Nieuw-Zeeland

 

 

 

 

 

 

‘s ochtends bijtijds er uit, want ik wordt 7:15 (bleek later 7:30) opgehaald om me naar het beginpunt van de tocht te brengen. De Tongariro Alpine Crossing is een van de mooiste dagtochten die je te voet kan afleggen (zo zegt men althans), dus ben wel benieuwd.

Ondertussen gaat Maaike vandaag lekker een dagje niets doen. Boekje lezen in de zon, beetje luieren, lekker genieten.

Om 8:30 uur komen we met een buslading mensen aan bij het startpunt van de tocht. Gelijk maar flink de pas er in gezet om het grootste deel van de meute kwijt te raken.

De tocht begint op ca 1100 meter en stijgt de eerste paar kilometer maar 250 meter. Tot Soda Springs is het letterlijk een walk in the park en is het een eenvoudige tocht over een relatief goed onderhouden pad. Af en toe is het even je weg zoeken over rotsen, maar over het algemeen gaat alles prima.

Het landschap is indrukwekkend. Je loopt continue tussen grillige rotsformaties met op de achtergrond naast een vulkanisch landschap ook telkens Mt. Ngauruhoe (Mt. Doom) en/of  Mt. Rupehu (de besneeuwde berg) in het zicht. Erg mooi.

Het weer is super, het is behoorlijk warm en helder. Dat laatste is met name van belang, want anders zie je bovenop de berg helemaal niets.

Van Soda  Springs naar South Crater is het een ander verhaal (zie ook hoogtekaartje). Daar waar het eerst nog rustig aan stijgen was gaat de weg nu steil omhoog, bijna een uur lang. Ook dit deel van de route is goed onderhouden en voor een groot deel zijn hier treden gemaakt. Het is evenwel geen nette trap, de treden zijn ongelijk en vaak is het erg hoog opstappen. Wel fijn dat je op deze manier altijd op een stevige ondergrond stapt. Dat is verderop wel anders.

Voordat we aankomen bij South Crater steek je eerst een vlakte over waar alles weer helemaal plat is. De omgeving en ondergrond is vooral erg geel van kleur.

South Crater zelf en vooral ook de omgeving daar is mooi om te zien. Intens vulkaanlandschap. Naast het nemen van de nodige foto’s ook tijd om een nieuwe laag zonnebrand aan te brengen, want de hele tocht naar boven is er geen enkele beschutting en de zon is hier erg fel.

Van South Crater naar Red Crater begint de echte uitdaging: een kleine 300 meter omhoog over een steile helling van rotsen en los liggende kiezelstenen. Geregeld glijdt een voet weg en is het balanceren om overeind te blijven. Het kost de nodige tijd om boven te komen en was erg inspannend.

Boven is het nog maar een klein stukje lopen naar Red Crater. Red Crater is de belichaming van wat je je bij een vulkaan voorstelt. Diepe intens rode kleuren, een oude lava schacht. Erg mooi.

Een klein stukje verderop ligt het uitkijkpunt van waar je Blue Lake en de bekende Emerald Lakes kunt zien.

Emerald Lakes zijn als gevolg van de mineralen van de vulkaan deze aparte kleur.

In de verte zie ik Lake Taupo liggen en ik ben ook vlakbij de rookpluim die we gisteren al zagen. De vulkaan is hier actief. Langs het pad naar de Emerald Lakes stijgt ook een rookpluim op. Om deze reden is het pad voor de rest afgesloten en moeten we omdraaien en terug. Op zich is dat niet erg, want de mooiste bezienswaardigheden liggen er voor.

Het is bijzonder om mee te maken dat je met een blik Lake Taupo, een diep blauw katermeer (Blue Lake), de Emerald Lakes en Red Crater tegelijk kan zien. Een intense ervaring, maar lastig uit te leggen. Genieten.

Ik kijk op mijn horloge en schat in dat er nog net genoeg tijd is voor een tripje naar de top. Het is nu even voor 12:00 uur en de shuttle vertrekt weer om 15:30 uur.  Het is lastig om in te schatten hoeveel tijd ik nodig zal hebben voor de tocht naar beneden, maar ik gok dat het ongeveer 2x zo snel zal gaan en dan heb ik  tijd genoeg.

De tocht naar de summit van Mt. Tongariro is ca 1,5 uur heen en terug, maar volgens een jongen die ik zojuist tegenkwam is het prima in een uur te doen. Die tijd heb ik wel dus ik ga.

Het pad naar de top gaat herhaaldelijk dan weer omhoog en daarna weer naar beneden, zodat het al met al qua stijgen niet erg opschiet. Wel wordt het wat kouder, maar door de inspanning krijg ik het niet koud. Ook hier weer stukken steil omhoog of naar beneden met rotsen en kiezeltjes. Het is lastig om dan overeind te blijven, maar het lukt.

Het uitzicht hier is echt geweldig. Topper is Mt. Ngauruhoe en Mt. Rupehu naast elkaar te zien liggen op ongeveer dezelfde hoogte.

12:45 uur vertrek ik van de summit. Ik heb 2:15 uur om een afstand af te leggen waar ik naar boven toe ongeveer 4 uur over gedaan heb. Dat wordt opschieten.

Ik haast me van de top naar Red Crater en vandaar gaat het snel naar beneden. De gladde helling met kiezels tussen Red Crater en South Crater is naar beneden een echte uitdaging, maar door mijn knieen gezakt kleine stappen nemend en zigzaggend om de vaart er uit te halen gaat het al met al vrij snel en goed.

Ook de rest van de tocht naar beneden verloopt voorspoedig. Ik heb inmiddels wel rauwe voeten van het iedere keer landen op harde rotsen. Stipt om 15:00 kom ik beneden aan. Het laatste stuk rustig aan gedaan en nog een aantal foto’s genomen die vanochtend waarschijnlijk vanwege de stand van de zon niet goed gelukt waren.

Daarna is het wachten in de bus tot alle overige wandelaars gearriveerd zijn. Ik ben kapot. De weg terug dommel ik in de bus in slaap.

Eenmaal terug in de lodge even uitgepuft, biertje gepakt en met de voetjes omhoog. Nu al spierpijn, dat wordt wat morgen.

‘s avonds nog wat gegeten in het vlakbij gelegen Matterhorn. Moe maar voldaan de tekst van deze blog getikt en daarna lekker slapen.