Naar Ushuaia – 24 januari 2018

Van de hitte van Iguacu gaan we in 1 dag naar de kou van Ushuaia. Van net geen 40 graden naar iets meer dan 10 graden.

Met de taxi gaat het soepel naar het vliegveld. Daar komen we dit keer niet weg met onze overweight luggage. Al is dat alleen maar overweight omdat Aerolineas Argentinas andere gewichtslimieten hanteert voor ruimbagage, max 15 kilo. Voor al onze andere vluchten zitten we goed. Al met al kost dit ons ongeveer 50 euro. Een koopje.

De luchthaven van Iguacu is heel klein. Er is 1 terminal en 3 gates, al komt het volgens mij haast nooit voor dat er meerdere vluchten tegelijk landen. Als we vragen waar gate 1 is waar we heen moeten krijgen we eenvoudigweg te horen: “Just follow the other people, its the only flight.”

De bagage controle is ook bijzonder. Voor de vorm moet alles door de scanner, maar we hoeven niets uit onze tassen te halen. Kennelijk zijn hier een stuk minder problemen wat terrorisme betreft. Ondanks de lakse controle schiet het allemaal niet op en vertrekken we uiteindelijk 40 minuten later dan gepland. Dat is best vervelend, want we hebben maar 1,5 uur om op Buenos Aires over te stappen en dat is nu teruggebracht tot 45 minuten.

Gelukkig gaat de transfer op Buenos Aires snel. We konden met de eerste bus vanaf het vliegveld naar de terminal en daar was het niet ver lopen voordat we weer konden boarden. Wel maken we ons enige zorgen of de bagage het ook gaat redden. Want we zijn gekleed op Iguacu omstandigheden en hebben de warme kleren bovenin de ruimbagage zitten. Makkelijk om te pakken, maar dan moet het er wel zijn. Zonder deze bagage wordt het een koude bedoening in Ushuaia.

Ushuaia is een super kleine luchthaven. Met spanning wachten we bij de bagageband of onze bagage mee is gekomen. Dat is gelukkig het geval. Bij de auto verhuurder moet alles in het Spaans, maar dat gaat best redelijk inmiddels. Wel blijken we de portieren achterin de auto niet op slot te kunnen (althans we snappen niet hoe, morgen vinden we uit dat dit wel kan).

Als we naar buiten stappen is het uitzicht al bijzonder. Ruige natuur en veel wind. De verhuurder had de auto vergeten op de handrem te zetten en dan gaat hij door de wind alleen al dus rijden.

Op weg naar onze berghut, althans een poging daartoe, stoppen we nog bij een supermarkt om spullen voor avondeten te kopen. Inmiddels zijn we er achter dat de GPS-coordinaten die we hebben van de berghut ergens midden in een bos is zonder enige weg daar naartoe of ook maar een hint van welke weg we moeten nemen om daar te komen. De eigenaren van het huisje hadden dit al voorzien en komen ons bij de supermarkt oppikken.

Dat is maar goed ook, want de weg die we hadden moeten nemen begint op de vluchtstrook van de tegenoverliggende rijbaan en komt er op neer dat je op de vluchtstrook tegen het verkeer in moet rijden en dan scherp omhoog de bossen in. Had dat nooit geraden.

De dirtroad klimt vervolgens vrij rap en onze auto heeft moeite om de steile hellingen te nemen. Met wat slippende bandjes hier en daar en een flinke dot gas op zijn tijd komen we bij de berghut aan waar we allerhartelijkst ontvangen worden. Het is echt een zelf gebouw project geweest. Aan de muren hangen lampen gemaakt van wijnflessen.

In de muur van de keuken en WC zijn wijnflessen verwerkt waardoor je een grappig motief (en isolatie) hebt. Het is erg knus en gezellig en er is veel (o.a. koffiezakjes zoals wij in Nederland theezakjes hebben, erg handig).

We maken het ons gemakkelijk. De kinderen gaan lekker spelen, ik pak de spullen wat verder uit en Maaike kookt gauw wat pasta. We drinken er een heerlijke wijn bij en gaan niet al te veel later slapen. Al dat reizen is best vermoeiend en bovendien is het inmiddels ook erg laat.

