Vandaag de eerste van twee trips die we vanuit Villa Union gaan maken: Talampaya. We mikken op een tocht in de middag. Dan is het weliswaar warmer, maar de zon staat dan wel beter.

Dat geeft ons ook mooi de tijd om wat te relaxen. Maar de rust is beperkt, want onze oorspronkelijke planning die tot nu toe redelijk goed was, moeten we nu toch wat gaan aanpassen. We zijn wat meer opgeschoten en daardoor hebben we wat tijd over voordat we naar Bolivia gaan.

Dat geeft ons extra tijd om wat noordelijker Argentinie in te gaan, waar ook interessante gebieden zijn die we anders zouden overslaan.

Ook komen we voor een lastige legpuzzel hoe te reizen van Argentinie naar Chili (San Pedro de Atacama) zonder op meer dan 4000 meter hoogte te moeten slapen. Blijkt dat de pas die wij in gedachte hadden niet zo praktisch is en een andere meer toegankelijk. Dat betekent wel dat we een aantal laguna’s die we onderweg hadden willen bekijken nu als extra excursie vanuit San Pedro de Atacama zullen doen en daar dus weer een nachtje meer nodig is.

Gelukkig kunnen we via booking.com nog het nodige wijzigen en verplaatsen we de overnachting in San Pedro de Atacama met een dag, zodat we meer tijd hebben om naar Arica te gaan en daar onderweg nog wat te bekijken en verlengen we ook een dag voor de excursie.

Na al dit gepuzzel spelen we uiteraard nog met de meiden, doen wat boodschappen voor met name morgen, de trip naar Laguna Brava, want dan moeten we vroeg weg, en rijden dan naar Talampaya.

Talampaya lijkt op canyonland (zeggen ze, ben daar niet geweest). Het ziet er in ieder geval erg mooi uit.

Wel is het erg heet. Gelukkig kunnen we in de schaduw wachten op de truck.

In een overlander truck/bus rijden we eerst naar het begin van de canyon. We zijn maar met een klein groepje. Naast ons vieren nog maar vijf man.

Anika en Madouc nemen heel lief de boekjes door, waarbij Anika aan Madouc gaat uitleggen wat ze kan zien.

Bij de eerste stop, aan het begin van de canyon, zijn petrogliefen, tekeningen op rotsen. Leuk om te zien, maar na de overvloed van tekeningen en handafdrukken in Cueva de Manos niet heel bijzonder. Wel bijzonder is de omgeving, een erg mooie en hoge canyon.

We rijden verder met de bus naar het 2e station en mogen dan bovenop zitten, tot groot vermaak van Anika.

Daar is een oase van planten die ondanks de hitte en dankzij de schaduw van de canyon weten te overleven.

Met de truck erop voor wat perspectief voor de enorme hoogte van de canyon

Daar is ook een punt waar je je stem heel goed hoort als echo door de hele canyon.

Als we terugkomen bij de truck staat daarachter een tafeltje met versnaperingen en lekkere koele drankjes. Zelfs aan wijn is gedacht. Dat gaat er wel in.

Terwijl we in de schaduw even ons vocht aanvullen komt er heel hoog in de lucht ook nog een condor overvliegen.

Madouc maakt de versnaperingen niet meer mee, want hoewel ze nog wel door heeft gehad dat er chipjes waren, was ze te moe en viel ze prompt tegen mama aan in slaap.

Derde stop is the cathedral. Een rotswand die wel wat weg heeft van een kathedraal.

Ook staat daar een rots in de vorm van een condor. Alles is door regen en wind zo gevormd.

Dit zou een kameel moeten zijn.

Anika heeft het ook naar haar zin.

Ondertussen slaapt Madouc lekker verder in de bus.

Laatste stop zijn allemaal rotsen in bijzondere vormen die iets moeten voorstellen. Een rots lijkt vanaf ver wel goed op een biddende monnik (the monk), maar vanaf het punt waar we naar toe kunnen lopen voor foto’s mijns inziens wat minder.

De terugweg gaat redelijk vlot, al is het wel een behoorlijk lastige weg.

Voordat we met de auto terug gaan naar ons hotel eten we nog een ijsje.

In Villa Union eten we in een andere eetgelegenheid die goed staat aangeschreven bij Tripadvisor, maar het eten valt ons wat tegen. Het is wel lekker snel, zodat we bijtijds in de hotelkamer zijn en genoeg tijd is voor wat spelletjes en het bijwerken van de blog. Daarna gaan we slapen.