Torres del Paine verkennen – 3 februari 2018

’s ochtends heerlijk uitgeslapen. Als een van de laatsten aan het ontbijt dat hier een soort ontbijtvariant van een lunchpakket is. Ons late vertrek blijkt een goede keuze, want tegen de tijd dat we op weg zijn is de bewolking verdwenen en de lucht helder en hebben we mooi zicht.

Al ruim voordat we in het park zelf zijn is er al veel te zien. Vandaag waait het wel extreem hard. Dat is ook de reden dat we vandaag niet wilden kamperen. Zelfs onze grote zware auto krijgt zetjes opzij die gecorrigeerd moeten worden met rijden. En als we stil staan wordt de auto als een wieg heen en weer geschud.

Bij een eerste uitkijkpuntje waait Anika bijna uit haar hemd. Ze heeft er evenwel veel schik in.

Even verderop komen we Apalca’s tegen langs de kant van de weg.

De beesten zijn vlakbij.

Aan de andere kant van de weg is nog een kudde.

Anika maakt er ook enthousiast foto’s van.

Als we verder rijden steeds mooi uitzicht op de bergen met de torres (rotspunten) in de verte.

Ook komen we steeds apalca’s tegen die soms als een hele kudde de weg versperren.

We rijden verder tot de administration en daar komen we er via een poster bij de toiletten achter dat je je ticket voor het park voor 3 dagen geldig kan maken als je er een stempel en paspoortnummer op laat zetten. Dat is handig, want de komende 2 dagen wilden wij hier weer naar toe.

Anika heeft het erg naar haar zin en maakt veel foto’s.

De omgeving is ook erg fotogeniek.

Ook Madouc wil foto’s maken en dat levert natuurlijk wel de nodige spanning op tussen de meiden. Gelukkig is onze camera stootvast tot 10m hoogte.

Samen op de foto is dan wat moeilijk, want wie mag dan de camera vasthouden? Maar als papa iedereen vasthoudt is het wel weer goed.

We rijden verder van viewpoint tot viewpoint en zien heel veel. We verkennen ook gelijk wat we de volgende dagen eventueel kunnen doen in het park.

Ook rijden in deze omgeving is, ondanks de wind, geen straf.

We stoppen bij een camping waar we geweldig uitzicht op de Torres hebben. Deze is vandaag vol, maar morgen hebben ze ook plek. De laatste weersverwachting voor morgen is goed, dus reserveren we een plek.

Het is hier ook erg warm, meer dan 20 graden (de auto geeft 30 aan, maar die heeft in de zon gestaan en is dus niet betrouwbaar).

We zien ook een lokale roofvogel vlakbij in de bomen landen.

En de meiden spelen heerlijk op het gras. Hoe mooi is dat met deze achtergrond?

We drinken een kop koffie met wat lekkers en rijden dan verder, naar de uitgang van het park, waar – hopen we – wegen die op de heenweg afgesloten waren nu wel geopend zijn. Ze zijn bezig met groot onderhoud aan de weg en dat is op zich wel nodig ook.

In de achteruitkijkspiegel kijken we met weemoed terug op al dat moois, maar het goede nieuws is, morgen mogen we weer.

Omdat we laat zijn halen we een snelle hap en gaan, nadat de meisjes op bed liggen, zelf ook snel slapen. Door de wind en de zon voelt het weer als een dag op het strand.

---

Voor ’t eerst kamperen – 4 februari 2018

Vandaag gaan we naar Camping Pehoe om daar te kamperen. Dat is voor het eerst voor Anika en Madouc en dan ook nog eens in een tent op het dak van de auto!

Het weer is wel wat minder, maar dat wisten we van te voren. Zien we gelijk een andere kant van Torres del Paine. Morgen zal het juist mooi weer worden en dan willen we graag alvast in het park zijn (en niet nog 1,5-2 uur er naartoe moeten rijden).