De kleine slaapkamer boven is leuk en knus ingericht en we slapen snel.

---

Glaciar Martial en Puerto Almanza – 25 januari 2018

’s ochtends doen we lekker helemaal niets. We eten wat en doen lekker een spelletje. Begin van de middag gaan we alsnog op pad. Bij een supermarkt kopen we nog lekker wat brood (dat was de avond er voor uitverkocht). Vlakbij de supermarkt wordt duidelijk dat dit nog steeds wel een conflict gebied is. De marine is duidelijk aanwezig in het straat, nou ja, zeebeeld.

Daarna zoeken we de tourist information op.  Daar zit een dame die ons of niet helemaal goed begrijpt of er niet zoveel zin in heeft. Hoe dan ook, heel veel wijzer dan wat we al wisten worden we niet. Wel is nogmaals bevestigd dat helemaal naar het noorden van Vuurland rijden niet de moeite loont. Het is erg ver en er is niet niet super veel te zien.

Het verkeer in Ushuaia is echt een nachtmerrie. Overal zijn giga hoge drempels. Overigens liggen die niet altijd op een logische plek. Bijvoorbeeld vlak voor een stoplicht, waardoor je als het groen wordt eerst voorzichtig over de drempel heen moet zien te komen en er dus veel minder auto’s door kunnen rijden. Voor de extra humor factor zijn deze drempels dezelfde kleur als de weg, wat soms voor verrassingen zorgt als je deze te laat ziet. Zo nu een dan een remtest laten we maar zeggen.

Voor het overige hebben ze overal maar een soort rontondes van gemaakt, als je deze dingen zo kan noemen. Een paar kleine stoepjes op de hoeken. En om het helemaal compleet te maken is er ook geregeld sprake van meerdere rotondes aan elkaar vast (een soort achtjes). Tel daarbij op  meerdere rijbanen naast elkaar, vaak, maar niet altijd eenrichtingsverkeer en geen strepen om de weg om rijbanen te scheiden. De ideale mix waarbij de manier om hier op de weg te overleven veel weg heeft van het recht van de sterkste. Iedereen die zich enigszins op- of in de buurt van een rotonde waagt krijgt voorrand eenvoudigweg door zonder na te denken door te rijden. Navraag bij locals leert ons dat dit niet leidend is voor heel Zuid-Amerika, maar typisch iets van Ushuaia. We zullen zien. Alles bij elkaar maakt rijden wel een intensieve bezigheid.

Bij de tourist information krijgen we nog wel een End of the World stempel in ons paspoort. Best grappig. We rijden door naar Glaciar Martial, een gletsjer in de buurt en ’s winters een skigebied. De skilift is – hoewel deze ook ’s zomers meestal wel open blijft – helaas buiten gebruik, dus kunnen we niet dat stuk afsnijden. We besluiten het stuk dat we anders met de lift gedaan hebben te klimmen zodat we goed uitzicht hebben op de gletsjer.

Anika loopt verrassend behendig de berg op, grote delen voor ons uit. Dat biedt perspectief. Je kan zien dat ze al wat ouder is nu.

Madouc vindt de wind maar niets en wil perse haar capuchon op. Als ze zelf loopt wordt deze (omdat we tegen de wind in lopen) telkens van haar hoofd afgeblazen. Dat betekent veel Madouc dragen voor Maaike.

Gelukkig loopt Madouc ook stukken zelf. Ze doet alles wat Anika ook doet, echt schattig om te zien. Maar door de grote oneffen ondergrond is lopen voor Madouc nog wel erg lastig.

Samen met papa gaat Anika wat vooruit verkennen. Bij het einde van de skilift houden wij het voor gezien.

We hebben mooi zicht op de gletsjer aan de ene kant

en het Beagle kanaal en Ushuaia aan de andere kant.

De weg naar beneden gaat snel.

Beneden aan de berg drinken we in een skihut een glas warme chocolademelk en voeren een stuk appeltaart aan de kleintjes. Madouc gaat vervolgens ondeugend onder tafel liggen en naar ons loeren.

Daarna stappen we in de auto ren rijden we naar Puerto Almanza, een baai waar mooi uitzicht op het Beagle kanaal zou moeten zijn aan het einde van de dag.

