Vandaag rustig aan, eigenlijk zijn we niet meer van plan dan naar Vinales rijden. ‘s ochtends in alle rust ontbeten en rustig ingepakt.

Bij de shop van het hotel nog een leuke tas gezien en wat drinken voor Anika gekocht.

Al met al reden we pas vlak voor de middag weg. De weg naar Vinales was grotendeels hetzelfde als de weg die we eerder al afgelegd hadden, dus niet echt spannend.

Nadat we ons door het verkeer van Pinar del Rio geworsteld hadden en op de weg naar Vinales zelf waren werd het landschap een stuk aantrekkelijker en was het genieten van het uitzicht.

Via een slingerende maar goed onderhouden weg reden we vrij vlot naar Vinales. Inmiddels was het tegen een uur of 2-3 in de middag. De casa die we dit keer wel van te voren geregeld hadden bleek een mooi losstaand gebouw te zijn in een achtertuin, met lekkere schommelstoelen er voor dus Anika ook helemaal blij.

De mensen zijn uiterst vriendelijk. Onze auto kunnen we in de straat om de hoek kwijt waar er tegen betaling van 2 CUC op onze auto gelet wordt.

We besluiten te voet Vinales te verkennen, dit keer met Anika niet in de rugzak. Dat blijkt minder handig want ze werkt niet erg mee en wil eigenlijk niet zelf lopen (“mama tillen”).

Gelukkig is Vinales niet groot en loopt Anika wel kleine stukjes zelf en hebben we in korte tijd het grootste deel van Vinales wel gezien. We kopen nog een paar kleine dingetjes, eten een pizza (Anika hapt lekker mee) en pakken dan de auto voor een tripje naar de officiele park information.

Voor alle tripjes hier is weer een gids verplicht. We zien een route die best te doen lijkt met Anika, maar die willen we wel ‘s ochtends doen.

Even verderop, op loopafstand is een restaurant met een geweldig uitzicht over de vallei met de mogotes. We herkennen het uitzicht van de foto’s die ook in onze reisgidsen staan.

We besluiten daar te gaan eten. Het eten is goed en het uitzicht is geweldig. We kijken naar de zonsondergang terwijl we van het eten genieten.

Anika steelt de show met haar brede lach en blonde haartjes. We moeten haar wel goed in de gaten houden – het is een balkon op palen zonder verdere afscherming- om te voorkomen dat ze de afgrond in loopt, maar daar lijkt ze toch wel enig gevoel voor de hebben.

Een van de serveersters haalt haar dochtertje van anderhalf tevoorschijn en die heeft de grootste schik met Anika. Wel is het opvallend dat ze in Cuba meisjes meteen een gaatje in de oren schieten en oorbellen geven.

Brutale kippen scharrelen op het balkon rond terwijl we eten en Anika wordt het slachtoffer van deze kip als ze haar hand uitsteekt met een stukje brood er in om de kip aan te wijzen. De kip vat dit op als aanbod en grijpt het restant van het broodje en rent er vandoor, Anika beteuterd achterlatend. Na afloop van deze avond drinken we in de casa nog twee heerlijke mojito’s, erg goed gemaakt, en ronden daarmee een mooie dag af.