Overigens mogen we niet klagen. Dit slechtere weer is meer gebruikelijk dan het extreem warme weer van de afgelopen dagen. Dit te warme weer heeft er voor gezorgd dat de rivieren hier (glacial rivers) buiten hun oevers zijn getreden. Overal staan boompjes onder water en ook wegen zijn ondergelopen.

Maar daar zijn we ons nu nog niet van bewust. Met onze 4wd rijden we nog wel door een klein stukje ondergelopen weg, maar dat stelt niets voor en kan je ook prima met een normale auto doen. Vrolijk rijden we door het park, maar het is al begin van de middag.  Als gevolg van de boodschappen die we nog moesten doen (het is zondag) konden we niet eerder dan 11:00 uur vertrekken, want eerder ging de winkel niet open.

We hadden nog gedacht een korte wandeling te maken, maar de lucht begint zo te betrekken dat we besluiten door te rijden naar de camping en daar de tent vroeg op te zetten.

Dat gaat vrij vlot en dat is maar goed ook, want de eerste spetters vallen al en voor later in de avond is er heel veel regen voorspeld.

Anika helpt ondertussen met het schoonmaken van de tassen en dozen die achter in de auto op al die stoffige wegen behoorlijk stoffig zijn geworden. Dat ze daarbij een beetje nat wordt van de regen vindt ze niet erg.

We steken ook de barbecue aan, althans stoken een vuurtje onder het grillrooster dat hier is gemaakt, en gaan dan beginnen aan onze eerste echte parilla (zuid-amerikaanse bbq).

Weer en wind trotserend worden de vleesjes en de aardappels gebraden en gepoft.

Uiteraard kan je ook lekker je handjes warmen aan het vuurtje.

’s avonds met z’n allen de tent in die de vuurdoop, een enorme hoosbui, goed doorstaat.

---

Een perfecte dag – 5 februari 2018

Wat een perfecte dag hadden we vandaag. Super weer en zoveel gezien.

Het begon al goed op de camping. Want wat is het waanzinnig mooi om met deze achtergrond wakker te worden.

Bij het ontbijt wel even opletten op de armadillo die hier rondscharrelt en kijkt of hij geen eten kan stelen.

Geen tassen op de grond dus. Die beestjes zijn overigens nog verdomd snel, een stuk sneller dan ze er uit zien.

Nadat we ons ontbijt kalmpjes aan geregeld hadden hoorden we wat consternatie. Er bleek namelijk een huemul gespot te zijn, dat is een bijna uitgestorven beest dat het meeste op een hert lijkt.

Geweldig dat het beest zo rustig over de camping loopt. Ook niet bang van mensen. Dan kom je vanzelf op de rode lijst van bijna uitgestorven dieren.

We genieten volop en nemen de nodige foto’s.

Daarna rijden we verder naar Lago Grey. Daar kan je normaal gesproken met de boot naar Glacier Grey, de gletsjer van vlakbij bekijken.

Het uitzicht onderweg is ook mooi.

Maar door het warme weer staat het water zo hoog, dat het strand waarover je naar de boot moet lopen er niet meer is. Ook de aanlegsteiger van een kleiner bootje waarmee je naar de boot kan varen staat onderwater. Door het warme weer is het waterpeil in het meer met 8-9 meter gestegen begrijpen we. Helaas dus geen boot.

Wel een heerlijke lunch en subliem uitzicht.

De meisjes kunnen nog lekker even steentjes gooien op het strand.

Omdat we de boottocht niet doen hebben we nu tijd om naar Lago Azul te rijden. Onderweg komen we de nodige apalca’s tegen die, zo begrijp ik, geen apalca’s zijn maar guanaco’s, overigens wel nauw verwant. Ik blijf ze lekker apalca’s noemen.

Bij het meer aangekomen is er bijna niemand. Mooi verlaten strand met steentjes waar de meisjes lekker kunnen spelen.

Een erg fotogenieke omgeving. Dat vraagt om de nodige foto’s.

We blijven een hele poos, maar op een gegeven moment moeten we toch weer terug.

Onderweg terug komen we nog een soort struisvogels tegen (Nandoe, weten we dankzij Dora en Diego).

