Ontbijt bij het hotel was  manana manana, om 8:00 uur waren we duidelijk nog veel te vroeg. De mensen van het hotel zijn best vriendelijk, maar zitten duidelijk niet op werk te wachten. Bij het ontbijt nog de enige andere gasten, een jong duits stelletje, gewaarschuwd voor de weg die wij de dag ervoor gereden hadden. Ze hadden duidelijk “keine ahnung” want ze vonden de kuilen in de weg die ze tot nu toe gereden hadden al erg.

Anika had lol met kleine hagedisjes die hier overal zitten en hard voor haar wegrennen en o.a. bomen in klimmen.

Na het ontbijt nog even met Anika naar de zee geweest. Er waren nu wat golfjes en dat vond ze maar minder. Met wat aarzeling durfde ze toch te scheppen in het ondiepste stukje, maar tot overmaat van ramp werd ze ook nog gebeten door een bloedzuiger. Het nare beest had zelfs een flink stuk huid, formaat halve vierkante centimer, weggehapt en bij het verwijderen was de kop blijven zitten die we er gelukkig ook snel uit hadden. Voor Anika was de pret er toen wel af, al bleef ze aan de kant van het water wel stug doorscheppen.

Anika was die ochtend al niet zo lekker wakker geworden en wilde in de auto ook niet eten. Beetje zonder fut. In de auto sliep ze veel. De weg naar Camaguey was niet zo vreselijk interessant en viel in schril contrast met de weg de dag ervoor. De weg zelf schoot redelijk op, op het ontwijken van wat suicidaal wildlife en opstoppingen in dorpjes na, verliep alles voorspoedig.

Bij Las Tunas nog een verfrissende tussenstop gemaakt in een Cubaanse variant van een wegrestaurant. Konden we allemaal even de beentjes strekken. Bij vertrek konden we nog genieten van de gebruikelijke weg-propaganda.

Eenmaal in Camaguey aangekomen was het even zoeken naar de beoogde overnachtingsplek. Die was vol en ook de zus van de eigenaar aan de overkant van de weg had geen plek meer, maar weer een vriendin even verderop wel.

De kamer zag er goed uit. Wel moesten we allerlei smalle steegjes door laveren en daarna de auto parkeren op een klein binnenplaatsje waar 5 auto’s in gepropt waren waar je in Nederland max 2 auto’s neer zou zetten. Tot op de millimeter moesten we achteruit inparkeren om genoeg ruimte te maken om de poort te kunnen sluiten.

De eigenaar van de casa is een dame met haar op de tanden die later blijkt advocaat te zijn geweest, recent gepensioneerd. Dat verklaart waarschijnlijk het pit en de verve waarmee ze spreekt. We besluiten nog snel even de stad in te gaan, zodat Anika ook nog even lekker kan rennen in Parc Agremonte. We zijn niet de enige die op dit idee zijn gekomen, want op het verhoogde pleintje rennen en steppen meer kinderen. Anika krijgt er inspiratie van en gaat even lekker heen en weer rennen, maar stort dan al weer snel in. Ze is echt niet lekker.

De kamer is zeker niet de beste waar we geslapen hebben, we moeten o.a. de airco aan zetten om allerlei kleine beestjes die onze kamer een aangename warme plek vonden weg te jagen. Het eten is evenwel prima. Anika wil niets eten en gaat zich steeds slechter voelen lijkt het wel. Ze wil ook niet drinken en dat is wel zorgelijk, zeker in combinatie met de koorts, tegen de 40 graden, en diarree. Geen pretje, vooral voor het kleine meisje. Het arme meisje heeft duidelijk steun van papa en mama nodig en mag daarom bij ons in bed slapen. Heerlijk in een warm klimaat een kruikje van 40 graden tegen je aan. Gelukkig doet de airco het goed.

‘s nachts weten we het meisje te verleiden een pakje appelsap leeg te drinken. Dat doet haar duidelijk goed.