Onderweg zien we veel ruige landschappen en geregeld stoppen we even voor een foto.

We zijn wat afgeleid en missen – achteraf bezien niet zo gek – een afslag waardoor we onbedoeld bij een viewpoint van een meer komen dat we hadden besloten over te slaan.

Een stuk terug rijdend letten we goed op en dan zien we een soort kleine dirtroad aan de overkant van de weg met een scherpe bocht wegdraaien. Een aparte afslag van de hoofdweg.

Daar is het erg lastig rijden met deze auto. Veel steile hellingen naar boven en naar beneden, scherpe bochten en los gravel zorgen er wel voor dat we het uit ons hoofd laten hard te rijden. Het is maar 30 kilometer op deze manier, maar het schiet zo niet op.

Onderweg zien we nog wel wilde paarden in de bossen.

Iets later dan gepland komen we dan eindelijk aan bij Puerto Almanza. Het is inderdaad erg mooi, de lage zon zo op het Beagle kanaal met op de achtergrond Chili.

In de verte kunnen we Puerto Williams zien liggen.

Puerto Almanza is mooi en heel erg klein. We hebben het gevoel dat we aan het einde van de wereld een afslag hebben genomen naar een stukje nog meer het einde van de wereld. In een woonhuis met een voorkamer die is ingericht als simpel restaurant eten we de heerlijkste verse zalm en King crab, zo vers uit het Beagle Kanaal. Erg lekkere, leuk en apart om mee te maken.

Na afloop is het nog een hele klus om door het donker met de lampen van andere auto’s in de achteruitkijkspiegel de weg terug af te leggen. Eenmaal daar aangekomen leggen we alle kindjes snel op bed en volgen zelf het voorbeeld. Het was een bijzondere dag.

---

Tierra del Fuego – 26 januari 2018

Wat kan het hier hard waaien. Het zal voor hier normaal zijn, maar gisteravond raasde een storm om het huisje. We konden te takken op het dak horen beuken door de wind. Volgens de voorspelling was het een continue wind van meer dan 60 km/h.

’s ochtends nog steeds erg veel wind, al was dit wel afgezwakt tot iets meer da 40 km/h continue. Verder vrij veel bewolking. We waren allemaal niet echt vooruit te branden, dus lekker binnen wat spelletjes gedaan. De wind neemt gedurende de dag af, maar ook de bewolking neemt toe. Halverwege de middag begint het zacht te regenen, met even een felle bui tussendoor.

In de middag wordt het weer beter, maar zijn er hier meisjes die eerst nog even moeten slapen. Het is al na vijven als we ’s middags de deur uit gaan, maar dat geeft niet, want het is hier toch eindeloos lang licht. Het is helder weer en het uitzicht op weg naar het park is al super.

Hoewel de afstand niet ver is, moeten we wel eerst weer heel Ushuaia met al haar rotondes en verkeersdrempels door. Vooral dit laatste kost veel tijd.

Waarschijnlijk komt het door het late tijdstip of de regen en wind eerder die dag, maar we zijn een van de weinige bezoekers van het park. Gelukkig hebben we iemand met een kaart die ons de weg kan wijzen.

En de weg verkennen.

Eerste stop is bij een meertje met aan de andere kant een mooie kampeerplek.

Wie weet dat wij over een week ook op een soortgelijke plek midden in de natuur kunnen staan.

Madouc strekt ook lekker zelf de beentjes.

En oefent nog wat traplopen.

De meiden kunnen het uitzicht ook wel waarderen.

Daarna rijden we een stuk verder, naar een wandelpad tot het einde van het deel dat je nog het park in mag. De rest is een reservaat voor het wildlife.

Ook hier gaat Anika voorop. Ze heeft eindeloos veel babbels en liedjes en heeft het ontzettend naar haar zin als leider van de groep op zoek naar de juiste weg die zij natuurlijk weet omdat ze de kaart heeft.

De hele tijd rent Anika vooruit en legt zo meer meters af dan ons allemaal.

Het landschap is mooi, de wind is bijna helemaal gaan liggen en het zonnetje komt door.