Even verderop zien we nog een poema het hoge gras in duiken en zich daar ergens verschuilen (te snel voor de camera). Wel zien we apalca’s paniekerig elkaar waarschuwen en alles in de gaten houden.

Op de weg naar de uitgang zien we dat de weg naar de hike die ik morgen zou willen doen, naar de base of the torres, nog verder ondergelopen is. Alleen bepaalde auto’s mogen er nu door. Misschien dat het water morgen daalt, maar de kans is klein dat ik hier kan lopen.

Overigens bizar, waar nu het verkeersbord onder water staat hebben we gisteren nog geparkeerd.

Maar wat een mooie dag, super weer, mooi uitzicht en een poema en huemul op een dag.

---

Dos Caminares – 6 februari 2018

Vandaag ben ik alleen op pad om – als het wonder boven wonder toch kan – de tocht naar base of the torres te doen en zo niet, een of twee andere wat langere of steilere wandelingen in het park.

De weg staat nog flink onder water, peil was wel iets lager dan gisteren, maar de weg is afgesloten. Waterpeil fluctueert ook veel begrijp ik. Dus pech gehad.

De eerste wandeling die ik doe gaat langs een waterval en daarna door naar een mooi uitkijkpunt. Het weer is goed, voor hier windstil zelfs en dat is uitzonderlijk.

In een mum van tijd was ik bij de waterval.

De tocht was verder best makkelijk over glooiend terrein.

Met mooi uitzicht onderweg. Omdat het windstil is kan ik ook dit soort foto’s nemen.

Onderweg ook apalca’s.

Na een eindje klimmen mooi uitzicht over water en de torres. Ook kan ik twee campgrounds van een meerdaagse hike zien. Ziet er niet verkeerd uit.

En de gletsjer met de watervallen.

Na het uitzichtpunt terug. Was net op tijd want nu steekt de wind genadeloos hard op. Ik heb de wind in de rug maar iedereen die nu naar het uitkijkpunt toeloopt wordt gezandstraald. Het waait zo hard dat af en toe zowat de benen onder me vandaan geblazen worden. Bizar, zo van het ene op andere moment.

Daarna langs Lago Grey (de boot gaat nog steeds niet en ook morgen nog niet) gereden naar het beginpunt van Ferrier Lookout. Voor de start van de tocht moet je je inschrijven bij een ranger station. Dat is veelal geen goed teken.

Wat gaat het steil omhoog. Eindeloos. En ook de wind wordt steeds dominanter naarmate je hoger komt. Ik moet de muts op om de pet (tegen de zon) niet te verliezen.

Na een tijdje wel een mooi uitzicht, over alle meren, de torres en de gletsjer Grey.

Naar beneden gaat een stuk sneller.

Ik had nog naar het strand beneden willen lopen, maar dat is vanwege de hoge waterstand ook afgesloten. Jammer, want volgens een boekje dat ik heb zouden daar aangespoelde stukjes gletsjer, kleine ijsbergen, aangespoeld zijn of drijven om daar verder te smelten.

Op de terugweg nog voor een laatste keer genieten van al het moois. Het zonnetje komt ook weer door.

Machtig mooi hier en geen straf om hier te rijden. Nog wel een spannend moment waarbij ik een bus tegen kwam op een heel smal stukje (de bocht na deze foto), met aan de ene kant het water (voor de bus) en aan de andere kant een steile wal van losse steentjes. Met de auto half de steentjes op gereden en de bus tot de vangrail ging het net.

Daarna zonder problemen lekker snel naar Puerto Natales terug om daar lekker met de meisjes wat te eten in een pizza-/pastalokaal. Daar zaten we aan een grote tafel. Kennelijk veel levensgenieters hier. Want naast ons zat een stelletje uit Frankrijk dat 3 maanden door Zuid-Amerika aan het reizen was en aan de andere kant een ouder stel dat al een jaar in Amerika aan het reizen geweest was en nu begonnen is aan een trip van een jaar door Zuid-Amerika. Baas boven baas  heb je altijd :).