Inmiddels zijn we redelijk kwijt welke dag het is. Gelukkig kunnen we aan de hand van de blog (die we offline bijhouden wegens gebrek aan internet) herleiden dat het vandaag vrijdag de 27e is.

Het ontbijt is werkelijk waar voortreffelijk. Niet alleen heerlijk fruit, uitstekend vers sap maar ook nog eens allerlei lekkere koekjes erbij. We hebben een leuk gesprek met de eigenaren waarvan een vrij goed engels spreekt en de ander net zo goed engels als wij spaans.We hebben het over van alles en nog wat. Van wat het studeren van economics betekent in een communistisch land tot religie en scholing in cuba. Erg interessant.

We laten onze koffers bij de casa achter om een tripje te gaan maken naar een park even ten noorden van Trinidad, Topes de Collantes.

Onderweg passeren we nog een mooi viewpoint waarbij ik er bij het parkeren van de auto op gewezen wordt dat mijn auto 1cm op de weg staat en dat echt niet kan, maar als ik de auto vervolgens 1cm verplaats is het wel goed. Ach, regels zijn regels en waarschijnlijk mag ik van geluk spreken dat ik geen bon heb gekregen.

In het park zelf, tevens een kuuroord, is het even kijken welke tocht het meest geschikt is. Het is vandaag behoorlijk warm met weinig wind, dus kiezen we voor een wat kortere tocht. Er zijn geen kaarten van de routes, alleen een paar plaatjes van de eindbestemming. We kiezen uiteindelijk voor La Batata, een grot in een woud waarin een riviertje ontspringt met een watervalletje etc. Je kan er ook zwemmen.

De tocht er naar toe is een vrij steil pad, voor het grootste deel omhoog. Een gids brengt ons de eerste honderd ofwat meter mee naar een kruising waar mensen kennelijk te vaak een verkeerd pad kiezen.

Onderweg vertelt de gids ronduit in het spaans over kruiden en planten en het lukt ons aardig te volgen wat hij bedoelt. Eenmaal bij de kruising aangekomen wijst hij ons de goede weg en gaat weer terug.

De route is niet druk bezocht, in totaal komen we vandaag een ander gezin en een stelletje tegen niet meer. En – wat later blijkt – de hond van la casa de cafe. Een gezellig klein bastaard hondje dat ons de hele tocht tot en met la batata zelf volgt.

De tocht zelf geeft een aardige indruk van de natuur hier. Van gigantisch hoge bamboe, net zo hoog als de meeste bomen, grote varens tot bananen en palmen, alles groeit hier door elkaar.

Als het pad verder stijgt en er minder bescherming voor de brandende zon is, worden de bomen en ander planten lager en lopen we ook stukken in de volle zon. Maar niet lang daarna daalt het pad weer en komen we bij de grot uit.De tocht la batata in was niet gemakkelijk. Eerst een stukje door knie diep water en daarna aan een touw hangen terwijl je met je voeten je weg langs enigszins scherpen rotsen baant. 

Na wat klim en klouterwerk kom je dan vervolgens bij een kleine poel met water waarin je kan zwemmen (best fris) en langs dat water een nog ingewikkeldere touw-hangconstructie waarmee je een volgend deel van de kloof kan komen waar een klein watervalletje is. Leuk om te zien.

Omdat we vanavond willen eindigen in Playa Larga, vlakbij Zapata, zetten we op de terugweg stevig de pas er in. Onderweg halen we het hondje in dat met het gezin tot halverwege teruggelopen was. Blij ons te zien loopt hij met ons mee terug naar het beginpunt. Terwijl papa heuvel op en af loopt te ploeteren roept Anika bemoedigend vanaf de rugdrager toe: lopen, lopen, lopen…

Terug bij het beginpunt drinken we nog een iced coffee in de case de cafe (hier wordt ook koffie verbouwd) en gaan dan snel terug naar Trinidad om de koffers op te halen. Die ochtend had de eigenaar van onze casa gebeld voor een overnachting in Playa Larga, maar dat bleek niet goed gegaan te zijn, want men dacht dat wij morgen pas zouden komen. Omdat we pas tegen 7-en aan zullen komen naar verwachting gelijk maar een overnachting elders inclusief wat eten geregeld en daarna op pad.

Playa Larga is het toonbeeld van ex-communisme waarin de beginselen van vraag en aanbod niet goed begrepen zijn. Zo’n beetje ieder huis hier is een casa particular en we worden nog net niet uit de auto gesleept en een casa ingetrokken om daar te overnachten. Door al deze bordjes doet e.e.a. juist heel armoedig aan en voelen we er niets voor om hier langer te blijven.

Het eten is goed (we eten voor het eerst jucca, best lekker), maar om 8 uur komen vervelende mugjes en gaan we snel naar binnen. We proberen nog een tochtje voor morgen te regelen, maar dat lukt niet meer op dat tijdstip, dus moeten we dat morgenochtend alsnog proberen.

Moe van de zware wandeling naar La Batata vallen we al vrij vroeg in slaap.