Colonia – 18 januari 2018
’s Ochtends bijtijds opgestaan (Madouc was al eerder wakker, dus geen probleem) om op tijd bij de boot te zijn. We weten globaal waar de haven is, maar wat we daar precies moeten verwachten is wel een verrassing. Op de ticket stond 2 uur van te voren melden, maar van het hotel begrepen we dat 1 uur vroeg genoeg was. We mikken op iets in het midden en zijn er uiteindelijk iets meer dan een uur van te voren.
Het inchecken heeft wat weg van vliegen. Bagage inchecken en de rest van de bagage door een scanner. Al had ik wel de indruk dat de man achter de scanner alles met een korrel zout nam. De laptop die we mee hadden hoefde niet uit de tas en er zat ook nog een powerbank en wat snoeren in op een zodanige manier dat een serieuze scan toch minstens had opgeleverd dat de tas opengemaakt had moeten worden.
Daarna door de douane. Dat hebben ze hier zo geregeld dat je beide douane beambten zowel van Argentinië als Uruguay vlak naast elkaar hebt zitten. Kort samengevat ga je al voor je op de boot naar Uruguay stapt door de douane en ben je daarmee feitelijk al in Uruguay aangekomen.
De boottocht zelf ging goed. Een tochtje van een uur waarbij helaas het dek afgesloten was, dus geen mooie foto’s van de skyline van Buenos Aires.
In Colonia aangekomen gaat het vrij vlot de boot af zonder verdere poespas, douane of wat dan ook. We lopen zo de boot af en drinken wat in een lokaal cafe. Daar regelen we ook gelijk tickets voor de bus van 14:00 uur naar Montevideo, zodat we nog een paar uur voor het verkennen van Colonia zelf hebben. Dat moet genoeg zijn. Gelukkig is er ook een plek waar we de zware tas tijdelijk kunnen stallen tegen een geringe vergoeding. Erg handig, want zo zijn we een stuk mobieler. Het is overigens ook hier erg warm.
Colonia is een authentiek stadje met oude gebouwen. Sommige goed onderhouden, andere een stuk minder.
Al met al wel interessant om te verkennen.
Na niet te ver lopen komen we een speeltuin tegen waar Anika en Madouc lekker de beentjes kunnen strekken.
Anika heeft gelijk ook een vriendinnetje, Paula, met wie ze lekker kunnen spelen.
Vlakbij de speeltuin zijn er kraampjes waar we voor Anika een leuke hoed kopen. Anika is er erg blij mee.
We slenteren door heel wat straatjes en zien een hoop.
Na de speeltuin is de batterij van Madouc leeg. Gelukkig is er een mama om bij te slapen en op te laden.
Onderweg blijft een hond maar met ons meelopen (geen idee waarom, hadden we in andere land ook al vaker) en ons op de voet volgen. Anika vindt het maar niets en een beetje eng.
Na een tijd lopen vinden we een leuk terrasje om wat te eten.
Ook is er een strandje dichtbij waar Anika nog steentjes kan gooien.
Het stuk terug naar de bus was toch wat verder dan we dachten en we zetten er flink de pas in, wat best een uitdaging is met Anika die ook moe is van alle indrukken, het tijdsverschil en de hitte.
Gelukkig weet mama een schaduwspel te verzinnen waarbij Anika de beste schaduwroute moet vinden. Dat werkt goed, want papa mag niet winnen en in een mum van tijd zijn we bij de bus.
De busrit van Colonia naar Montevideo is niet heel bijzonder. Heel veel hetzelfde type groen landschap. Anika valt pardoes tegen papa aan in slaap en papa is ook niet de hele rit mentaal present. Madouc is helemaal wakker van haar slaapje. Onderweg stappen nog meer mensen in en omdat wij kennelijk maar 2 zitplaatsen hebben en geacht worden de kinderen op schoot te hebben belandt Madouc bij mama op schoot. Anika heeft mazzel, want er blijven nog wel een paar stoelen over.
Het busstation waar we uitstappen is een grote chaos. Overal bussen, auto’s en taxi’s. Het is ook een winkelcentrum en dat komt wel uit, want daar kunnen we wat geld pinnen en een ijsje kopen. Dat doet de meisjes goed. We regelen een taxi en rijden naar onze bestemming, die onze chaotische chauffeur overigens eerst niet kon vinden. Lang leve maps.me. Gelukkig zijn de prijzen van taxi’s hier heel schappelijk en zijn we per saldo EUR 5 kwijt. Daar hoef je het dus niet voor te laten.
In de B&B (Una Noche Mas) worden we allerhartelijkst begroet door de eigenaresse die uitermate beperkt Engels spreekt. Haar man die een excellent Engels sprekende man zou moeten zijn is ziek thuis bij zijn moeder, althans dat maken we uit het gesprek in het Spaans op.
Onze kamer is prima en er zijn meerdere (gedeelde) badkamers en zitgelegenheden, een mooi dakterras, noem maar op. En een mooi uitzicht over de stad.
