Na een gebroken nacht met een arm meisje dat iedere keer van krampen wakker werd ‘s ochtends toch maar besloten naar het strand te gaan, Playa Pilar, waar het mooiste strand van de Caya’s zou moeten liggen. Dat is ook het strand waar de gasten van de all-inclusive resorts een uitje naar toe kunnen boeken.

Na een autorit van meer dan 1 uur (eerst naar Caya Coco en daarna door naar Caya Guillermo) zijn we er dan eindelijk. Het is al redelijk druk dus is het even zoeken naar een ligbedje in de schaduw. Uiteindelijk vinden we er een.

Anika schept wat in het zand en – als we de branding voorbij zijn – wil ze wel met ons de zee in. Het water loopt hier eindeloos door op even boven kniehoogte, maar Anika weigert zelf te gaan staan, dus houden we haar maar vast terwijl we haar langzaam aan het koelere water laten wennen. Ze heeft best wel koorts, dus is het water waarschijnlijk wel een aangename verkoeling.

Het is duidelijk dat het arrangement voor een excursie naar Playa Pilar rond een uur of 13:30 eindigt (na de lunch in het restaurantje aan het strand), want ineens is het strand zo goed als leeg. We upgraden ons ligbedje onder een parasol naar een grote tweepersoons waterproof matras onder een palmbladeren dakje.

Anika is nog steeds niet echt lekker en uit d’r hum. Ze wil niet liggen, niet scheppen, niet in de zee, ze zit zichzelf in de weg. Gelukkig is het bij de tweepersoons matrassen een stuk rustiger en kan Anika lekker slapen. Dat doet ze ruim 3 uur lang, heerlijk in de schaduw met een koel zeebriesje over haar heen. Ondertussen zwemmen wij wat, drinken Daiquiri’s en Pina Colada’s en lezen een boekje, voor het grootste deel ook in de schaduw, want de zon is behoorlijk fel hier.

Desondanks verbranden we allebei toch nog deeltjes die we kennelijk niet genoeg ingesmeerd hadden. Gelukkig is dat makkelijk op te lossen door een shirt te dragen.

Als we terugkomen zijn al onze koffers al verplaatst naar de nieuwe kamer bij de buurvrouw en is ook de was die we hadden afgegeven gedaan. Ook die was ligt keurig in de kamer. We voelen ons enigszins schuldig want het lijkt op een handwas en de kleertjes van met name Anika waren behoorlijk vies.

‘s avonds eten we nog wat en lopen ‘s avonds nog een rondje met Anika die een opleving heeft. De koorts is gezakt en ze heeft er weer zin in. Enthousiast wijst ze naar de maan en de sterren en natuurlijk alle lampjes in de straat, die ze, net als de sterren, vrolijk telt en waarbij ze altijd op tien uitkomt. Vooral “zeven…, acht…, negen…, TIEN” zeggen is haar favoriet.

‘s avonds eten we nog wat en gaan weer bijtijds slapen.