‘s ochtends vroeg gewekt door het nest van vogeltjes die het meest op musjes lijken. Voordeel van het luid gekwetter van de jonkies is dat wij voor zonsopgang wakker zijn en van het uitzicht kunnen genieten.
‘s Ochtends rustig ontbeten en de route uitgestippeld. Het was wel even opletten met het eten van het ontbijt, want de musjes stonden klaar om het brood van je bord te jatten.
We hebben gekozen voor een minder snelle maar als het goed is interessantere route naar Sesriem om zo wat meer bezienswaardigheden te zien. De wat kleinere wegen, wat in Namibie kan betekenen alles van een geasfalteerde weg tot een zandpad.
De route bleek inderdaad interessant in veel opzichten. De route was gravel van wisselende kwaliteit en ging het grootste deel van de weg langs allerlei wisselende berglandschappen. Fascinerend hoe achter elkaar drie bergen van een totaal ander gesteente (zo leek het althans) staan. Daarnaast kwamen we ook nog een geitenhoeder tegen die een hele kudde geiten wanhopig probeerde bijeen te houden. De dieren leken echter zelf een bepaalde koers bepaald te hebben en het feit dat onze auto ook nog eens op dezelfde smalle weg er langs moet maakte het voor de hoeder niet bepaald makkelijker. Al met al duurde het wel 5 minuten voordat we ons een baan langs de geitjes gewurmd hadden.
Nog een tussenstop gemaakt in een klein plaatsje (Beta) en daar gelunched. Daarna verder langs de wisselende landschappen totdat we in Sesriem aankwamen.
Sesriem Canyon
Nadat we hadden ingechecked bij de receptie (gelukkig stond mijn reservering ook hier wel in het systeem en hadden we een campsite) en naar onze campsite. Omdat het hier eind van de middag echt bloedheet is, hadden we besloten om een tochtje te maken naar een nabijgelegen canyon waar de plaats Sesriem haar naam vandaan heeft (zes riemen waren nodig om het water uit de canyon te halen).
Het aangeven van routes daar zijn ze in Namibie geen ster in. “Just follow the main path” klinkt alsof je er zo tegenaan loopt, maar het beginpunt van de tocht waS nog best zoeken. Op een gegeven moment iets afgelopen wat leek op een opgedroogde rivierbedding en dat bleek het pad te zijn. Het was een mooie maar wel erg korte tocht. Binnen een mum van tijd waren we al bij het einde van de kloof waar een stinkend plasje water was. De schaduw van de canyon en de koelte waren heerlijk in de hitte. Het geheel deed wat denken aan de Samaria-kloof van Kreta (beter bekend van de film 300).
Spiesbok voor duin
Omdat wij op een camping verblijven in het natuurreservaat mogen wij wat langer in het park blijven en is het voor ons (net) haalbaar om zonsondergang bij Duin 45 mee te maken. Met goede moed de 45 kilometer van de gate afgelegd op een geasfalteerde weg. Dat schoot dus lekker op. Het licht was geweldig en onderweg veel foto’s gemaakt van de omliggende duinen.
Eenmaal aangekomen bij Duin 45 was er een klein groepje mensen. Uiteraard wil/moet je Duin 45 ook even beklimmen. Nou ja, even. Het is lastig uit te drukken wat je voelt als naar boven moet klimmen en bij iedere stap de helft weer naar beneden stapt zonder te vloeken. Het duin is meer dan 350 meter hoog. Doordat de hele duin een geheel is vertekent dit enorm de afstand die je moet afleggen. De top lijkt telkens vlakbij, maar na iedere 20 meter lopen lijkt hij weer 15 meter verder te liggen. En na iedere top is weer een nieuwe hogere top.
Maaike op weg naar de top van Duin 45
Maar als echte doorzetters lieten we ons niet kennen en op naar de top. Bovenin mooi uitzicht over de vlakte en de omringende duinen. Opmerkelijk dat de straffe wind die eind van de middag waait iedere dag vlak voor zonsondergang gaat liggen en dan is het bijna windstil. Na zo’n lange klim ben je wel zo weer beneden als je van het duin afrent, maar met zo’n hoge duin ben je nog wel anderhalve minuut bezig.
Uitzicht vanaf top Duin 45
Genoten van het uitzicht en mooie foto’s kunnen nemen, zowel vanaf de top als beneden.
Sunset bij Duin 45
Morgen Sunrise Duin 45, Sossusvlei en Deathvlei op het programma en daarna op het heetst van de dag verder reizen naar Naukluft NP.
hallo lieverds
wat ziet het er fantastisch uit! leuk om het allemaal te lezen. het is inderdaad besmettelijk want het trekt om ook die kant op te gaan.
groetzels
Fijn verslag van jullie belevenissen. Hoop dat jullie nog tijd vinden om de zoutwinning en de Flamingo’s te zien in Walvisbaai. De wegen daar zijn van zeezout, maar het lijkt net op asfalt. Kijken uit naar het vervolg!
nou nogmaals dan: WAUW