Wat wil je nog meer.

Na een tijdje door bossen en vlaktes lopen, met ruige rotspartijen aan de kant, komen we aan bij de kust.

Daar moet natuurlijk even steentjes gegooid worden.

De lokale eenden kijken het gelaten aan.

Ook deze kustlijn mag er qua uitzicht wezen. We genieten volop.

Op het eindpunt van de tocht maken we nog een groepsfoto, maar helaas blijkt deze onscherp en dus mislukt.

Terug loopt Anika ook alles zelf en kijken we nogmaals naar het landschap met het inmiddels mooie strijklicht.

Anika huppelt en zingt de hele weg terug zelf verzonnen liedjes.

Onze kleine meid wordt al zo snel groot, af en toe vergeten we dat ze nog maar 4 jaar oud is. Zelfverzekerd stapt ze weer voor ons uit op weg naar de auto.

Vlakbij de parkeerplaats spotten we nog een grote vogel (havik?)

Het was genieten. In het huisje snel nog wat eten en dan iedereen naar bed, want het was weer laat. Maar wat een mooie dag.

En uiteraard wordt er net als thuis voor het slapen gaan een verhaaltje gelezen.

---

Terra del Fuego dag 2 – 27 januari 2018

’s ochtends onverwacht lekker lang uitgeslapen. Madouc begint al te wennen aan de huidige tijdzone lijkt het (of we matten haar genoeg af dat ze wel wil uitslapen).

Hoewel het weer de hele dag wel goed is (af en toe wat bewolking of een losse spetter), gaan we toch weer pas in de middag op stap. Heerlijk dat dit kan omdat we de tijd hebben (en ook mooiste licht van de dag voor foto’s).

Voordat we op pad gaan eerst nog boodschappen doen. Madouc is erg blij met de bananen die we gekocht hebben en wil ze bij de kassa eigenlijk niet meer afgeven. Na het afrekenen laat ze ze niet meer los.

Eenmaal op pad betrekt de lucht, maar ook dat klaart weer snel op. Tegen de tijd dat we aangekomen zijn in het park schijnt de zon weer.

We beginnen met een kort tochtje naar een beverdam. Anika weer als leider voorop, helemaal in haar element met de kaart. Het is echt een soort spel geworden.

Madouc is lekker trappen lopen aan het oefenen.

De omgeving is ook zeker niet onverdienstelijk.

Madouc is allang blij met de trappen en haar broodje. Na de beverdam gaan we nog naar een uitkijkpunt in de buurt van de plek waar we gisteren waren.

Blijft mooi. We komen zowaar iemand tegen die bereid is een groepsfoto te nemen.

Anika klimt ondeugend op een hekje.

We  spreken nog een korte vlog in en gaan dan terug naar het beginpunt.

Als laatste gaan we naar een meertje, maar daar is niet heel veel aan te zien.

De kids zijn op (de paar regendruppels die we onderweg naar het meertje meepakten hebben de laatste energie er uit gezogen), dus we gaan weer terug.

Bij het huisje koken we zelf wat en steken gezellig de open haard aan. Dat gaat aanvankelijk zo goed dat we de deuren en ramen even open moeten zetten om het qua temperatuur enigszins dragelijk te houden.

We spelen nog wat spelletjes na het eten, leren Anika halma en dan gaan de kindjes slapen.

Maaike en ik blijven daarna nog gezellig bij de haard zitten met een glas wijn (Don Nicanor, aanrader) en gaan na een lange tijd genieten van de warmte van het vuur lekker slapen.

---

Costera Trail (28 januari 2018)

Gisteren te laat gaan slapen en daarom ’s ochtends wat minder fris. Maar niets dat een kop koffie niet kan oplossen.

Vandaag gaan we voor de laatste keer naar het park Terra del Fuego. Dit keer staat de Costara Trail (tocht langs de kust) op de planning, althans een deel daarvan. De volledige track is 4 uur lopen one way en dat en weer terug is voor de kleine meisjes natuurlijk veel te veel. We stoppen eerst bij het eindpunt van de trail (of beginpunt, net hoe je het ziet), om te zien hoe het er daar uit ziet.

