het einde van de weg. Dit keer niet zo spraakmakend als bij Punta Arenas, maar dat komt ook omdat na de weg een marine basis ligt en we niet verder mogen.

De weg ernaartoe is wel erg mooi en slingert langs de kust, vlak langs een rotswand en het water met een eindeloze hoeveelheid bochten.

We rijden een stukje terug om het beginpunt van een mooie wandeling te vinden. Dat is over een hek klimmen bij een brug, blijkt later.

 

De route is zeker mooi, maar door de vervelende mugjes die in grote getale aanwezig zijn, houden we het bij een korte wandeling en gaan daarna weer terug naar de camping.

Daar komen we er achter dat de douane in Chili onze Parmesaanse kaas in bus gecontroleerd heeft, maar de bus niet heeft gesloten. Dat heeft samen met een lekkend waterflesje, gezorgd voor een soort kaassaus onderin de doos met etenswaren. Gelukkig kunnen we dat oplossen met het er af poetsen van de kaas.

Het schoonmaken kost ongeveer net zoveel tijd als de pasta maken, dus dat komt goed uit. Wel hebben we nu allerlei blikken met geen etiket meer, dus dat wordt verrassingseten.

Terwijl wij bezig zijn speelt Anika lekker in de hangmat en praat ronduit met iedereen die ze tegenkomt. er is ook een belgische dame bij, dus gelukkig is er nog iemand die iets van haar Nederlandse gebabbel snapt.

Na de pasta gaat er nog een flesje wijn open en doen we een spelletje, lezen wat, en proberen op de super belabberde wifi nog de blog bij te werken, wat ik uiteindelijk maar opgeef en we met z’n allen gaan slapen. Mooie dag.

---

Terug naar Cochrane via Caleta Tortel – 17 februari 2018

Vroeg in de ochtend begint het – zoals voorspeld – licht te regenen. De regen zal in de loop van de dag verder toenemen en is ook de reden dat we maar 1 nacht hier blijven. De omgeving ziet er gelijk wel totaal anders uit.

Na het ochtendritueel pakken we de tent in (we worden er steeds handiger in), dat lukt zowaar tussen twee buitjes door dus houden we het zelf ook nog droog.

We kopen nog wat broodjes voor onderweg en gaan dan rijden naar de boot van 13:00 uur (Van Villa ‘o Higgins terug naar Puerto Yungay (waar de weg naar Cochrane weer verder gaat). We zorgen er voor dat we er dit keer op tijd zijn. We vertrekken voor 10:00 uur en zijn er na een interessante rit langs glibberige paadjes door flink wat regen om 12:00 uur.

 

Mooi op tijd, zou je denken. Maar niet dus. Wij zijn auto nummer 17 in de rij en er passen er 14 of 15 (afhankelijk van hoe groot de auto’s zijn) in de boot. En het is first come first serve, dus goede kans dat we op de boot van 16:00 uur moeten wachten.

Omdat het regent wachten we rustig in de auto. Als de rij auto’s aanschuift en we nog hopen op een wonder dat er toch ineens 17 auto’s mee kunnen of mensen in de rij toch niet mee gaan, blijkt dat ik vergeten ben de lichten uit te doen en dat, in combinatie met voor deze auto een super kleine accu, betekent dat de auto niet meer wil starten. Geen handige plek om dit euvel op te lopen.

Overigens weten we dan nog niet dat het om de accu gaat, want de auto geeft aan dat er een brake system failure is.

Gelukkig zijn er genoeg technische mensen achter ons die de boot ook gemist hebben en samen lossen we het probleem op. Er is zowaar nog iemand met startkabels die de boot gemist heeft ook en dat lijkt het probleem op te lossen.

Ik probeer de startkabels gelijk te kopen, maar daar wil de beste man niets van weten, ik krijg ze gewoon. Ik bedank hem hartelijk, probeer er echt iets voor te geven, maar hij wil er niets van hebben.

Ik laat de auto voor de zekerheid stationair draaien tot de boot er is. Ondertussen zetten we koffie en zitten de tijd uit.

Dan, even na 14:00 uur, 2 uur te vroeg, is de boot er ineens weer en maken ze een extra tripje omdat er zoveel mensen nog stonden te wachten. Wat een mazzel, dat scheelt ons 2 uur wachten!

We rijden de boot op en zetten de motor uit, fingers crossed dat hij straks weer wil starten. De boot gaat weer mutje vol, 15 auto’s met de laatste scheef geparkeerd. Ze hebben haast, want nog voor de beste man de auto op de handrem heeft staan gaat de boot al varen en gaat de laadbrug weer dicht.

Op de boot praat ik nog met een leuke duitse man die zijn eigen landcruiser heeft laten overvaren en bezig is met een trip van weet ik ’t hoe lang door zuid amerika. Van Montevideo is hij helemaal naar dit punt toegereden en hij gaat terug via Colombia of Canada. Wilde plannen dus. Allebei de baan opgezegd en vertrokken. Qua avontuurlijk reizen heb je altijd baas boven baas.

De tijd vliegt om en een klein uurtje later zijn we al aan de overkant. Daar snel de auto in, sleutel in het contact en hopen maar. Jawel hoor, de auto start gewoon.

Op de weg terug naar Cochrane doen we het een stuk rustiger aan dan de heenweg en nemen nog een aantal mooie foto’s van de omgeving.

We slaan in bij de afslag naar Caleta Tortel, een klein plaatsje dat geen straten heeft, alleen maar boardwalks. Je kan even buiten het plaatsje parkeren en de rest moet te voet.

Het is een leuk plaatsje, al vergt het wel veel geduld omdat Madouc zelf alle trappen wil lopen. Uiteindelijk vergt dat meer geduld dan we hebben, dus tillen we haar een deel.

 

Bij een lokaal restaurantje eten we een heerlijke lokale zalm en een stukje vlees. De kinderen eten lekker mee. Een voor Chileense begrippen vroeg (het is inmiddels 17:00 uur) avondmaal (of late lunch).

We lopen nog wat over de boardwalks verder, vinden zowaar nog een kleine speeltuin waarin gespeeld kan worden en gaan dan weer terug (heel veel trappen op) naar de auto, op weg naar Cochrane.

Ook daar nemen we meer de tijd voor en zien veel moois.

In Cochrane gooien we de tank weer vol, dit keer hebben we alleen maar super plus, want de rest is op, maar dat kan mij niet schelen. Als de auto er maar op rijdt.

 

’s avonds nog lekker uitgebreid douchen in het hotel. Anika gaat uit zichzelf knap met de meegenomen letterkaarten oefenen met letters schrijven en toont trots dat ze al een K kan schrijven.

Als de kinderen slapen sneuvelt het restje wijn van de vorige avond en daarna gaan we lekker slapen.