Na een heerlijk ontbijt afscheid genomen van de familie van de casa. Melissa was zelfs nog even kort voor school begon (4 huizen verderop) langs gekomen om snel afscheid te kunnen nemen van Anika. Apart hoe je in een korte tijd met zeer gebrekkig spaans (understatement) toch op zo’n leuke manier contact met mensen kan leggen. Het overnachten in casa’s is wat dat betreft wel erg leuk.

Achteruit het parkeerterrein af en een garage (feitelijk een inrit) door langs allerlei uitsteeksels is een prestatie op zich en met zweet in de handjes kom ik er uiteindelijk zonder kleerscheuren uit. Daarna nog de verkeerschaos van Baracoa door die, vooral op de kruispunten waar voetgangers, paardenkarren, auto’s en tot bussen omgebouwde legertrucks elkaar het leven zuur maken, een unieke ervaring oplevert.

Vandaag rijden we een groot deel terug over de weg die we ook op de heenweg hadden genomen. Maar omdat we op de heenweg een groot deel in schemering of zelfs donker hadden gereden is vooral het eerste stuk een aangename verrassing. Mooie groene landschappen met huisjes langs de kant van de weg waarvan niet helemaal duidelijk is of dit verre uitlopers van Baracoa zijn of eigen kleine dorpjes. De huisjes gaan helemaal op in al het groen en worden zo helemaal een met het landschap. Mooi om te zien.

Onderweg staat bij iedere georganiseerde stopplaats om een foto te nemen verkopers van allerlei waar hun spullen aan te bieden. Omdat sommige verkopers wat opdringerig zijn is dat wel irritant en voor ons genoeg reden om deze georganiseerde fotoshoots over te slaan en in plaats daarvan onderweg even langs de kant van de weg te stoppen. Dat kan hier prima, want er is weinig verkeer.

Onderweg proberen talloze verkopers een lokale lekkernij aan te bieden, kokospulp met guave. Verder is het goed opletten op alle zonder waarschuwing overstekende voetgangers of paardekarren. En honden en raven zijn hier ook behoorlijk suicidaal. Hondjes besluiten geregeld vlak voor je auto over te steken en dan is het soms lastig ontwijken / remmen en dat geldt ook voor de raven die zich tegoed doen aan de overblijfselen van waarschijnlijk zo’n suicidale maar minder gelukkige hond.

Bij Guantanamo worden we nog aangehouden door een agent die onze papieren wilde zien. En mogelijk wilde hij ook mijn telefoon, maar gelukkig snap ik op dat soort momenten te weinig spaans om dat te begrijpen.

Nadat we het Baracoa gebied verlaten en de pas overgaan verandert het landschap van overdadig groen in meer dor en droog met nog wel bananenplantages hier en daar, maar toch vooral veel suikerriet. Aan onze linkerhand zien we geregeld de zee met mooie stranden. Omdat Anika nog lekker slaapt (ze had nog wat in te halen van gisteren) besluiten we om deze strandjes maar links te laten liggen (er volgen er nog genoeg) en door te rijden naar Santiago.

In Santiago blijkt de casa waar wij van plan waren te overnachten vol. Gelukkig zijn er in deze straat (waar je je auto kan parkeren voor de casa!) nog twee andere casa’s. Bij de derde casa is er wel plek. Het is een mooie ruime kamer met airco, een tweepersoonsbed en een klein bed, eigen douche toilet, perfect voor ons. En midden in het centrum, handig om een uitstapje te maken.

Na het inchecken en regelen dat we hier vanavond kunnen eten gaan we de stad verkennen. Bij het museum voor carnaval lopen we net op het goede tijdstip binnen als ze een show aan het geven zijn (iedere dag op dit tijdstip).

Anika swingt mee op de muziek maar vindt alle dansers en al het publiek wel eng als ze dichtbij komen.

Onderweg zijn we een ware attactie. Anika is als klein blond meisje op zichzelf al een bezienswaardigheid hier, maar dat wordt nog eens versterkt doordat ze als een soort kleine koningin op mijn rug in een rugzak zit. Zoiets hebben de meesten hier nog nooit gezien. Anika kijkt er ook bijzonder zelfvoldaan bij als La Presidente.

Na de meest bekende straat Heredia met alle bekende gebouwen verkend te hebben besluiten we door te lopen naar de wijk El Tivoli met veel felgekleurde gebouwen. Als bijsluiter moet er bij komen dat hier ook behoorlijk wat mensen rondlopen met een psychische stoornis. De meest vreemde mensen komen op ons af met de meest rare verhalen. De meeste personen willen je dan uiteindelijk wat verkopen maar een enkeling is ofwel de weg kwijt ofwel heeft bijzonder veel ongeluk in het leven gehad (samengewerkt met nobelprijswinnaar).

Al met al een bijzondere ervaring. De stad is kleurrijk, maar vanaf de top zien we ook een wijk voor de duidelijk veel minder bedeelden. We besluiten het lot niet te tarten en die wijk verder niet samen met Anika als duidelijke toerist te bezoeken en gaan vervolgens via een andere weg terug naar de casa.

Daar lezen we wat en spelen met Anika in de binnentuin die zichzelf heeft leren schommelen op een schommelstoel (kan ze heel hard!) totdat we gaan eten. Een tafel vol rijst, vis, salade, noem maar op, wordt op tafel gezet. Daar staan de casa’s bekend om en daar waar wij bij de vorige casa dachten: het is best veel, maar daar krijgen we – uit respect – het meeste wel van op, besluiten we dat hier niet eens te proberen.

Het eten is heerlijk en met een volle buik kijken we nog even naar wat we de volgende dag willen doen tot het tijd is om weer het bed in te duiken.