Dat ziet er allemaal veelbelovend uit.

Voordat we beginnen aan de hike spelen we nog wat bij het strandje. Steentjes gooien en een dammetje bouwen in een klein stroompje dat naar zee gaat.

Met de auto rijden we vervolgens naar de andere kant van de trail. We parkeren langs de kant van de weg en snijden daarmee een stukje pad dat evenwijdig loopt aan de weg en daarmee minder interessant is (waarbij je bovendien anders ook geregeld stof van auto’s moet happen) af.

We steken binnendoor bij het bos en zijn dan vrij snel op het pad dat zelfs op Maps.me is opgenomen (geweldige app).

Madouc is lekker zelf aan het stappen (en happen), maar de oneffen ondergrond kost haar wel veel moeite, dus het gaat allemaal erg langzaam. Anika is weer de leider, maar heeft besloten dat papa voorop mag lopen, dan zal zij wel aangeven of ik goed ben gegaan.

De weg stijgt flink en steil omhoog en weer naar beneden, etc.  Na een kort stukje wil en moet Madouc ook gedragen worden. Dat schiet wel meer op, maar we hadden een wat ander – simpel pad langs de kust – verwacht. Het kaartje dat wij van de route gekregen hadden, had geen hoogtemeters!

Na een tijdje lopen komen we aan bij het eerste strandje en kan Anika zich even uitleven met steentjes gooien. Dat is serious business. Ze gaat er helemaal in op.

De omgeving mag er wezen. Geweldige strandjes waar we helemaal alleen zijn of af en toe een andere wandelaar tegenkomen.

Maar daarna is het weer in door de bossen omhoog en omlaag,

overigens wel met mooie doorkijkjes tussen de bomen door.

Maar deze stukjes omhoog en omlaag zijn een stuk minder erg dan wat we achter de rug hebben. Naief als we zijn gaan we er vanuit dat de rest van de trail (zo ziet het er op het kaartje uit) wel grotendeels over strandjes zal gaan en dat het beter is om de trail uit te lopen en dan een van de taxi’s die bij het beginpunt stonden terug te nemen naar onze auto. Dat loopt anders.

De weg gaat maar verder en verder en anders dan we hadden verwacht toch vrij vaak – weliswaar vlak langs de kust – toch hard omhoog en naar beneden. Anika wordt moe, maar ze doet het ontzettend goed. Halverwege de route vindt ze een stokje en dat is haar grote hulp. Ze verzint er hele verhalen omheen en samen met de stok loopt ze de route helemaal zelf uit.

Bij een helemaal verlaten strandje met mooi uitzicht op het meer nog een kort vlogje.

Dan, even later, uit het niets, steekt ineens de wind op en gaat het voor ons gevoel stormen. Een striemende wind, schatting 50-60 km/h raast over het strand. Nu zijn we blij dat we weer de bossen in kunnen om daar enige beschutting te krijgen. Gelukkig komt de wind van schuin achter en worden we niet gezandstraald.

En zo plotseling als de wind gekomen is, zo is hij ook weer weg. Maf weer. Ook de bewolking die er tijdelijk was is er niet meer en de zon straalt weer.

Het laatste stukje door het bos zetten we de pas er in.

Dat blijkt een goede keuze, want als we eenmaal bij het beginpunt / eindpunt aangekomen zijn, is er helemaal geen taxi meer. Er zijn ook niet zoveel auto’s. Dat is balen, want dat kan betekenen dat we ook nog naar de auto terug moeten lopen (erg ver) of een van ons snel de auto lopend moet gaan halen terwijl de anderen wachten. Maar dan ben je zo 2 uur verder. En helaas hebben onze telefoons zo ver van de bewoonde wereld ook geen bereik.

Gelukkig is er een gezin met een wat oudere zoon die ook net gewandeld had die op het punt staan om te vertrekken. Ik spreek ze met gebrekkig Spaans aan, maar ze begrijpen me en zijn gelukkig bereid me terug te brengen naar de auto zodat ik Maaike en de kids kan oppikken. De man van het stel, Enzo, rijdt vergeleken met de anderen erg rustig, dus de autorit duurt nog wel een paar minuten (was ca 10 km met de auto). We praten – zo goed en zo kwaad het gaat – in het Spaans over van alles en nog wat. Ze zijn onder de indruk van de afstand die we met de kleintjes hebben afgelegd. Soms moeten dingen kennelijk gewoon zo lopen.

