Ook vanochtend ging onze wekker (Anika) redelijk bijtijds af, 6:45. Helaas heeft onze snoes geen snoozeknop. Dus na even kort negeren uiteindelijk maar uit bed gegaan en koffie gezet. Zie je de zonsopkomst ook nog eens (nou ja, de effecten daarvan dan, want de zon komt op aan de andere kant van het eiland.
We zijn er tijdens de vakantie wel goed in om ons niet te haasten ‘s ochtends. Het is alsof er een vacuum is dat een stukje tijd opeet, want hoewel we er vroeg uit waren, waren we toch niet veel voor 10:00 weg.
Vandaag een tochtje naar het noorden van het eiland gepland voor een tocht langs de kraterrand en een tocht door een bos waar oude grottekeningen zijn.
Omdat het toch nog redelijk bewolkt lijkt (lastig vast te stellen als je rond de wolkengrens rijdt en je op weg bent naar een cloud forest) onderweg besloten om eerst maar naar het bos te gaan. Anika slaapt het grootste deel van de autoreis en als we eenmaal op de bestemming aangekomen zijn moet zij hoognodig wat kruipen en bijkomen van het slaapje en de autorit.
Zelf bomen voelen
Daarna met veel schik de rugzak in. Anika vindt de bomen en de planten prachtig en wil ook overal aanzitten. De tocht door het bos is leuk. veel laaghangende takken, smalle paadjes. Ook bijzonder het verschil met de rest van La Palma dat we tot dan toe gezien hebben, zoveel groen.
Een relatief korte wandeling brengt ons bij de tekens in de stenen, Zarza, gemaakt door de oerbewoners.
Wat ze betekenen weet niemand, maar wij houden het er maar op dat ze goed geluk brengen.
Even verderop een set andere tekens, Zarzita’s.
Nadat Anika papa de weg terug naar de auto heeft uitgelegd is het tijd om te gaan lunchen.
Nee, daarheen papa
Anika strekt nog even lekker haar beentjes en daarna gaan we op weg naar Roque de Los Muchachos, het hoogste punt van het eiland met 2426 meter. Hier is ook een van de grootste observatoria van de wereld omdat het een hoog punt is en er zo weinig vervuiling van stofdeeltjes en licht in de lucht zit.
Enorme spiegel van observatorium
Wij komen niet voor het observatorium, maar voor een wandeltocht langs de rand van een van de grootste kraters ter wereld, 1 km diep. De weg omhoog slingert weer als een gek. De hele route was het al dol met het aantal bochten, maar voor deze weg worden we nog apart gewaarschuwd met een bordje, pas op, bergweg. Dat betekent zeer scherpe bochten en steile hellingen, maar ook mooie uitzichten.
In een mum van tijd rijden we vanuit het wolkendek omhoog langs de slingerweg. Zien we de vegetatie veranderen in sparren en zien we daarna ook de sparren verdwijnen zodat alleen wat heideplantjes overblijven.
Op de top is nauwelijks vegetatie meer. Het bordje pas op voor vallende stenen doet zijn naam eer aan. Overal op de weg liggen steentjes en zo nu en dan zien wij ze ook vallen. Opmerkelijke rotsformaties met meerdere verschillende gekleurde steenlagen vlak bij elkaar.
Ook wel apart dat je aan de ene kant een afgrond heb (bergaf) en met een betrekkelijk dunne rand steen aan de andere kant weer een afgrond (krater).
Wolken die als een waterval de berg op waaien
De tocht langs de kraterwand is super. Maar gelet op de harde wind besluiten we hem tegengesteld te lopen en eerst een stukje de weg terug te lopen, zodat we de wind in de rug hebben. Wel zo lekker, vooral voor Anika.
Anika is spontaan in slaap gevallen om mijn rug. Al slapend weten we haar zonnebrilletje nog op te zetten om haar te beschermen tegen de wind.
Het uitzicht is bijzonder. Zo nu en dan worden complete wolken uit de krater geblazen en dan lijkt het net alsof je even in dikke mist staat, maar kort daarna is alles weer schoongeblazen en kan je weer de diepte van de krater in kijken.
In de verte zien wij ook nog Tenerife en La Gomera liggen.
Nog een paar foto’s vanaf de kraterrand:
‘s na deze inspannende tocht gaan we weer terug. Onderweg stoppen we nog bij een restaurant (wat nog niet zo makkelijk te vinden is, omdat de meeste restaurants gaan pas om 19:00 open en dat is te laat voor Anika). Anika kan heerlijk op de grond spelen in een hoekje en vermaakt zich prima terwijl wij een lekkere maaltijd naar binnen werken met uitzicht op de ondergaande zon.
In de auto valt Anika in slaap en we hevelen haar van de auto zo over in bed. Niet al te veel later gaan wij ook pitten. Was een intensief dagje met veel indrukken.