12 oktober: Fish River Canyon

Omdat we volgens onze oorspronkelijke planning vandaag al in Keetmanshoop zouden moeten zitten, hadden we wat tijd in te halen. Om 7:30 uur zou de grens naar namibie weer open gaan, dus wij netjes voor die tijd ontbeten, uitgechecked op de camping / annex grenspost voor zuid afrika en de bandjes weer op de goede spanning gezet, blijkt dat de grenswacht pas om 8:00 zal komen. Dus een half uur extra vertraging. Het passeren van de grens kost je nog eens een half uur met alle formulieren die je moet invullen en vage belasting die je moet betalen. Het zij zo, om 8:45 konden we eindelijk verder.

Onderweg genoten van het landschap. Enorme wijdse vlaktes met helemaal niets. Vrij kort nadat we vertrokken nog twee tegenliggers gezien. Daarna een uur lang een paar mensen die langs de kant van de weg stonden of aan het werk waren. Daarna anderhalf uur lang helemaal niemand tegengekomen. Blijft voor een hollander toch een aparte ervaring.

Langzaam aan veranderde het landschap van helemaal vlak naar vlak met wat heuveltjes tot ronduit heuvelachtig. Heuvelachtig en wegen betekent in Namibie dat je het gevoel hebt in een achtbaan te zitten, een weg die eindeloos omhoog gaat zonder dat je de top kunt zien. En net als met een achtbaan kom je enigszins traag boven voor je weer naar beneden roetsjt.

Onderweg naar Keetmanshoop nog een tussenstop gemaakt bij het Kokerbomenbos. Een kokerboom is eigenlijk een uit de kluit gewassen vetplant die erg veel op een boom lijkt. Van binnen is hij helemaal hol. Er lagen wat dode takken en wat er uit ziet als een paar kilo weegt nog geen eens honderd gram.

Na het kokerbomenbos nog in Keetmanshoop getankt, want hoewel we twee vrij grote tanks hebben voor de diesel kwam de bodem wel in zicht en tanken kan in Namibie zeker niet overal. 120 liter verder en een hoop Namibische dollars armer (maar wel met een perfect schone voorruit en spiegels, dat hoort hier kennelijk bij tanken) konden we weer verder. Op naar de tourist info. Hoewel er wel een balie was waar volgens mij iemand zou moeten zitten, had de persoon in kwestie er waarschijnlijk geen zin meer in dus was het self service. Niet bepaald ideaal als je wat wil vragen, maar een paar foldertjes en kaarten verder waren we toch enigszins geholpen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook weer aan wat cash te komen, want er zijn toch nog best veel gelegenheden waar plastic niets waard is (o.a. pompstations).

In Keetmanshoop hebben we ook een USB-internetmodem aangeschaft waarmee we als het goed is mobiel zouden moeten kunnen internetten. Is nog even afwachten of het gaat werken en waar we allemaal bereik hebben, maar met een beetje geluk kunnen we nu frequenter was posten (zolang we in Namibie zijn en onze laptop nog stroom heeft, opladen blijkt lastig…).

Daarna was het de weg vervolgen naar Fish River Canyon. Wij kozen voor de kortste route die – achteraf bezien – waarschijnlijk niet de snelste was. Al met al een slecht onderhouden gravelweg met diepe kuilen. Onderweg hebben we talloze normale personenauto’s ingehaald waarvan de schokdempers direct na die weg vervangen kunnen worden denk ik. Maar als je denkt dat het daarna niet slechter kan, dan vergis je je. De weg naar Hobas zelf was van nog mindere kwaliteit. Gelukkig is alles met onze trouwe Landcruiser prima uit de houden en veren we relatief gemakkelijk over alles heen. Als je hier met een personenauto probeert te komen moet je wel veel doorzettingsvermogen hebben.

Bij aankomst op de camping wist men al wie ik was. Dat betekent dat mijn reserveringen kennelijk toch goed aangekomen zijn (was bij mijn vertrek nog niet duidelijk). Met een vers verkregen kaartje een route uitgestippeld en vertrokken naar Fish River Canyon, 10km van de camping vandaan.

God wat is het daar mooi. Op de een of andere manier, hoewel minder diep en minder groot, wel indrukwekkender dan de Grand Canyon. Waarschijnlijk omdat dat de Grand Canyon te groot en diep is om de diepte te kunnen ervaren. En het is hier nog veel ruiger, niet vercommercialiseert. Echt genieten. Met onze 4×4 konden we bovendien nog een mooie tocht langs de rim maken naar andere uitzichtpunten die behalve voor de wel erg dappere wandelaar niet bereikbaar zijn. Je moet dan wel een uitdagend klein weggetje met veel scherpe stenen trotseren, maar dan heb je ook wat.

Aan het eind van de dag nog naar een punt even voorbij de officiele sunset viewpoint gereden en daar met z’n tweetjes genoten van het uitzicht, de ondergaande zon die de wanden van de canyon in een steeds dieper rood kleurt. Erg mooi, maar lastig vast te leggen op de foto. Het was een heerlijke dag.