Eenmaal teruggekomen is het tijd voor Anika om afscheid te nemen van haar stok (je mag geen spullen meenemen uit het park en bovendien mogen we dat over 2 dagen ook niet importeren in Chili. Dat valt haar bijzonder zwaar. Het is de liefste, mooiste en noem-maar-op stok van de hele wereld en ze is er vreselijk aan gehecht. Geen verdriet is zo groot als het verdriet van een 4-jarige. Zelf Madouc, die vlak daarvoor zichzelf bezeerd had en hard liep te huilen loopt naar Anika toe om haar te troosten.

Als we vertellen dat als ze ‘m bij een boom legt een ander kindje hem wel mee zal nemen en er goed voor zal zorgen is het wat minder erg, maar erin geloven doet ze niet echt.

Die avond eten we nog lekker wat in Ushuaia. Het fancy restaurant dat we op het oog hadden heeft niets voor de kids, dus wordt het een minder fancy gebeuren.

Als we thuis komen voelen we de zon en de wind van de dag goed op ons gezicht. We zijn ineens moe. We spelen nog wat, steken de haard aan, maar maken het niet te laat.

---

Beagle channel (29 januari 2018)

’s ochtends alles weer inpakken zodat we het niet alleen in de auto krijgen, maar morgen ook makkelijk te voet naar de bus kunnen transporteren. Met wat boodschappen (broodjes en drinken) erbij is het een heel pak koffers, maar dankzij de wieltjes onder 2 duffels zou dat net moeten gaan. We zullen zien. We kijken wel uit naar een auto waar we alles in kunnen laten liggen voor 2 maanden. Scheelt toch een hoop pakken en herpakken.

Als alles eenmaal in de auto zit volgt nog een hartelijk afscheid van de eigenaren, die lijkt te bestaan uit een soort woongemeenschap. Er wonen in ieder geval heel veel verschillende mensen in het huis naast het onze (waar de eigenaren verblijven). Ze komen in ieder geval over als een hippiegemeenschap. Op de hele berg waar wij verbijven, met dus de weg die niet op de kaart staat, wonen aparte mensen. Op de weg naar ons huisje toe zien we diverse projecten van biologische tuinen, specifieke veldjes, stukjes aangewezen als bos of groenvoorziening (apart om dat aan te wijzen in een bos), etc. Is in ieder geval een stuk leuker en beter verblijven dan in Ushuaia lijkt ons, wat toch vooral overkomt als een skidorp, maar dan met veel wat minder goed onderhouden gebouwen (en over het verkeer heb ik het al gehad). Maar goed, dat laatste gaan we vanavond ervaren, want we verkassen voor een nacht naar een B&B in Ushuaia omdat we morgenochtend vroeg de bus moeten hebben en we er anders niet op tijd komen.

Aanvankelijk dachten we eerst boodschappen te gaan doen, maar door wegwerkzaamheden komen we alsnog eerder langs de B&B (Nahuel en Ushuaia), dus besluiten we daar de koffers te dumpen en de boodschappen te voet te halen. Sorry, weer even over het verkeer: wat is het toch een chaos. Want naast de drempels, rotondes etc, gaan de straten hier ook omhoog en naar beneden als in San Francisco (super steil) en hebben ze ook nog heel veel straten met eenrichtingsverkeer en wegwerkzaamheden waardoor straten afgesloten zijn. Kortom, het is een zoekplaatje in de auto waarbij je heuvels in de 1e of 2e versnelling met vol gas op kruipt om er vervolgens achter te komen dat je de straat die je in wilde rijden niet in mag.

Te voet zijn we er zo en we hebben ons lunchpakket voor de volgende dag snel bij elkaar. Dat moet ook wel, want we gaan vanmiddag een korte trip op het Beagle kanaal maken en we moeten ook de auto nog inleveren. Gelukkig konden we de trip boeken via onze overnachting. We hebben gekozen voor de wat kortere trip (2,5 uur), dat lijkt ons al best wel lang, maar wel te doen voor de meiden. Het alternatief dat nog langs een pinguinkolonie gaat is 5,5 uur en dat is ons wat te gortig.

