3 november: Vingerklip, Twijfelfontein en panne

Na een stevig ontbijt in Etosha gaan we op weg naar Skeleton Coast. Onderweg willen we nog wel een aantal bezienswaardigheden aandoen, voor zover we daar tijd voor hebben.

Het eerste deel van de route is asfalt en dat schiet aardig op. Het landschap wordt naarmate we vorderen meer heuvelachtig. Na een tijd rijden komen we bij de afslag voor Vingerklip. Daar verandert het landschap steeds meer en begint hier en daar aardig wat trekjes te krijgen van het landschap in de VS dat voor westerns gebruikt wordt.

Vingerklip zelf is een wat merkwaardige rotsformatie die hoog uittorent boven het landschap er omheen. De weg er naar toe is al een uitdaging. De normale weg hobbelde al redelijk en biedt de mogelijkheid om via een wandelpad dichterbij Vingerklip te komen. Er is echter ook een afslag met een bordje 4×4 only, dat kan je dan natuurlijk niet weerstaan. De weg was kort en viel tot vlak voor het einde mee. Vlak voor Vingerklip zelf gaat de weg ineens met een gevaarlijke hoek steil omhoog met allerlei kuilen in de weg zelf. Met een flinke dot gat bereiken we de top en blijven daar netjes staan, wat maar goed is ook, want aan de andere kant gaat het vrij rap weer naar beneden.

Een korte klim verder en we staan bij Vingerklip. Een mooi gezicht zo’n aparte rotsformatie. Gelijk ook een mooi uitzicht op de omgeving met het western achtige landschap.

De volgende tussenstop is Twijfelfontein, een uniek stukje landschap met rotstekeningen van de San van circa 6000 jaar oud. De weg er naar toe is evenwel niet gemakkelijk. Telkens lopen er diepe greppels in de weg zelf om het water – mocht het ooit gaan vallen – weg te kunnen voeren. Dat betekent weer flink vaart minderen, wat niet praktisch is, want deze greppels liggen vaak voor een behoorlijk steile helling. Het landschap om ons heen wordt ook veel ruiger, van bergen ruw steen tot golvende landschappen met  rotsen en daartussen grassprieten.

Na een flink aantal kilometers op deze weg is het ineens een hoop kabaal achter ons en zie ik in de spiegels de brokken rubber over de weg stuiteren. Snel geremd. Mijn rechterachterband helemaal naar de knoppen. Gelukkig hebben we twee reservebanden, dus we maken ons niet al te veel zorgen. Wel vervelend is dat de auto zo laag hangt dat we de krik niet onder het punt kunnen krijgen waar we de auto zouden willen opkrikken. Met teamwork lukt het nog de krik enigszins in de buurt geplaatst te krijgen (de een de auto een beetje proberen op te tillen en de ander snel krik er onder schuiven). Het zweet gutst van mijn voorhoofd, niet alleen van de inspanning, maar ook van de hitte. Het is nu op het heetst van de dag, een perfecte tijd om de band te vervangen.

Bandje vervangen hadden we eerder gedaan, dus dat ging nu een stuk vlotter. Al vrij snel hadden we de auto op de goede hoogte, band er al bij, toen we tot de conclusie kwamen dat het verhuurbedrijf ons een spanner had meegegeven met een gespleten kop en daardoor niet bruikbaar. Daar zit je dan, letterlijk in the middle of nowhere met drie wielen onder je auto en een er naast. Gelukkig kwam er net op het moment dat we dit doorkregen een auto aanrijden, nota bene ook een landcruiser. Na onze gebaren stopte de auto en met hun spanner de band alsnog snel kunnen vervangen.

Door deze ongein wel veel vertraging opgelopen. We hebben besloten toch naar Twijfelfontein te gaan. Dat was de moeite waard. Landschap er naar toe was al mooi en de overdaad aan rotstekeningen, uitgehouwen met een kwarts steen, is indrukwekkend. Je krijgt bij de tour verplicht een gids toegewezen, wat goed uitkomt, want de rotstekeningen zijn uitgehouwen en vallen daarom niet zo op, zodat je ze makkelijk zou kunnen missen.

Na deze tussenstop in Twijfelfontein verder op weg naar Skeleton Coast. Kort na Twijfelfontein wordt de weg ineens erg slecht. Diep gravel waarbij de auto naar links en naar rechts wordt getrokken en je het stuur echt stevig vast moet houden om de auto de kant op te laten rijden die je wil maken het rijden erg vermoeiend. We moeten noodgedwongen ook langzaam rijden en door alle scherpe steentjes waar we overheen moeten maken we ons ook een beetje zorgen om de andere banden. We weten nu dat we geen werkende spanner hebben en daardoor niet zelfstandig banden kunnen vervangen.

Gelukkig gaat alles goed en na een tijd rijden bereiken we de gate naar Skeleton Coast. Deze blijkt evenwel, in tegenstelling tot wat we twee dagen bij NWR geverifieerd hadden, al om 5 uur gesloten te zijn. Wij zijn er rond 6 uur, dus (veel) te laat. De Gatekeeper is evenwel een zeer vriendelijke man en na een telefoontje en een prettig gesprek mogen we alsnog door naar Terrance Bay.

Omdat het al flink begint te schemeren en een dik pak wolken van de zee het land in is gedreven zien we weinig van de omgeving. We komen ook niemand tegen. De weg lijkt in het oneindige te verdwijnen. Net voor het helemaal donker wordt bereiken we onze bestemming. Even snel incheken en naar onze lodge, een hutje aan het strand.

Kennelijk is eten inbegrepen bij het arrangement. Werkelijk heerlijk gegeten in een bijzondere omgeving. Op de muren staan teksten geschreven van vorige bezoekers. Veelal uit Zuid-Afrika, geschreven in het afrikaans, dus dat kunnen we goed lezen. Het eten is echt super. 4 gangen van uitstekende kwaliteit, koken dat kunnen ze hier wel en de bediening is uiterst vriendelijk. Het is vandaag ook aardig rustig, samen met een groepje van 4 personen zijn wij de enige gasten lijkt het.

Moe van alle hectiek van de dag lekker een echt bed ingekropen en heerlijk geslapen.