Belachelijk vroeg opgestaan (5:00 uur) om op tijd voor de sunrise bij Duin 45 te kunnen zijn. Duin 45 ligt namelijk 45 kilometer afstand van de gate en je mag maar 60 kilometer per uur rijden ter plaatste, dus de snelle rekenaars onder ons hebben al door dat dit je 45 minuten kost. De zon komt hier 6:30 uur op, dus dat betekent dat je om 5:45 uur moet beginnen met rijden.
Omdat onze tent vast zit op het dak van de auto en je met een uitgeklapte tent wel erg veel wind vangt met het rijden, moeten wij voor een tripje eerst de tent inklappen. Dat kost wat extra tijd. Daarnaast wordt je bij de gate nog gechecked. Het checken bij de gate heeft wel als voordeel dat je niet als een caravaan achter elkaar aan rijdt, al kan je wel de reeks koplampen van de auto’s voor je zien.
sunrise vanaf duin 45
Sunrise bij duin 45 was op zich best mooi, maar niet te vergelijken met de sunset. Dat was veel spectaculairder. Verder waren er bij de sunrise ook veel meer mensen en dat doet ook wel wat af aan het beeld van uitgestrekte verlaten duinen.
Na sunrise zijn wij gelijk doorgereden naar de parkeerplaats voor sossusvlei/deadvlei. Dat ligt nog 20 kilometer verderop. Daarna gaat de route verder door diep zand voor een kilometer of 5 en zijn er een soort 4wd taxi’s die je kan nemen om je daar naar toe te brengen. Maar ja, wij hebben natuurlijk een 4wd met een eigenwijze bestuurder die denkt dat hij dat allemaal wel zelf kan. Dus wij netjes onze bandjes van wat lucht ontdaan en het diepe zand in gereden.
Tjonge, wat was dat zand diep. De auto gleed letterlijk alle kanten op en je voelde je wel als bambi op het ijs, maar dan in een auto. Gang is alles was het motto. zolang je maar niet stil komt te staan gaat het wel goed, al is dat niet altijd even makkelijk. Het hele ritje was dolle pret. Alsof je in een achtbaan stapt zonder rails en je mag zelf sturen.
Zonder al te veel problemen waren we aangekomen bij een stukje harder zand waar je je auto tijdelijk kan neerzetten om te voet verder te gaan naar Deadvlei. Vlak bij die plaats staat een bord: “follow the markers” om naar Deadvlei te gaan. Geen idee wat ze met markers bedoelen, want we hebben er – behalve het bordje zelf – geen gezien. Wel vonden we een set voetstappen in het zand die we maar gevolgd zijn. Dat bleek later niet de route te zijn.
Deadvlei in de achtergrond
Na veel klimmen op een duin zagen we Deadvlei mooi beneden liggen en ook een route zonder al dat klimmen er naar toe. Wel goed dat we verkeerd gelopen waren, anders hadden we dat uitzicht gemist.
Zoals je het klimduin in Schoorl naar beneden kan rennen, ook hier weer naar beneden, alleen dan een stukje verder. We waren al weer een meter of tweehonderd geklommen schat ik in en de helling was behoorlijk steil.
Beneden genoten van het uitzicht. Het is lastig uit te leggen, maar zo’n grote vlakte met door de zon versteend zand met daarop een bos van dode bomen is indrukwekkend. Omdat wij er erg vroeg waren (ook handig vanwege de hitte), waren er ook nagenoeg geen andere mensen, dat draagt ook bij aan het desolate gevoel. Genieten dus.
deadvlei
Terug de makkelijke route naar de auto genomen en daarna nog een stukje kermisattractie op weg door het diepe zand naar Sossusvlei. Tot onze verbazing troffen we daar een meer aan in het midden van al die droogte. Ik heb begrepen dat dit vrij zeldzaam is, dus ik prijs mezelf gelukkig. Grote tegenstelling met de dorre vlakte van Deadvlei.
Vlakbij Sossusvlei heb je nog een enorm duin (Big mama) dat een mooi uitzicht biedt over zowel de omgeving als het meer. Dat konden we natuurlijk niet weerstaan. Het uitzicht was inderdaad bijzonder, de aaneenschakeling van rode duinen, witte zoutvlaktes en het meertje, met in de verte nog Deadvlei was erg mooi.
Daarna terug op weg naar de camping. Daar lekker in het restuarant van een lunch genoten en eindelijk ook tijd gehad om de blog bij te werken. Helaas geen tijd meer gehad om de beslommeringen van die dag zelf ook mee te nemen, want we moesten nog wel een stukje rijden naar Naukluft.
Het landschap op weg naar Naukluft was weer een afwisseling van vlaktes en gebergtes. Rijden hier is geen straf. Onderweg zouden we bij het plaatsje Solitaire nog wat boodschappen doen (de enige winkel in de wijde omtrek). Solitaire blijkt evenwel te bestaan uit niet meer dan een pompstation een winkel en een bakkerij (met befaamde appeltaart). In eerste instantie reden we hier dan ook direct aan voorbij, maar net als op de snelweg kan je hier overal rustig achteruit rijden of keren. Je komt toch geen andere auto’s tegen.
Solitaire
Aan de weg en de toerit naar Solitaire stonden allemaal oude roestige oldtimers die daar al tientallen jaren staan en waar cactussen etc. juit groeien. Ziet er erg leuk en artistiek uit. De winkel zelf was ook bijzonder ingericht en deed denken aan plaatjes van een kruidenierswinkel uit de jaren 30. Wat eten gekocht en een lekker brood met appeltaart die inderdaad erg goed was.
Daarna de weg naar naukluft vervolgd. Naukluft is een klein natuurgebied en dat probeert men kennelijk ook zo te houden. Want alleen als je met je leesbril op achter het stuur zit kan je het kleine bordje lezen dat de afslag aangeeft.
Naukluft
Gelukkig wisten wij al waar we moesten zijn dus reden we in een keer goed. De weg naar de camping was uitdagend, smalle wegen, scherpe bochten en door een stroompje. Onderweg moesten we nog een gecko die op de weg zag ontwijken. Verder zagen we nog het nodige wildlife voor ons wegrennen (herten etc.).
De camping ligt midden in de natuur en er zijn weinig andere gasten. Helaas geen stroom en ook geen bereik met mobiel (dus ook geen internet). Wel lekker gebraaid. Morgen gaan we hiken. Wordt waarschijnlijk wel een intensieve tocht.