Snel de boodschappen dumpen en de auto inleveren. Althans, dat was het plan. Want het kantoor van Avis / Budget en weet ik hoeveel andere maatschappijen is dicht tot 16:00 uur. We parkeren de auto op een eigen terreintje waar wat andere auto’s staan waarvan ik gok dat het van Avis is. Het is allemaal erg krap, maar ja, de straat staat al vol en ik heb geen zin om eindeloos rondjes te rijden in dit verkeer om ergens anders in de buurt een parkeerplek te vinden. Parkeren bij de haven zit er ook niet in, want om een of andere onduidelijke reden is het parkeerterrein (waarschijnlijk ter voorbereiding op werkzaamheden) alvast helemaal afgesloten.

We nemen nog een ijsje voor we op de boot stappen. Boarden gaan redelijk snel en na even wachten tot iedereen aan boord is gaan we weg. Het is een dichte catamaran (verderop volgt nog wel een foto) waar we comfortabel voorin kunnen zitten en mooi naar buiten kijken. Uiteraard moet ik ook naar buiten om daar wat foto’s te nemen. Gelijk mooi zicht van Ushuaia.Ondertussen vertelt een dame binnen veel nieuwtjes over boten (er liggen er 2 in de haven: een uit Nederland en een uit de Antillen), dat Ushuaia de enige Argentijnse stad is aan deze kant van de Andes, etc.

Buiten waait het heel hard. De wind was al heftig in de stad, maar op zee waai je echt uit je hemd. Dat wordt alleen foto’s nemen met de canon en het lensdopje eraf, want anders waait het weg.

Kort na vertrek komen we al bij een eiland met een aalscholverkolonie. Wat ontzettend veel vogels op een klein stukje rots. Indrukwekkend om te zien.

Levert ook mooie plaatjes op, niet alleen de vogels, ook de achtergrond.

De boot gaat mooi stil liggen bij het eiland zodat we rustig alles kunnen bekijken.

Daarna gaat de tocht verder naar Bridges Island, een superklein eilandje in het Beagle kanaal (maar wel het grootste eiland in het kanaal) waar we kort even aan land gaan om daar de omgeving te kunnen bekijken.

Via een trappetje kunnen we de boot aan de voorkant verlaten.

Het ziet er hier super uit en we hebben ook super weer. Heldere lucht, volle bak zon. Zelfs de wind is even gaan liggen.

Rondom water en bergen, het is super.

Heb wat 360 foto’s en filmpjes gemaakt, maar weet niet of we ergens wifi van degelijke kwaliteit hebben om dat te kunnen uploaden. Anders doen we dat thuis nog wel.

We maken veel foto’s en Madouc stapt ook nog wat rond op de oneffen grond van het eiland.

Anika gaat gelijk ook zelf het eiland verkenner en Maaike zorgt er voor dat Madouc niet valt. Wat zijn het toch een supermeiden.

Nadat we het eiland genoeg bekeken hebben is het weer de boot in. Het is echt eilandje waar verder niets is en je ’s avonds niet wil stranden.

We vervolgen onze tocht naar een klein eilandje waar zeeleeuwen op liggen en vlakbij ook de vuurtoren aan het einde van de wereld ligt (El faro en el fin del mundo).

Zowel de zeeleeuwen als de vuurtoren leveren mooie plaatjes op.

Anika is ook voor op de punt in de wind gekomen en kijkt ook haar ogen uit.

Ze houdt zich goed vast en mensen maken graag plaats voor haar zodat zij door de reling heen kan kijken.

Hierna gaat de boot zonder tussenstop terug naar Ushuaia. Daar eten we simpel wat in een bar / restaurant en gaan dan naar de kamer. We zijn allemaal helemaal gaar van de wind en de zon (het voelt als een hele dag op het strand uitwaaien) en het kost ons moeite om de laatste dingen nog klaar te leggen voor morgen. We leggen de meiden op bed, drinken nog een glas wijn en slapen zelf in no time.