Na een enigszins gebroken nacht bijtijds opgestaan voor het ontbijt en daarna de spullen gepakt voor de trip naar Trinidad.

Eerst in Moron nog water ingeslagen voor onderweg. Op de weg terug naar de casa nog een grappig methodistenkerkje tegengekomen.

Vanuit de casa nog geprobeerd te bellen naar Trinidad om een casa te bespreken, maar helaas, zonder succes. Of de nummers die wij hebben kloppen niet, maar volgens de eigenaar van de casa lag het daar niet aan en was het probleem waarschijnlijk overbelaste lijnen / een probleem met de verbinding.

Dus maar op goed geluk naar Trinidad vertrokken. De route naar Trinidad schoot lekker op en begin van de middag waren we al gearriveerd. Maar het vinden van een casa dicht bij het centrum was iets minder makkelijk. Veel casa’s waren al vol, de casa’s die we van te voren hadden uitgezocht waren natuurlijk ook de populairste. Maar via via kwamen we toch bij een hele mooie casa uit, met mooie binnentuin, grote kamer met twee grote tweepersoonsbedden, koelkast, goed werkende douche, etc.

Vanuit hier vertrokken voor een tripje door de binnenstad van Trinidad. Anika wilde perse “mama tillen”, maar toen ze haar zin niet kreeg en zelf moest lopen was het na korte tijd toch graag in de rugzak bij papa op de rug. Tot dat moment was Anika een beetje aan het slenteren en niet aan het meewerken. En als wij dan doorliepen bleef ze eerst stoer zelf op de stoep hangen en net als de lokale cubanen naar het voorbij komende verkeer aan het kijken.

Maar eenmaal in de rugzak was het dolle pret en was het de hele tijd: “lopen, lopen, lopen” terwijl papa liep te zeulen. En uiteraard werden alle auto’s brommers en busjes benoemd en aangewezen, evenals de vele meneren en mevrouwen die we onderweg tegenkwamen.

Voor de cubanen waren we ook een bezienswaardigheid. De combinatie van zo’n draagrugzak en een klein blond meisje hadden ze kennelijk nog nooit eerder gezien. Terwijl wij een foto namen van oude auto’s en de pitoreske staatjes, namen
cubanen weer een foto van ons. Anika was duidelijk de ster die niet alleen geregeld zwaaide naar haar toeschouwers als een ware koningin, ook zei ze af en toe buenos dias (papa na echo-end).

Trinidad is een stuk beter onderhouden dan andere cubaanse steden die we tot nu toe bezocht hebben maar daarmee ook een stuk toeristischer en daarmee minder authentiek.

In het hart van de stad lijken er meer toeristen te zijn dan cubanen.Aan de andere kant lijkt er ook minder druk om te leuren om een CUCje voor van alles en nog wat.

Taxi diensten e.d. worden wel aangeboden, maar zo te zien ligt de welvaart hier iets hoger, althans in het deel waar wij geweest zijn. Het kan natuurlijk ook de trots zijn.

Na een interessante wandeling proberen we bij Iberostar via wifi internet te krijgen, maar daarvoor is een internet tegoed kaart nodig en die is in heel Trinidad niet te krijgen. Dus moeten we nog even geduld hebben en verderop zo’n kaartje bemachtigen voordat we online kunnen met waarschijnlijk een zeer lage snelheid.

‘s avonds wordt het eten geserveerd op een dakterras. Het is geweldig lekker gemaakt en ook qua opmaak heeft men er echt werk van gemaakt. Na het eten drinken we nog een Chancharanchas, een cocktail met honing, limoen en rum. Best lekker, maar wel vrij zoet.

‘s avonds nog even de auto verplaatsen tot vlakbij het raam van een wat oudere man die daar kennelijk slaapt en voor 2 CUC (standaard prijs) op de auto let.