‘s ochtends bijtijds gebeld met de servicelijn van Arke. Die kunnen niets aan de baggage veranderen omdat eea via het reisbureau geboekt is (was handiger vanwege de auto maar hebben we nu dus last van). Was ook de reden dat ik het niet zelf via internet had kunnen bijboeken. Moeten we morgen (vandaag 2e paasdag) reisbureau maar bellen of het bij de luchthaven oplossen. We zien wel.
Aan het ontbijt gezellig gekletst met 2 australiers die in Katoomba (Blue Moutains) wonen, een plaatsje waar wij ook geweest zijn. Zij hadden er geen rekening mee gehouden dat je in Cuba niet kan pinnen en hadden daardoor noodgedwongen 4-5 dagen in Cuba vast gezeten in afwachting van geld.
Voordat we in de auto stappen loop ik nog snel wat straatjes af op zoek naar een winkel om wat water voor onderweg te kopen. Gelukkig heeft de app die ik mee heb ook een handig overzicht van nuttige plaatsen en hoewel de eerste plek die ik aan doe een echte markt waar groenten, vlees e.d. in kraampjes verkocht wordt blijkt te zijn, is het de 2e keer wel raak.
Alvorens we naar Varadero vertrekken maken we met de auto nog een rondje door twee andere wijken van Havana, Centro, waar het bekende hotel staat en, Miramar, waar de nieuwe gebouwen staan waar weer een wijk is met alle gebouwen voor diplomaten en welgestelde cubanen.
Het verschil in kwaliteit van de gebouwen is enorm. Ook de auto’s die hier rijden zijn van een heel ander kaliber. Er is hier zowaar een groene zone voor de stoplichten en een mededeling dat je 60 moet rijden, wat mij niet geheel duidelijk is of dat een advies is voor de groene zone of een instructie om de diplomatengebouwen gemakkelijker te kunnen beveiligen.
Na deze omzwerving door Havana rijden we vrij vlot naar Varadero. Af en toe moeten we de snelheid aanzienlijk terugbrengen, niet altijd om even duidelijke redenen, maar we doen het toch maar. Dat blijkt verstandig want onderweg treffen we een keer of 4 een ongelukkig toerist (of cubaan) aan die toch geen gas had geminderd en daarvoor een prent krijgt.
We vinden onze casa in Varadero vrij gemakkelijk. Aardige mensen. Avondeten in de casa bieden ze hier niet aan, maar dat is ook niet nodig, want het stikt hier van de restaurantjes.
We slepen alle zooi uit de auto zodat deze helemaal leeg is en we morgen eea kunnen herpakken. We missen wel een weegschaal om te kunnen wegen hoe zwaar de bagage eigenlijk is, nu moeten we globaal maar schatten hoeveel gewicht we in totaal hebben. Gelet op de fout in de boeking waardoor we alleen handbagage hebben is dat wel van belang, want bij een bepaald overgewicht moet je 10 EUR per kilo gaan betalen en dan tikt het wel aan.
Nadat de auto uitgeladen is lopen we naar het strandje op nog geen 100 meter afstand hiervandaan. Het is hier nog rustig en er zijn maar een paar mensen op het strand. Wel waait het hier hard. Anika geniet daar volop van en gooit het zand (gelukkig meestal van ons af) de wind in waarna het wegstuift.
Na een tijdje scheppen terwijl papa en mama met een half oog een boekje lezen gaan we met z’n allen de zee in. Door de wind zijn er behoorlijk wat golven, maar Anika toont zich dapper en durft zowaar de golven te trotseren als papa en mama haar hand maar vasthouden.
Uiteindelijk kunnen we ook dieper de zee in waar ze met wat hulp van papa springt als er golfjes aankomen. Helaas had op dat moment de batterij van de waterdichte camera het begeven dus konden we daar geen foto’s van maken.
Waar het in het begin nog was: “Zee uit” moeten we haar uiteindelijk met moeite het water uit slepen.
Na ons opgefrist te hebben bij de casa gaan we Varadero wat verder verkennen. We vinden een supermarktje waar we water inslaan.
Onderweg komen we ook een speeltuintje tegen waar Anika wat kan schommelen. Omdat we niet veel trek hebben eten we vervolgens een simpele hap. Simpel is hier wel heel erg simpel: de kwaliteit van het eten laat te wensen over en we laten uiteindelijk de helft staan.
We genieten nog van een zonsondergang op het strand en gaan dan, lekker uitgewaaid, weer terug naar de casa om niet al te veel later wat te gaan slapen.
