Costa Rica

Vandaag staat een tocht naar de vulkaan Arenal op het programma. Tot ongeveer 2-3 jaar geleden spuwde deze vulkaan nog geregeld kleine hoeveelheden lava, maar sindsdien is het rustig. Het afgelopen jaar is er helemaal geen activiteit meer waargenomen. Gelukkig wisten we dit en hebben we niet, zoals voorheen gebruikelijk was, meerdere dagen ingepland om deze vulkaan te bekijken. Uiteraard is het wel de moeite waard om dit gevaarte van wat dichterbij te bekijken.

Nog voor ons vertrek naar Arenal hebben we een overnachting vlakbij Monteverde weten te regelen, het was de laatste vrije kamer. We hadden eigenlijk voor twee nachten willen boeken, maar helaas, dat was niet meer mogelijk. We hebben nu in ieder geval een plek waar we ‘s avonds terecht kunnen, dat geeft ons meer speelruimte overdag en dat is geen overbodige luxe, want hoewel Monteverde hemelsbreed waarschijnlijk op minder dan35  kilometer afstand ligt, moeten we een kleine 200 kilometer (om)rijden om er te komen.

Maar voor het zover is, eerst naar Arenal zelf. De weg is goed begaanbaar tot de afslag naar Arenal zelf (2 km). Deze twee kilometer is over een laag los over de weg gestrooide en daarna vastgereden stenen met hier en daar erg diepe kuilen. De stenen lijken af en toe behoorlijk scherp en flink zigzaggend over de weg om deze scherpe stenen en kuilen te ontwijken schiet het niet op. Onderweg wel al de mooiste uitzichten met in de verte de vulkaan Arenal die – gekroond in een wolkendek – boven het landschap uit toornt.

Bij Arenal hebben we een flinke tocht te voet gemaakt van ruim 2 uur. Eerst door afwisselend dicht bos en weidelandschap, daarna door een echt regenwoud, langs een kratermeer en tot slot over de oude lavaflow uit 1968 die een groot deel van de omgeving verwoest had.

Een mooie tocht, waarbij we naast mooie uitzichten en hagedissen ook een echte luiaard hebben kunnen bewonderen.

Na deze hike de auto in en op weg naar Monteverde, of beter gezegd, een klein plaatsje vlakbij: Santa Elena. De weg was vrij goed rondom Lake Arenal, een kunstmatig meer gevormd door een dam. Daarna werd de weg langzaamaan slechter en slechter. Op een gegeven moment was de weg nog slechter dan het stukje dat we eerder naar Arenal hadden moeten afleggen. Scherpe bochten, afgronden zonder vangrail uiteraard, afbrokkelende stukken weg en bovenal ontzettend veel scherpe stenen die uitsteken boven de weg. Onderweg de nodige auto’s met kapotgereden banden gezien.

Met een slakkengangetje van tussen de 20-30 kilometer per uur de laatste 40-50 kilometer afgelegd. Op deze wijze worden kleine afstanden ineens groot.

Eenmaal aangekomen op het terrein van ons hotel blijkt onze ‘kamer’ een vrijstaand klein blokhutje grenzend aan het woud te zijn. Erg leuk, midden in de natuur. Vanuit ons hutje bellend gelijk een overnachting voor de dag erna geregeld. Met ons pocito spaans en een poco anglais van de spaanse meneer aan de andere kant van de lijn hebben we morgen ook onderdak, zodat we met een gerust hart een hele dag kunnen hiken in Santa Elena Cloud Forest Reserve. Voor morgen hebben we ook al geregeld dat we meegaan met een gids, want dan zie je over het algemeen toch veel meer wildlife.

Lekker gegeten bij het restaurant Mariposa vlakbij en daarna alvast de spullen klaargelegd voor morgen. Gelijk werd duidelijk dat we hier inderdaad in het midden van het bos zitten, want naast een brutale mier troffen we ook een kleine schorpioen in onze hut aan. Gelukkig was het beestje klein genoeg om in een glas gevangen te worden, zodat we ‘m makkelijk buiten konden zetten. Wel bizar om mee te maken. Dat betekent morgen onze schoenen eerst uitkloppen voordat we ze aantrekken.