De zon is laag aan het zakken en wij maken ook van de gelegenheid gebruik om even bij te komen van alle indrukken van de dag. In de supermarkt vlakbij halen we spullen om de volgende dag zelf te kunnen koken: pasta van mama, daar zijn de meisjes dol op. In de supermarkt komen we zowaar een dame uit Uruguay tegen met een broer in Wageningen. Leuk gesprek waarbij ik aangeef ook een broer in Wageningen te hebben. Als we even later van de supermarkt terug naar de B&B lopen blijkt ze ook nog de buurvrouw van de B&B te zijn.
Die avond eten we nog wat in een simpel restaurant bij een kermis vlakbij. Omdat het ons geen goed idee lijkt om direct na het eten een draaimolen in te gaan besluiten we dat later te doen en gaan we na het eten weer terug naar onze B&B waar we heerlijk slapen.
Morgen gaan we Montevideo verder verkennen. Dat zetten we gewoon in deze post. Om het aantal posts op onze reis beperkt te houden maken we er niet een per dag, maar voegen we een reeks samen. Ook zetten we later nog dingen terug op eerdere dagen, bijvoorbeeld omdat we dan wel wifi hadden om een filmpje o.i.d. te uploaden. Voor de liefhebber kan het dus lonen een dag of wat terug te kijken.
Montevideo – 19 januari 2018
Vandaag gaan we Montevideo verkennen. Hoewel we – nog steeds dankzij Madouc – wel erg vroeg wakker waren, zijn we toch niet heel snel. Op de een of andere manier hebben we Madouc er van kunnen overtuigen om tegen ons aan weer in slaap te vallen en die extra uurtjes pakken wij met 2 handen aan. Maar na een tijdje is het echt uit met de pret. Ook Anika heeft heerlijk geslapen op haar stapelbed en is ’s ochtends gelijk al vrolijk.
We schuiven aan bij het ontbijt dat redelijk simpel is, maar voorziet in de behoefte. Genoeg brood om te toasten, fruit en koffie. En wat voor een koffie. Ik ben er ooit van beschuldigd koffie te sterk te zetten, maar die beschuldigingen kunnen direct ingetrokken worden. De substantie was nog vloeibaar, maar je kon per slok de cafeïne door je aderen voelen stromen. Ook dat voorzag in een behoefte en hoewel je na twee koppen van deze koffie de dopingcontrole niet meer door komt, was het wel een goede start van de dag.
We hadden nog helemaal geen plan voor vandaag en besluiten eerst naar de oude stad te gaan. Het is nu toch te warm voor het strand en we gokken er op dat de schaduw van de gebouwen in de straten en de bomen in de parken de gewenste beschutting zullen geven. Ja mensen, het is afzien hoor, 28 graden, volle zon en een lekker zeebriesje. Erg leuk om te zien dat Madouc – met enige hulp – nu zelf de trap voorwaarts af begint te lopen. Bij Anika was dat rond dezelfde leeftijd in Cuba het geval. Trappen lopen leer je kennelijk in het buitenland.
Met de taxi zijn we zo in de oude stad. Via een smal straatje met een markt begeven we ons naar een pleintje waar – tot het grote geluk van Anika en Madouc – ook speeltoestellen staan.
Na lekker wat klauteren en glijden weten we Anika eindelijk weg te peuteren van de speeltoestellen en kunnen we de stad wat verdere verkennen.
We duiken onderweg ook nog even een apotheek in voor wat zonnebrand, want daar gaan we met dit ontzettend mooie weer veel sneller doorheen dan voorzien.
Op een leuk pleintje eten we een broodje en halen we lekker een ijsje toe.
Ook kopen we een paar kleine souvenirs.
We eindigen onze city trip op het in de oude stad centraal gelegen Plaza de Indepencia met het voor Montivideo zeer kenmerkende gebouw.
Erg leuk om te zien hoe de meiden op elkaar gesteld zijn. Anika let goed op Madouc en iedere keer dat Anika even uit het zicht is voor Madouc vraagt ze: “Waar is Anika nou?”
Met de taxi weer terug naar het hotel. Daar houden we een korte siësta. Madouc valt direct in slaap maar Anika houdt het bij wat hangen.
Om een uur of vijf half zes gaan we weer naar het strand. Het is nu qua temperatuur een stuk beter uit te houden.
Het strand is vlakbij en Anika en Madouc genieten met volle teugen. Voor Madouc een van de eerste keren dat ze echt zelf kan lopen en spelen bij het strand. We gaan helemaal los met de foto’s zoals je kunt zien. En ook met filmpjes die we – vanwege de goede wifi – ook gewoon kunnen uploaden.
Als we het strand verlaten staart een mooie zonsondergang ons na.
Voordat we terug gaan naar de B&B gaan we nog langs de permanente kermis.
Daar gaan Anika en Madouc (meerdere keren) in een draaimolen en Anika ook nog op een paard (Madouc wilde niet) en in een helikopter die je zelf omhoog en naar beneden kan doen.
Madouc was niet meer weg te slaan bij de draaimolen en ging hard huilen op een afstandje van de kermis. Nadat duidelijk was dat het niet ging om tillen, drinken of een knuffel vroegen we: wat is er dan. Het antwoord was alleszeggend: “Auto rijden!”
Eenmaal terug in de B&B nog lekker met zijn allen naar de keuken op het dak en op het dakterras lekker pasta gegeten. Het was een zeer geslaagde dag.
Geef een reactie