De dag begon vroeg, erg vroeg. Ergens tussen 3:00 en 3:30 was Anika klaar wakker en klaar om de dag te beginnen. Wij niet. Op zich logisch, want in NL was het nu 8:00 en Anika had nog lekker in het vliegtuig geslapen.

Lang leven dora. Met Dora aan en Anika helemaal gebiologeerd door een extra lange aflevering zijn wij gewoon in slaap gevallen. Af en aan, want tussentijds zette Anika de Ipad uit, hebben we nog wat gedommeld tot even voor 6:00 uur ‘s ochtends toen ook de batterij van de Ipad echt helemaal leeg was.

Onze eerste ervaring met een all-inclusive. Het eten was prima geregeld. Veel te veel keuze en hilarisch om te zien hoe mensen hamsteren en hun tas volladen met bananen, broodjes en flesjes drinken. Hoop altijd maar dat het dan geen Nederlanders zijn, maar zal vaak genoeg teleurgesteld worden.

Na het ontbijt geld wisselen. Aan de opmerkingen van de persoon voor me had ik al begrepen dat grote biljetten niet handig zijn, dus had ik gevraagd om een pakket kleine biljetten. Het resultaat was dat het allemaal bij lange na niet in de portemonnee paste en dat ik me een beetje voelde als een crimineel. Heerlijk. Gelukkig bieden Zip-lock bags ook hier een uitkomst.

Daarna wachten op de auto. De grap was evenwel dat de auto-meneer op ons zat te wachten omdat ergens in een hoekje een tafeltje stond dat diende als het kantoor. Dat kostte wat tijd, evenals het invullen van de formulieren voor de autohuur, maar dat geeft niet, hoort er bij. Al met al waren we als gevolg van alle vertraging pas om 12:00 uur onderweg naar Baracoa, een flink stuk rijden.

We waren van plan de noordelijke route te gaan rijden die weliswaar slechter is, maar wel een stuk korter. Maar ergens onderweg hadden we denk ik een verkeerde afslag genomen, want van slechte weg werd het bijna echt offroaden. Nu heb ik daar geen bezwaar tegen, maar een Landcruiser is daar iets beter tegen bestand dan de auto van de chinese fabrikant waar bij in rijden (Shelly ofzo). Zal mij benieuwen of we met deze auto in een stuk de eindstreep gaan halen.

Na deze verkeerde afslag, nog voor de kruising voor de route om noord (via Moa) of de langere route om zuid (via Santiago de Cuba) hebben we besloten de langere route met de betere weg te nemen. Langer bleek ook een stuk langer en hoewel we hier en daar toch echt flink door konden rijden, hakten de plaatsjes waar je pal doorheen moest en moest laveren tussen overstekende mensen, fietstaxi’s, paardenkarren, auto’s, bussenen legertrucks, er toch behoorlijk in qua tijd. Al met al hebben we de laatste kilometers in late schemering en begin van de echte duisternis gereden naar Baracoa. Daar maar gemikt op het enige/grootste hotel dat goed aangeschreven stond, El Castillo.

Het computersysteem was er weer uitgeklapt (aan de gelatenheid van de persoon achter de balie te zien was dit vaker wel dan niet het geval) en kon men daardoor niet laten weten of er nog een kamer vrij was. Een kwartiertje later kwam het verlossende woord en bleek dat wij toch terecht konden. Het was de laatste kamer en ook de mooiste (zo wilde men ons doen geloven). Dat het de laatste kamer was kon wel eens waar zijn ook, want men kon niet aangeven of we de volgende nacht ook zouden kunnen blijven. En volgens ons gidsje moest je proberen een kamer in een bepaalde range te krijgen, want die hadden mooi uitzicht en daar viel deze kamer ook onder.

De kamer was enorm, genoeg ruimte binnen om te voetballen met Anika en daarnaast 2 grote bedden, badkamer, zitje, etc. Best praktisch.

Kasteel zou beste restaurant uit de regio hebben (zegt niet zoveel, want deze zijn allemaal slecht zo begrijpen wij). We waren nog van plan het te proberen, maar de heftige autorit hakte er in en kort na Anika vielen ook wij diep in slaap.